“Η πύλη των Λεόντων μας φέρνει από την πυρκαγιά της Τροίας στην άλωση της Πόλης”. Το επίκαιρο ανέκδοτο κείμενο του Δημήτρη Λιαντίνη για τις Μυκήνες

Ένα διδακτικό και πλούσιο σε νοήματα κείμενο για την πύλη των Λεόντων έδωσε στη δημοσιότητα η σύζυγος του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη με αφορμή τις πυρόβλητες Μυκήνες. Η Νικολίτσα Λιαντίνη ανέφερε ότι πρόκειται για απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο του «Οδός Ακροπόλεως» που αναφέρεται στην Πύλη των Λεόντων.

Ακολουθεί το κείμενο

«Η πύλη των Λεόντων στις Μυκήνες ξεδιπλώνει τον κόσμο του Ομήρου. Ξεδιπλώνει την παιδική ηλικία της Ελλάδας. Και αν πάρουμε απάνου μας το παραμύθι, ξεδιπλώνει πες, τη μυθολογία της παιδικής ηλικίας του καθενού από μας.

Σπάνια σκέπτεται κάποιος πως η παιδική ηλικία του ανθρώπου ρίχνει τη σκιά του ως την αιωνιότητα. Η παιδική εποχή είναι άπειρη, γιατί το παιδί δεν γνωρίζει το θάνατο. Και όπου απουσιάζει η υποψία θανάτου, εκεί παραστέκει η σιγαλιά του αιώνιου.

Κυρίως όμως η πύλη των Λεόντων ανοίγει τη ματιά μας στις θάλασσες του Αιγαίου. Μας μιλά για το στόλο το χιλιοναύτη. Για τη διψασμένη έλαφο στο θυσιαστήρι του ιερέα. Για το βοριά που δροσερό τον πήραν τα καράβια.

Η πύλη των Λεόντων ανοίγεται σε ιστορίες για τα σκήπτρα των βασιλιάδων, που στύλωναν θριγκούς, εκατόμπεδα και παλάτια. Και για τους θεούς, τους ημίθεους, τους ήρωες, και τους αρματηλάδες που έκαναν και επάθαιναν. Αίγισθους και Ορέστες, και Ηλέκτρες και Κασσάνδρες. Και το θεϊκό δικαστήριο του Άρειου Πάγου.

Οι θάλασσες του Αιγαίου ψιλοκεντούν στο ατλάζι τους πολιτείες, περάσματα, και πολιτικές. Την Τροία, την Πύλη, την Προύσσα. Τα Στενά, την Άσπρη Θάλασσα, και τη Μαύρη. Το πάλεμα του έλληνα με τον ασιάτη, τους μισητούς στόλους της αποικιοκρατίας, τα λαμπρά άρθρα του Ντοστογιέβσκι για το Ανατολικό Ζήτημα.

Η πύλη των Λεόντων μας φέρνει από την πυρκαγιά της Τροίας στην άλωση της Πόλης. Και από την άλωση της Πόλης στην πυρκαγιά της Σμύρνης.

Μέσα από το άνοιγμα των εποχών της διαβαίνει η οργή του Αχιλλέα για τον Αγαμέμνονα. Η θρησκευτική υστερία του Γεώργιου Σχολάριου ενάντια στο Μάρκο Ευγενικό. Το μίσος του άθλιου Μαυροκορδάτου για τον Καραϊσκάκη. Ο διχασμός του μεγάλου Βενιζέλου με τους ξενομονάρχες. Και τους άλλους αποέλληνες.

Από το «μήνιν άειδε» του Ομήρου ως τη Διχόνοια του Σολωμού, και από τους Δίαιο και Κριτόλαο του Καβάφη ως τους αδερφοφάδες του Καζαντζάκη και την Κίχλη του Σεφέρη ή πύλη των Λεόντων ανοίγει την εμφύλια λαβωματιά της φυλής. Την αγιάτρευτη και την παντοτεινή.

Τριάντα αιώνες μετράμε τα πατήματα των αλόγων να βαρούν το καλντερίμι της. Και ως τα σήμερα βρίσκουμε τα νερά ζωντανά και τα χρώματα φρέσκα.

Μετράμε τα εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια που πληρώσαμε πέρυσι σε Μιράζ και Εφδεκάξι, σε φερέσυχνα και σε φρεγάτες. Για να προστατέψουμε το ελληνικό Αιγαίο από γενεάς Ομήρου. Και θα τα πληρώσουμε και εφέτος και αύριο. Συναγμένα από τους κόπους και το καζάντι της ζωής ενός λαού για τα σχολειά, τις φάμπρικες και τα ιατρεία, που δεν τον αφήνουν να τα χτίσει.

Η πύλη των Λεόντων είναι ανοιχτή. Η μικρή Ελλάδα με τα μεγάλα μάτια και το λιγνό κορμί συνωστίζεται και περνάει. Και σήμερα».

Ο Δημήτρης Λιαντίνης ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός, φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής. Υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο. Στο ευρύ κοινό έγινε κυρίως γνωστός το 1998, σε ηλικία των 56 ετών, όταν και η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη. Τελικά τα οστά του βρέθηκαν 7 χρόνια μετά, στις 6 Ιουνίου 2005, σε μία σπηλιά κοντά στην κορυφή του Ταϋγέτου.