Πριν τον φόβο της “αποβλάκωσης” από την τεχνητή νοημοσύνη, οι μαθηματικοί διαδήλωναν ενάντια στα κομπιουτεράκια!

Απρίλιος 1986. Εκατοντάδες μαθηματικοί στην Αμερική διαδήλωσαν ενάντια στη χρήση “υπολογιστών τσέπης”.

Ήταν η εποχή, που οι μικρές αριθμομηχανές, είχαν μπει για τα καλά στις ζωές των μαθητών, από το δημοτικό ως και το λύκειο. Ο φόβος των καθηγητών ήταν ότι αυτή η νέα τάση θα τους “αποβλάκωνε”. Τα πλακάτ που κρατούσαν έγραφαν συνθήματα όπως: «τα κουμπιά δεν είναι τίποτα, μέχρι να εκπαιδευτεί το μυαλό» και «Προσοχή: Η πρόωρη χρήση της αριθμομηχανής μπορεί να είναι επιβλαβής για την εκπαίδευση του παιδιού σας».

Το βασικό τους αίτημα ήταν να απαγορευτούν τα κομπιουτεράκια τουλάχιστον στο δημοτικό. Σε αυτές τις ηλικίες, που τα παιδιά αναπτύσσουν τις υπολογιστικές τους δεξιότητες και την κριτική τους σκέψη, η εκτεταμένη χρήση υπολογιστών τσέπης δε θα τους έδινε το κίνητρο να προσπαθήσουν, να πιεστούν και να αναλύσουν ένα πρόβλημα.

Ένας από τους διαδηλωτές στην Ουάσιγκτον, την 4η Απριλίου του 1986, ήταν ο εκδότης βιβλίων μαθηματικών Τζον Σάξον.

«Ξέρω πώς σκεφτόμουν ως παιδί. Αν υπήρχε “συντόμευση” που μπορούσα να χρησιμοποιήσω, θα τη χρησιμοποιούσα. Δεν θα επέλεγα τον δύσκολο δρόμο. Γι’ αυτό πρέπει να απαγορεύσουμε τα κομπιουτεράκια.»

Η αντίθετη άποψη

Οι καθηγητές που δεν συμμετείχαν στην πορεία, δεν διαφωνούσαν με τους συναδέλφους τους αλλά θεωρούσαν σημαντικότερο πρόβλημα τον απαρχαιωμένο τρόπο διδασκαλίας των μαθηματικών.

Τα προβλήματα και οι ασκήσεις δεν έπρεπε να επικεντρώνονται στις περίπλοκες μαθηματικές πράξεις, αλλά στον αναλυτικό τρόπο σκέψης. Να μην μετρά τόσο το αποτέλεσμα αλλά η συλλογιστική πορεία που οδήγησε σε αυτό. Ένα άρθρο της εποχής, από τους Los Angeles Times, αναφέρει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

«130 παιδιά πηγαίνουν εκδρομή. Κάθε σχολικό χωράει 50 επιβάτες. Πόσα σχολικά θα χρειαστούν για να μεταφερθούν όλοι οι μαθητές;»

Σύμφωνα με τον συντάκτη, μόλις το 1/3 των μαθητών της έκτης δημοτικού των σχολείων της Καλιφόρνια έδωσε τη σωστή απάντηση: 3.

Οι περισσότεροι απάντησαν «2 και 3/5» ή «2 με υπόλοιπο 30».

Αυτό καταδεικνύει ότι το πρώτο πράγμα που κάνουν τα παιδιά είναι μαθηματικές πράξεις. Δίχως να επεξεργαστούν τα δεδομένα, δίχως να χρησιμοποιήσουν την κρίση τους. «Τα μαθήματα και οι γνώσεις του σχολείου είναι εντελώς αποκομμένα από τα καθημερινά προβλήματα της πραγματικής ζωής».

Ωστόσο τόσο τα μαθηματικά όσο και η φυσικά επινοήθηκαν, στην αρχαιότητα, από την ανάγκη να γίνει κατανοητός ο κόσμος και σταδιακά έγιναν ακατανόητα τα ίδια.

Τα κομπιουτεράκια στις σχολικές αίθουσες

Η αντιπαράθεση συνεχίστηκε για χρόνια. Μέχρι και το 2011, ο Υπουργός Παιδείας του Ηνωμένου Βασιλείου εξέφρασε την ανησυχία του ότι τα παιδιά κινδυνεύουν να εξαρτηθούν υπερβολικά από τις αριθμομηχανές και εισηγήθηκε να απαγορευτούν επίσημα.

Στα περισσότερα κράτη του κόσμου,  δεν απαγορεύτηκαν ποτέ. Αντίθετα, είναι στην ευχέρεια του καθηγητή ή δασκάλου το αν θα επιτρέψει τη χρήση τους εντός της αίθουσας ή ακόμα και στα διαγωνίσματα. Σε γενικές γραμμές όμως, η πλειονότητα των σχολείων τα εντάσσει στα “εργαλεία” που μπορούν να χρησιμοποιούν οι μαθητές από το γυμνάσιο και μετά.

Αρχική εικόνα: YouTube