Προβεβλημένος πολιτικός μπήκε σε καφενείο για να ζητήσει την ψήφο των θαμώνων και έφυγε έντρομος. Αρνήθηκαν να τον χαιρετήσουν και του τραγούδησαν με νόημα, «άντε να σταθώ στα πόδια μου» (βίντεο)

Σ ένα μικρό καφενείο ενός ορεινού χωριού οι θαμώνες πίνουν το καφέ τους και στην τηλεόραση ακούγεται η φωνή του πολιτικού Ευάγγελου Τρυποτάκη που φωνάζει στα τηλεοπτικά παράθυρα “όλοι τα αρπάξαμε όπου μπορούσαμε”. Το ύφος, ο τόνος της φωνής και τα λόγια του δημιουργούν μια ένταση και όταν -λίγο αργότερα- ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο τοπικός κομματάρχης για να παρουσιάσει τον πολιτικό στον κόσμο, ακολουθούν απρόβλεπτες καταστάσεις.

Είναι  προεκλογική περίοδος και ο προβεβλημένος πολιτικός ζητά την ψήφο των θαμώνων. Με σιγουριά και αέρα νικητή μοιράζει χειραψίες μέχρις ότου ένας νεαρός γενειοφόρος τον κοιτά αυστηρά, σηκώνεται όρθιος και απηυδισμένος ορθώνει το ανάστημα του.

Ο πολιτικός αποχωρεί έντρομος και ο κρητικός, που έχει ανοίξει απειλητικά τα χέρια του, ξεκινά το χορό. Δεξιά και αριστερά του έχει πλέον τους καλλιτέχνες Ζερβάκη και Μπαλάφα που τραγουδούν “Άντε να σταθώ στα πόδια μου-μετά από τόσα χτυπήματα-έχω ξεχάσει τα βήματα-μα δε με πέρνει να πώ δε μπορώ-πρέπει να μπώ στο χορό…” .

Στο τέλος του χορού ο μαυροπουκαμισάς στέκεται απέναντι στην τηλεόραση και τη σπάει με μια μπουνιά…

«Να σταθώ στα πόδια μου» είναι ο τίτλος του νέου τραγουδιού από τον επιτυχημένο κρητικό καλλιτέχνη Γιώργο Νικηφόρου Ζερβάκη σε συνεργασία με τον Λεωνίδα Μπαλάφα.

Το video clip έχει την υπογραφή του σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη. Δείτε το video εδώ:

Οι στίχοι του τραγουδιού:

“Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο

με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο

στης ζωής το τελευταίο θρανίο

και με πουλί ξενιτεμένο…

Έχω πείσμα και γερό το στομάχι

σαν το Παύλο με την κάλπικη λύρα

την αγάπη που έχω δώσει δε πήρα

έτσι το θέλησε η μοίρα….

Άντε να σταθώ στα πόδια μου

μετά από τόσα χτυπήματα

έχω ξεχάσει τα βήματα

μα δε με πέρνει να πώ δε μπορώ

πρέπει να μπώ στο χορό…

Μες το κόσμο μεγαλώνω τον άπονο

ποιός στ΄αλήθεια πέρνει αυτό που του αξίζει

δε το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο

γιατι η ρόδα δε γυρίζει…”

Πηγή: Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης