Πριν ανακαλυφθεί η ινσουλίνη οι διαβητικοί λιμοκτονούσαν για να παρατείνουν τη ζωή τους. Η πρώτη χορήγηση σε ένα 14χρονο αγόρι

Στις 11 Ιανουαρίου 1922, ο Λέοναρντ Τόμσον έγινε ο πρώτος άνθρωπος που δέχθηκε ένεση με ινσουλίνη και κατάφερε να ξεπεράσει το προσδόκιμο ζωής που είχαν μέχρι τότε οι ασθενείς με διαβήτη. 

Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, όσοι έπασχαν από αυτή τη νόσο ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο. Έκαναν εξαντλητική δίαιτα χαμηλή σε υδατάνθρακες και ζάχαρη και υψηλή σε λιπαρά και πρωτεΐνες. Αυτή η διατροφή επέτρεπε σε όσους είχαν διαγνωστεί με διαβήτη να ζήσουν για περίπου ένα χρόνο.

Πολλοί συνταγογραφούσαν δίαιτες μόλις με 450 θερμίδες την ημέρα!

Πολλοί ερευνητές θεωρούσαν ότι αυτή η πάθηση ήταν αποτέλεσμα κάποιας δυσλειτουργίας του πεπτικού συστήματος που σχετιζόταν με το πάγκρεας. Πριν την ανακάλυψη της ινσουλίνης, όσοι είχαν διαβήτη τύπου 1 ζούσαν μερικές εβδομάδες ή μήνες.

Ο 14χρονος έφηβος Λέοναρντ Τόμσον, από το Τορόντο του Καναδά, διαγνώστηκε με σακχαρώδη διαβήτη σε ηλικία 11 ετών. Έπρεπε να λιμοκτονεί για να μείνει ζωντανός. Είχε ύψος 1,55 μ. και ζύγιζε 29 κιλά.

Τον Δεκέμβριο του 1921, οι γονείς του τον μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο του Τορόντο, ενώ ήταν στα πρόθυρα να βρεθεί σε διαβητικό κόμμα.

Σε κατάσταση απελπισίας, συμφώνησαν να υποβληθεί ο γιος τους σε ένα πείραμα, με μια θεραπεία που ανέπτυξαν οι Φρέντερικ Μπάντινγκ, Τσαρλς Μπεστ, Τζέμςι Κόλιπ και Τζoν Μακλεόντ.

Η πρώτη ένεση, στις 11 Ιανουαρίου 1922, δεν λειτούργησε όπως αναμενόταν. Μετά από βελτιώσεις στη διαδικασία απομόνωσης, ο Λέοναρντ έλαβε και δεύτερη δόση στις 23 Ιανουαρίου. Σχεδόν αμέσως, τα επίπεδα στις τιμές του σακχάρου έπεσαν.

Επέστρεψε στο σπίτι τον Μάιο του 1922. Από τότε, έλαβε και άλλες φορές ινσουλίνη.

Ο Λέοναρντ κατάφερε να ζήσει άλλα 13 χρόνια. Πέθανε σε ηλικία 27 ετών, μετά από επιπλοκές πνευμονίας.

H είδηση για την ινσουλίνη έφτασε σε όλο τον κόσμο. Το 1923, ο Μπάντινγκ και ο Μακλεόντ κέρδισαν το Νόμπελ Ιατρικής, το οποίο μοιράστηκαν με τους Μπεστ και Κόλιπ.

Σήμερα, η ινσουλίνη έχει σώσει εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο. Μετά από δεκαετίες ερευνών, οι ασθενείς έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν από μια ποικιλία σκευασμάτων και τρόπων λήψης με βάσει τις ανάγκες τους.

Το πείραμα στα σκυλιά και η ινσουλίνη από τα βοοειδή

To 1889, οι Γερμανοί ερευνητές Όσκαρ Μινκόβσκι και ο Τζόσεφ φον Μέρινγκ ανακάλυψαν ότι όταν αφαιρέθηκε ο αδένας του παγκρέατος από τους σκύλους, τα ζώα ανέπτυξαν συμπτώματα διαβήτη και πέθαναν αμέσως μετά.

Έτσι, συμπέραναν ότι σε αυτό το εσωτερικό όργανο του σώματος παράγει κάποιες συγκεκριμένες «παγκρεατικές ουσίες»

Το 1910, ο Έντουαρντ Σαρπρέι Σάφερ υποστήριξε ότι οι άνθρωποι με διαβήτη δεν έχουν μία χημική ουσία στο πάγκρεας. Αυτή την ονόμασε ινσουλίνη από το λατινικό «insula», που σημαίνει νησί.

Οι Μπάντινγκ και Μπεστ βρήκαν τον τρόπο για να αφαιρέσουν την ινσουλίνη από το πάγκρεας ενός σκύλου, με την οποία κράτησαν στη ζωή ένα άλλο σκυλί που έπασχε από σοβαρό διαβήτη για 70 μέρες. Πέθανε μόνο όταν δεν υπήρχε άλλη ινσουλίνη.

Εξέλιξαν το πείραμα ένα στάδιο παραπέρα. Έβγαλαν ινσουλίνη από το πάγκρεας βοοειδών.

Όταν ο Λέοναρντ έκανε εμβόλιο με τη συγκεκριμένη ουσία, μέσα σε 24 ώρες το σάκχαρο έφτασε σχεδόν σε φυσιολογικά επίπεδα.

Μετά από, αυτό η ιατρική εταιρεία «Eli Lilly» άρχισε να παράγει μαζικά ινσουλίνη.

Η ινσουλίνη από βοοειδή και χοίρους χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια για την αντιμετώπιση του διαβήτη, βοηθώντας να σωθούν εκατομμύρια ζωές. Ωστόσο, δεν ήταν και τέλεια, επειδή προκαλούσαν αλλεργικές αντιδράσεις σε πολλούς ασθενείς.

Αρχική εικόνα: «Η θεραπεία του σακχαρώδους διαβήτη με ινσουλίνη». Πηγή: Wikipedia