“Η συμμορία με τις πόρνες, τους κλέφτες και τους αστυνομικούς”. Η μυθική ζωή του Τζόναθαν Ουάιλντ, που κρεμάστηκε.

Ο Τζόναθαν Ουάιλντ ήταν ο πιο διαβόητος εγκληματίας του 18^ου αιώνα στην Αγγλία. Το επάγγελμά του ήταν ιδιωτικός ντετέκτιβ που έπιανε εγκληματίες, κυρίως κλέφτες. Όμως αυτή ήταν η βιτρίνα, καθώς στην πραγματικότητα ήταν αρχηγός ενός αχανούς εγκληματικού δικτύου στο Λονδίνο. Γι ‘αυτόν δούλευαν οι περισσότεροι κλέφτες της πόλης. Όσοι δε δέχονταν να δουλέψουν για εκείνον τους παγίδευε και τους έστελνε στη φυλακή.

Για περισσότερο από μία δεκαετία κατάφερε να χειραγωγεί τους κλέφτες αλλά και τις αρχές της περιοχής. 

Είχε οργανώσει συμμορίες και είχε υπό τον έλεγχό του κλέφτες που έκλεβαν ανυποψίαστους πολίτες. Φύλαγαν τα κλοπιμαία και αργότερα ο Ουάιλντ τα μεταπουλούσε.

Είχε στενούς δεσμούς με διεφθαρμένους αξιωματούχους και με προσωπικότητες που είχαν πολιτική επιρροή.

Το τέλος του ήρθε όταν πρόδωσε έναν από τους συνεργάτες του. Συνελήφθη το 1725 και κατηγορήθηκε για πολλά εγκλήματα.

Κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό.

Η ζωή του

Ο Τζόναθαν Ουάιλντ γεννήθηκε το 1683 στο Γουλβερχάμπτον της Αγγλίας σε φτωχή οικογένεια.

Μαθήτευσε δίπλα σε έναν μάστορα που κατασκεύαζε αγκράφες και το 1704 εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο ως υπηρέτης.

Όταν ο αφέντης του τον αποδέσμευσε επέστρεψε στη γενέτειρά του όπου συνελήφθη για χρέη.

Εγκλείστηκε στη φυλακή Γουντ Στριτ που υπήρξε γι αυτό ένα σπουδαίο σχολείο για την μετέπειτα εγκληματική του καριέρα.

Στη συγκεκριμένη φυλακή οδηγούνταν όσοι είχαν χρέη. Εκεί έκανε διάφορα θελήματα για τους διεφθαρμένους δεσμοφύλακες που του έδιναν χαρτζιλίκι. Μάζεψε τόσα χρήματα ώστε να ξεπληρώσει το χρέος του και να δανείζει σε συγκρατούμενούς του.

Κέρδισε το δικαίωμα της «ελευθερίας εξόδου», δηλαδή να βγαίνει έξω τη νύχτα και να βοηθά στη σύλληψη εγκληματιών. Έτσι γνώρισε την σύντροφό του,  Μαίρη Μίλινερ ή Μόλινοου. Ήταν πόρνη και έφερε τον Ουάιλντ σε επαφή με τη δική της συμμορία. Ο διάσημος συγγραφέας της εποχής Ντάνιελ Ντεφόου έγραψε ότι ήταν «συμμορία ιερόδουλων, κλεφτών, ή και των δύο, δεν υπάρχει πολύ υλικό γι΄ αυτό».

Απέκτησε διασυνδέσεις στον υπόκοσμο και μεγάλη φήμη. Το 1712 ψηφίστηκε νόμος για την απελευθέρωση των οφειλετών και αφέθηκε ελεύθερος.

Έζησε με τη Μίλινερ αν και ήταν και οι δύο παντρεμένοι. Εκείνη έγινε προαγωγός ιερόδουλων και ο Ουάιλντ κλεπταποδόχος. Γρήγορα έγινε όνομα στον υπόκοσμο και χώρισε τη Μίλινερ, αφού της έκοψε το αυτί.

Ο «ήρωας» με τα κλοπιμαία

Η εγκληματικότητα είχε φτάσει στα ύψη στο Λονδίνο. Κλοπές, ληστείες, βιασμοί, δολοφονίες, εκβιασμοί  ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Εξαιτίας της βιομηχανικής επανάστασης ο πληθυσμός είχε αυξηθεί απότομα αλλά δεν μπορούσε να στεγάσει και να θρέψει τους χιλιάδες εσωτερικούς μετανάστες που δεν μπορούσαν να επιβιώσουν στα χωριά. 

Αστυνόμευση δεν υπήρχε παρά μόνο σε κάποιες περιοχές. Εμφανίστηκαν τότε εφημερίδες που ενημέρωναν αλλά φόβιζαν ακόμη περισσότερο τον κόσμο για τα εγκλήματα. Το οργανωμένο έγκλημα διογκώθηκε.

Ο Ουάιλντ περίμενε οι εφημερίδες να γράψουν για κάποιο έγκλημα και εμφανίζονταν ως από μηχανής θεός που με τους ειδικούς «πράκτορές» του, έβρισκε τα κλοπιμαία.

Με την κατάλληλη χρηματική αμοιβή για τα έξοδα, που υποτίθεται ότι είχε κάνει για να τα βρει, τα επέστρεφε στους ιδιοκτήτες τους. Με έξτρα αντίτιμο «έβρισκε» και τους κλέφτες. Όταν μπορούσε να εκβιάσει το έκανε.

