“Άδωνις”. Που βρίσκεται το ιστορικό μαγαζί που έχει χιλιοτραγουδηθεί σε συναυλίες, πίστες και ραδιόφωνα. Ποιοι σύχναζαν

“Πάμε στον Άδωνι για καφέ, που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά, και αράζουνε και αθλητές, και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά, Κυριακή να της φύγει το στρες”… τραγουδάει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη με την μοναδική φωνή της. 

Υπήρξε σημείο συνάντησης στην πλατεία για πολλές δεκαετίες, όταν η περιοχή ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή της εικόνα. Το καφέ «Άδωνις» παραμένει έως σήμερα να θυμίζει μία άλλη εποχή. Αυτή που τραγουδούσε η Πρωτοψάλτη σε στίχους και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη.

Νέα Σμύρνη, τέλη δεκαετίας του ’50.

Στη θέση της γνωστής πλατείας της συνοικίας υπήρχε μια χωματερή, χωρίς ίχνος πράσινου και λιγοστούς κατοίκους. Μέσα σε λίγο καιρό όμως, η  εικόνα της γειτονιάς αλλάζει διαρκώς.  Οι πρώτες πολυκατοικίες εμφανίστηκαν στη Νέα Σμύρνη στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές του 1960, γύρω από την κεντρική πλατεία και την πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ένα παλιό  τυπογραφείο μετατρέπεται σε  ένα χώρο εστίασης, πολύ διαφορετικό  από τους υπόλοιπους  εκείνης της εποχής. Το όνομα αυτού «Άδωνις».

Στο ζαχαροπλαστείο της οικογένειας Φραγκούλη, μπορούσες να ψωνίσεις τέλεια γλυκά, να απολαύσεις τον καφέ σου στην φοβερή σάλα με θέα τον ατελείωτο κήπο με τις αμυγδαλιές.

Η αφρόκρεμα του καλλιτεχνικού, πνευματικού, αθλητικού άλλα και πολιτευμένου κόσμου της ανερχόμενης Νέας Σμύρνης, αποτελούσε την πελατεία του. Δεν ήταν ένα κλασικό ζαχαροπλαστείο, αλλά ένας χώρος συνάντησης και ανταλλαγής ιδεών.

Γίνονταν μάλιστα, σπουδαίες εκθέσεις μέσα στον “Άδωνι”, όπως επισημαίνουν οι σημερινοί ιδιοκτήτες, πράγμα πολύ πρωτοποριακό για τα μαγαζιά αυτού του είδους.

Με την πάροδο των χρόνων, η εικόνα έχει αλλάξει εντελώς. Η μεγάλη και όμορφη πλατεία έγινε σημείο αναφοράς για δεκαετίες. Το δε «Άδωνις» αποτέλεσε και αποτελεί θεσμό της πλατείας ο οποίος μελοποιήθηκε και τραγουδήθηκε από πανάξιους καλλιτέχνες οι οποίοι σύχναζαν στο θρυλικό μαγαζί.

Η Τζένη Βάνου, η Αλέκα Κανελλίδου, ο Γιάννης Σπάρτακος, ο Στράτος Διονυσίου, ήταν μερικοί, από τους διάσημους και μόνιμους πελάτες. Πήγαιναν για  να πιουν τον καφέ τους, να συζητήσουν ή να αγοράσουν γλυκά.

Ταυτόχρονα είχε διαμορφωθεί πληθυσμιακά ένα εξαιρετικά πλουραλιστικό μωσαϊκό στο οποίο είχαν θέση όλοι: από παλιούς εύπορους Σμυρνιούς, έως εσωτερικούς μετανάστες που αντάλλασσαν μία λογική δαπάνη για ενοίκιο με καλή ποιότητα ζωής.

Εκτός από “τεκνά και φρικιά”, άραζαν και αθλητές

Τη δεκαετία του ’90 οι μισές μεταγραφές του Πανιωνίου επί Δενδρινού είχαν υπογραφεί μέσα στο “Άδωνις”, όπως υποστηρίζουν οι ιδιοκτήτες . Υπαρκτό πρόσωπο και η… χοντρή. Χαρακτηριστική φιγούρα της πλατείας.

Μεγάλοι και μικροί, νέοι και ηλικιωμένοι,, γνωστοί και… άγνωστοι, έβρισκαν τη θέση τους στον ” Άδωνι”. Αυτό τον ετερόκλητο κόσμο και την ανέμελη καθημερινότητά του, περιγράφει εύστοχα το τραγούδι.

Σήμερα, δύσκολα αναγνωρίζεται ο Άδωνης.  Ανακαινισμένος,  στον πρώτο όροφο πλέον,  ενός νέου κτιρίου, δεν  ξεχωρίζει και πολύ από τις άλλες συνοικιακές καφετέριες. Στην πλατεία, πριν λίγο καιρό έπεσαν πυροβολισμοί για ξεκαθάρισμα λογαριασμών και η άκρατη δόμηση αλλοιώνει το χαρακτήρα της άλλοτε αρχοντικής συνοικίας.

Μένει το τραγούδι να φέρνει νοσταλγικές μνήμες  μιας άλλης εποχής, πιο ανάλαφρης και οπωσδήποτε πιο κεφάτης