“Γύριζα το κεφάλι μου αλλού για να μην με αντικρύσω” – Η πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη της Ιωάννας Παλιοσπύρου

Όσα είπε στην πρώτη της τηλεοπτική συνέντευξη

“Από την αρχή που έγινε όλη αυτή η επίθεση, για μένα το μεγαλύτερο ερωτηματικό ήταν “γιατί”. Γιατί να δεχτώ αυτή την επίθεση, γιατί κάποιος να μου κάνει αυτό το κακό. Ήταν μεγάλη απογοήτευση για μένα και προσβολή. Και όχι μόνο για μένα, αλλά και για την οικογένειά μου που ταλαιπωρείται μαζί με μένα. Η επίθεση έγινε σε μένα, αλλά οι συνέπειές της είχαν αντίκτυπο στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στο επαγγελματικό μου περιβάλλον.

Δεν το γνωρίζω αν θα έρθει η κατηγορούμενη, όμως, όλη η συμπεριφορά της – που όλοι έχουμε δει – είναι αυτή. Έχει μια στάση που δεν έχει ίχνος μεταμέλειεας. Δεν έχει κατανοήσει πόσο σοβαρό είναι αυτό που έχει κάνει, ούτε μετά την πράξη της. Κρατάει μια απόσταση από όλο αυτό, σαν να μην την αφορά.

Είχα διάθεση να μιλήσω στο δικαστήριο.

Ξέρω ότι ο κόσμος περιμένει να πω κάτι, να πω μια κουβέντα. Όφειλα να μιλήσω μετά τη δίκη και να τοποθετηθώ πάνω στην απουσία της κατηγορούμενης. Ο κ. Κεχαγιόγλου μου εξέφρασε την συμπαράστασή του και προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι είναι άλλος ο ρόλος του συνηγόρου και άλλος ο ρόλος ενός ανθρώπου που καταλαβαίνει τον πόνο μου και την ταλαιπωρία που έχω περάσει. Του είπα ότι το κατανοώ και δεν υπάρχει παρεξήγηση.

H τηλεοπτική συνέντευξη της Ιωάννας Παλιοσπύρου (Μέρος 1ο):

Αυτό που έχω να πω είναι ότι θα είμαι εκεί σε κάθε δικάσιμο. Το οφείλω και στον εαυτό μου και στους ανθρώπους μου. Θα ήθελα να είναι εκεί η κατηγορούμενη. Λυπάμαι που δεν βρίσκει το θάρρος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών της. Αυτό επιβαρύνει την δική της θέση. Αποδεικνύει ξανά και ξανά, κάθε φορά που δεν θα έρχεται, ότι είναι αμετανόητη

Όταν είδα τις φωτογραφίες μου από το χειρουργείο με τα εγκαύματα, κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για τη γιατρό να μου εξηγήσει το μέγεθος και το βάθος της ζημιάς. Το δεύτερο που σκέφτηκα αμέσως είναι ότι αυτές τις εικόνες, όλο το διάστημα που ήμουν στο νοσοκομείο, η μητέρα μου έπρεπε να βρίσκει το θάρρος και το κουράγιο να τις αντιμετωπίζει. Γιατί αυτή ήταν η εικόνα μου μέσα στο νοσοκομείο. Το τρίτο είναι ότι κατάλαβα πόσο πολύ κοντά έφτασα στον θάνατο. Συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που σώθηκα. Δυστυχώς, αυτές οι φωτογραφίες είναι ένας τρόπος κάθε φορά να συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορέσω να είμαι ποτέ ξανά αυτή που ήμουν.

Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου, δεν είχα δει καθόλου την εικόνα μου. Ούτε το πρόσωπό μου, ούτε τα χέρια μου, ούτε το σώμα μου. Είχα παντού εγκαύματα. Κάθε φορά που έπρεπε να αλλάξω γάζες, γύριζα αλλού το κεφάλι για να μην το αντικρίσω. Όσο πλησίαζε η ώρα του εξιτηρίου, οι ψυχολόγοι με πίεζαν να με αντικρίσω. Ήταν ένα βήμα που έπρεπε να κάνω. Έγινε πολύ σταδιακά και πολύ προσεκτικά. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να προετοιμαστεί ή να το αντιληφθεί.

Ήταν αμέτρητες οι φορές που λύγισα στο νοσοκομείο.

Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα όλο αυτό το διάστημα, ήταν όταν ερχόταν η στιγμή να μου πάρουν αίμα. Επειδή δεν έχω φλέβες στα χέρια μου, μού έπαιρναν από τη μηριαία αρτηρία και όταν ερχόταν αυτή η ώρα φοβόμουν πολύ. Είναι πολύ επίπονο. Ακόμη με τρομάζει όταν πρέπει να γίνει.

Η τηλεοπτική συνέντευξη της Ιωάννας Παλιοσπύρου (Μέρος 2ο):

Το δεύτερο ήταν στα πρώτα χειρουργεία που βρισκόμουν σε σοκ, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω και να μιλήσω με κανέναν και για να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου έλεγα “οκ, κορίτσι μου δεν έχεις κάτι να φοβάσαι, γιατί το χειρότερο που μπορείς να πάθεις είναι να πεθάνεις. Αυτή η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, είναι σαν να έχεις πεθάνει”. Εξίσωνα, δηλαδή, την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν με τον θάνατο. Σκεφτόμουν ότι μόνο καλύτερα μπορεί να πάει και ότι ήδη βρισκόμουν στο χειρότερο σημείο. Μόνο καλό μπορεί να σου κάνει το χειρουργείο.

Εγώ δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν από τους δύο. Ούτε την κατηγορούμενη ούτε τον 40χρονο, δεν υπάρχει ερωτική αντιζηλία. Όλα τα μηνύματα που είδαν το φως της δημοσιότητας και υπάρχουν στην δικογραφία εστάλησαν σε μένα και από τις δύο πλευρές. Ήμουν ευγενική και ειλικρινής. Δεν τους έχω πειράξει. Η κατηγορούμενη ξέρει ότι δεν είχα επαφή μαζί του, γιατί της το είπα και γιατί με παρακολουθούσε. Η μόνη επαφή που είχαμε με την δράστιδα ήταν μία φορά τον χρόνο ή κάθε δύο χρόνια σε κάποιο φιλικό σπίτι, σε γιορτές, και εκεί ανταλλάζαμε μία κουβέντα. Ούτε είχαμε επικοινωνία, ούτε ήμασταν φίλες, ούτε βγαίναμε έξω.

Πιστεύω ότι η δικαιοσύνη δεν είναι θέμα φύλου. Είναι νομικό δικαίωμα του συνηγόρου να εξαιρέσει τις γυναίκες ενόρκους. Ως γυναίκα και όχι ως θύμα νιώθω ότι αυτή η κίνηση έχει κάποια στοιχεία σεξισμού και ρατσισμού. Όμως, θεωρώ ότι έχει αγγίξει όλο τον κόσμο ανεξαρτήτως φύλου. Πιστεύω ότι οι ένορκοι άντρες και γυναίκες, θα δουν τα στοιχεία και την δικογραφία και θα πράξουν σωστά”.

Τα μηνύματα συμπαράστασης μου δίνουν κουράγιο να τα καταφέρω.

Το πιο άσχημο συναίσθημα που έχω νιώσει όλο αυτό το διάστημα, πέρα από αφόρητο πόνο σωματικό και ψυχικό, είναι ο φόβος. Ένα τεράστιο συναίσθημα φόβου. Αυτό το συναίσθημα το καταπολεμώ με την αγάπη και την συμπαράσταση του κόσμου.

Κάθε φορά που ακούω για μια υπόθεση παρόμοια, για επίθεση με οξύ ή βιτριόλι, ξαναζώ όλο τον πόνο από την αρχή. Είναι σοκαριστικό για μένα ότι θα πονάω 10 χρόνια και η κατηγορούμενη θα είναι ελεύθερη.

Αν αφεθεί ελεύθερη στα 5 χρόνια, αυτό που με τρομάζει περισσότερο μέσα σε αυτά τα χρόνια είναι ότι δεν ξέρω αν τελικά θα έχει κατανοήσει το κακό που έχει προκαλέσει και αν θα έχει μετανιώσει για όλο αυτό. Η συμπεριφορά της και η παθητική στάση που κρατά αυτό το διάστημα αυτό μου δίνει να καταλάβω”.