“Η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα. Μία κακή ομελέτα σημαίνει χαμένο βούτυρο και φριχτή γκρίνια”. Μια κριτική στις γυναίκες του 1900 που αρνούνταν να νοικοκυρευτούν

Κάποια κινήματα ανεξαρτητοποίησης των γυναικών άρχισαν να εμφανίζονται δειλά στην Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα. Την περίοδο εκείνη ορισμένες αθηναϊκές εφημερίδες τόλμησαν να ασχοληθούν με το αν πρέπει και στην Ελλάδα οι γυναίκες να ασχολούνται και με άλλες δουλειές εκτός από τα οικιακά.

Η “Εφημερίς” αναμετέδωσε από το Παρίσι τις σκέψεις του γάλλου Δριεσσάν, οι οποίες βέβαια ήταν γνωστές και είχαν παγιωθεί ως αντίληψη στην αθηναϊκή κοινωνία.

Ο Δριεσσάν δεν μπορούσε να συλλάβει πως είναι δυνατόν να υπάρξει οικογένεια χωρίς γυναίκα που να μην ασχολείται με τα οικιακά, άρα χωρίς να έχει ιδέα από μαγειρική. Μία τέτοιου είδους οικογένεια φαινόταν “τερατώδης” και αδύνατον να ορθοποδήσει. Θεωρούσε φοβερό πόσα χρήματα ξοδεύουν, πόσα σπαταλούν, πόσο καιρό χάνουν, πόσο άθλια ζουν στη Γαλλία και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα οι οικογένειες των αστών, της μεσαίας τάξης και των εργατών, καθώς οι οικοδέσποινες συνήθως δεν γνωρίζουν ή αδιαφορούν πως πρέπει να παρασκευάζεται η οικογενειακή τροφή.

Οι γυναίκες της μεσαίας τάξης δεν δέχονται να μαγειρεύουν όπως παλιά μόνες τους

Τα κορίτσια τους μάλιστα δεν μαθαίνουν τη μαγειρική από τις μητέρες τους γιατί ακόμη και αυτές δεν τη γνωρίζουν καλά. Η μαγειρική δεν διδάσκεται πουθενά πέρα από το σπίτι τους. Ο Δριεσσάν ασκούσε δριμεία κριτική στις νέες γυναίκες.

Έλεγε ότι οι σημερινές (τότε) νοικοκυρές αφήνουν όλη την επιμέλεια της κουζίνας και των οικιακών υποθέσεων σε μαγείρισσες ή υπηρέτριες. Οι μελλοντικές οικοδέσποινες είναι ανάγκη να μάθουν να μας φτιάχνουν μια ομελέτα ή ένα ψητό. Δεν νοείται σπίτι χωρίς η κυρία του να γνωρίζει αυτό το πράγμα. Χρειάζεται γι΄αυτό τέχνη και επιστήμη.

Μία κακή ομελέτα σε μία οικογένεια σημαίνει βούτυρο χαμένο, αυγά χαμένα, κάρβουνα χαμένα, χρόνος χαμένος, φριχτή γκρίνια και μουρμούρα για την κακή τροφή που φτιάχτηκε. Η μαγειρική πρέπει να διδάσκεται. Παρ΄ όλα αυτά δε διδάσκεται πλέον πουθενά. Τα κορίτσια διδάσκονται μουσική, ιστορία, φυσική, γεωγραφία, φιλολογία, μαθηματικά, όλες τις ανθρώπινες γνώσεις, οι οποίες το μόνο κακό είναι ότι δεν τους είναι καθόλου χρήσιμες.

Ένα μόνο πράγμα δεν μαθαίνουν και δε ξέρουν: να μπαίνουν στην κουζίνα. Είναι αξέχαστες εκείνες οι παλιές καλές εποχές που οι γυναίκες και οι κόρες του σπιτιού και γνώριζαν να μαγειρεύουν για εκείνες αλλά και για το σπίτι και ήξεραν να ικανοποιούν τους συντρόφους τους και δεν είχαν μακριές αλογοουρές και διάφορα αρώματα. Δεν τους έφερνε το ταχυδρομείο κάθε εβδομάδα τους συρμούς και δεν υπήρχαν υπηρέτριες και μοδίστρες και δεν εκδίδονταν εφημερίδες που θα επινοούσαν και θα διαπραγματεύονταν ότι οι γυναίκες θα εργάζονταν.

Πηγή: Τα ανάλεκτα της Παλιάς Αθήνας, του Θωμά Σιτάρα, εκδόσεις Ωκεανίδα

Διαβάστε ακόμη στη “ΜτΧ”: «Οικιακοί βοηθοί περιωπής». Όταν η Ελλάδα φιλοξενούσε τους τουρίστες, οι Ευρωπαίοι έβαζαν τις «τουρίστριες» να κάνουν δουλειές στο σπίτι τους, για να μένουν «δωρέαν»