Ταυτόχρονα συνεργαζόταν με την αστυνομία καταδίδοντας αντίπαλους εγκληματίες. Έλεγε πως έβρισκε τα κλοπιμαία, με έρευνα και παρακολούθηση και ορκίζονταν ότι μισούσε τους κλέφτες.

Δεν ήταν όμως ο μόνος απατεώνας που κρύβονταν σε κοινή θέα. Το 1712 ο τοπικός στρατάρχης Τσαρλς Χίτσεν τέθηκε σε διαθεσιμότητα για διαφθορά. Εκβίαζε οίκους ανοχής και πορτοφολάδες.

Άφησε στην θέση του τον Ουάιλντ μέχρι που το 1714 αποκαταστάθηκε. Ο Χίτσεν ανακάλυψε τότε πως ο αντικαταστάτης του έβαζε στη φυλακή τους κλέφτες που ήταν υπό τον έλεγχό του. Μετά από έντονη δημόσια διαμάχη ο Ουάιλντ κατάφερε να εξοντώσει τον Χίτσεν αφού τον κατηγόρησε για ομοφυλοφιλία. Αυτό στη βρετανία ήταν χειρότερο έγκλημα από τη διαφθορά.

Λέγεται πως ο Ουάιλντ κρατούσε αρχείο με τα ονόματα των κλεφτών του και όσους δεν χρειαζόταν πια τους “πουλούσε” στην αστυνομία για 40 στερλίνες.

Το 1718 αυτοανακηρύχθηκε «Μεγάλος Κυνηγός Λωποδυτών της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας». Σύμφωνα με μαρτυρία του είχε στείλει πάνω από 60 εγκληματίες στην γκιλοτίνα. Ο κόσμος τον θεωρούσε ήρωα.

Η αποδοχή του ήταν τέτοια που το Συμβούλιο του Στέμματος κατέφευγε σε αυτόν για συμβουλές για να ελέγξουν την εγκληματικότητα. Όταν τους ζήτησε να αυξήσουν την αμοιβή για τους επικηρυγμένους, την ανέβασαν στις 140 στερλίνες.

Ο Τζακ Σέππαρντ και η αγχόνη.

Ο πιο γνωστός παραβάτης του Λονδίνου, ο Τζακ Σέπαρντ συνελήφθη τον Φεβρουάριο του 1724 από τον Ουάιλντ. Είχε υπάρξει κλέφτης του στο παρελθόν και ο Ουάιλντ ήθελε να τον βγάλει από τη μέση.

Ο Σέπαρντ κατάφερε να δραπετεύσει και τις 4 φορές που ο Ουάιλντ τον συνέλαβε. Όταν κατάφερε τελικά να τον πιάσει για πέμπτη φορά τον έβαλε στο κέντρο της φυλακής Νιούγκέϊτ για να τον βλέπουν όλοι. Τον αλυσόδεσε φορτώνοντάς τον με 300 λίβρες σίδερο για να μην μπορεί να ξεφύγει.

Τον απαγχόνισαν λίγες μέρες αργότερα. Όσο κυνηγούσε τον Σέπαρντ ο Τύπος στράφηκε εναντίον του καθώς έφθαναν στις εφημερίδες στοιχεία σε βάρος του.

Το 1725 προσπάθησε να βγάλει από την φυλακή ένα μέλος της συμμορίας του χρησιμοποιώντας βία. Οι αρχές τον έπιασαν και τον έβαλαν στο Νιούγκεϊτ.

Συνέχισε να διευθύνει την επιχείρησή από τη φυλακή. Παρουσιάστηκαν στοιχεία εις βάρος του για μια σχεδιαζόμενη απόδραση και αποδείξεις για κλοπή κοσμημάτων. Μέλη της συμμορίας του τον πρόδωσαν και έδωσαν κι άλλες πληροφορίες. Προσκομίστηκαν στοιχεία και για την δωροδοκία δημοσίων υπαλλήλων. Τότε η δράση του αποκαλύφθηκε δημόσια, αν και ήταν ήδη γνωστή, αλλά σε συνεργούς του που τον κάλυπταν.

Καταδικάστηκε σε θάνατο στην αγχόνη. Το πρωί της εκτέλεσης στις 25 Μαΐου 1725 αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει πίνοντας λάβδανο. Δε τα κατάφερε.

Το κοινό είχε αγανακτήσει με το οργανωμένο έγκλημα και τις διεφθαρμένες αρχές. Ο Ουάιλντ ήταν γι΄ αυτούς ο ήρωας που τους βοηθούσε για μια δεκαετία.

Έτσι το πλήθος που μαζεύτηκε να δει την εκτέλεση ήταν τόσο μεγάλο που κόπηκαν εισιτήρια καθώς οι εκτελέσεις για πολλούς ήταν ένα δημόσιο θέαμα που τους διασκέδαζε! Πολλοί είχαν μαζί τους πέτρες.

Πριν την εκτέλεση, του πετούσαν πέτρες, περιττώματα και ψόφια ποντίκια. Ο Ντάνιελ Ντεφόου έγραψε πως εκείνη τη μέρα «απ’ όλα τα χείλη ακούγονταν μονάχα ιαχές και επευφημίες, λες και πανηγύριζαν κάποιο θρίαμβο».

Απαγχονίστηκε, θάφτηκε και μετά από λίγες μέρες, ξέθαψαν το πτώμα του για να κάνουν ανατομικά πειράματα.

Αργότερα, ο σκελετός του πουλήθηκε στο Βασιλικό Κολέγιο Χειρουργικής. Μέχρι και σήμερα αποτελεί έκθεμα στο Μουσείο Χαντέριαν του Βασιλικού Κολεγίου.

Πηγή εικόνας: Wikipedia