Που βρίσκονται τα 10 υψηλότερα ορεινά χωριά της Ελλάδας. Φτάνουν τα 1.400 μέτρα και απομονώνονται το χειμώνα (drone)

Τα ορεινά χωριά της Ελλάδας διατηρούν την ανέγγιχτη μέσα στο χρόνο την παραδοσιακή μορφή τους και αποτελούν μια σπάνια κιβωτό πολιτισμού. Κάποια από αυτά ξεχωρίζουν γιατί βρίσκονται ψηλότερα από τα άλλα.

Είναι συνήθως προσβάσιμα  για τους ταξιδιώτες τους καλοκαιρινούς και ανοιξιάτικους μήνες. Το χειμώνα όμως γίνονται δυσπρόσιτα και μόνο έμπειροι εξερευνητές ή ορειβάτες δοκιμάζουν να τα επισκεφτούν.  Σας παρουσιάζουμε την λίστα με τα τα δέκα υψηλότερα που φτάνουν ή ξεπερνούν τα 1400 μέτρα.

1. Καμάρια Ευρυτανίας (1480 μέτρα)

Χτισμένο στην Αλπική ζώνη των Αγράφων, το χωριό  αποτελεί τον πιο ορεινό οικισμό της Ελλάδας. Σε υψόμετρο 1.480 μέτρων, ανάμεσα στις Αγραφιώτικες κορυφές Καρνόπι, Σβόνι και Μορφοράχη, τα Καμάρια αποτελούν έναν σχεδόν εγκαταλελειμμένο κτηνοτροφικό οικισμό της Στερεάς Ελλάδας.

Τα τελευταία χρόνια κατοικείται μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες από κτηνοτρόφους που τον υπόλοιπο χρόνο διαμένουν στην Φθιώτιδα ή τη Θεσσαλία. Στην απογραφή του 2011 απογράφηκαν μόλις 8 κάτοικοι. Δείτε το βίντεο drone του συνεργάτη μας, Μάκη Θεοδώρου, που πέταξε πάνω από τα Καμάρια Ευρυτανίας:

2. Nέα Κοτύλη (1450 μέτρα)

Η Νέα Κοτύλη, μαζί με τη Σαμαρίνα Γρεβενών, διεκδικεί μία θέση ανάμεσα στα ορεινότερα χωριά της χώρας, αφού είναι κτισμένη σε υψόμετρο 1.450 μέτρων. Βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νομού Καστοριάς, νοτιοδυτικά της ομώνυμης πόλης.

Ο οικισμός δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 από κατοίκους της Κοτύλης, οι οποίοι εγκατέλειψαν το χωριό τους, μετά τις τρομερές καταστροφές που προκάλεσε η βάρβαρη επέλαση των Γερμανών κατακτητών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και του Ελληνικού Εμφυλίου, στις οποίες προστέθηκαν και κατολισθήσεις. Αναγνωρίστηκε επίσημα ως οικισμός το 1951.

Η Κοτύλη υπήρξε ορμητήριο και καταφύγιο των Μακεδονομάχων κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα ενώ μέχρι το 1928 ονομαζόταν Κοτέλτσι.

3. Αετομηλίτσα (1430 μέτρα)

Η Αετομηλίτσα Ιωαννίνων αποτελεί το βορειότερο χωριό του νομού στα Ελληνοαλβανικά Σύνορα. Χτισμένη στις νότιες πλαγιές του Γράμμου, βρίσκεται σε υψόμετρο 1.430 μέτρων. Η παλαιότερη ονομασία της ήταν “Δέντσικο” ή “Ντένισκο” και Γαλαταριά.

Το όνομα Ντένισκο είναι σλάβικο και σημαίνει προσήλιο (το μέρος που το βλέπει ο ήλιος), δηλωτικό και του γεωγραφικού προσανατολισμού του χωριού. Το 1928 μετονομάστηκε σε Αετομηλίτσα (Αετός και Μηλιά).

Οι κάτοικοι του χωριού κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα, δημιούργησαν ένοπλες ομάδες για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Μετά το πέρας των μαχών, οι Αετομηλιτσιώτες βρέθηκαν διάσπαρτοι σε Έδεσσα, Φλώρινα, Σέρρες, αλλά και σε άλλες πόλεις και χωριά της Μακεδονίας.

4. Πισοδέρι (1420 μέτρα)

Το Πισοδέρι είναι το τέταρτο στην κατάταξη των ορεινών χωριών στην Ελλάδα. Χτισμένο στις πλαγιές του όρους Βαρνούντα, σε υψόμετρο περίπου 1.420 μέτρων, αποτελεί τον πιο ορεινό οικισμό του Νόμου Φλώρινας και ανήκει στον Δήμο Πρεσπών.

Η ονομασία Πισοδέρι είναι αρχαιομακεδονική και προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων πίσος = λιβαδότοπος, βατή τοποθεσία ή πίσσον = όρος, βουνό και δέρα, δέρη, δέρις = υπερβολή όρους, τράχηλος. Άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι προήλθε από την Μεσαιωνολατινική λέξη passatorium, που σημαίνει “στενό πέρασμα” .

Αν και δεν είναι σαφές ποια από τις δύο θεωρίες ισχύει, το βέβαιο είναι ότι και οι δύο ανταποκρίνονται πλήρως στην τοπογραφία της περιοχής γύρω από τον οικισμό.

Στις 3 Οκτωβρίου 1915, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Γάλλοι και Ρώσοι ανέβηκαν από την Φλώρινα προς την γειτονική περιοχή Βίγλα, πέρασαν από την στενωπό του Πισοδερίου και προέλασαν προς τις Πρέσπες πιέζοντας τα Γερμανό – Βουλγαρικά στρατεύματα που υποχωρούσαν.

Ο Βουλγαρικός Στρατός πήρε ως ομήρους επτά Πισοδερίτες, οι οποίοι οδηγήθηκαν στην βουλγαρική πόλη Πλέβεν για καταναγκαστικά έργα. Από τις κακουχίες και τις στερήσεις απεβίωσαν οι τέσσερις και οι εναπομείναντες τρεις επέστρεψαν σπίτια τους μετά από έξι χρόνια.

Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Πισοδέρι περιήλθε στην Ιταλική ζώνη κατοχής και μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας οι Γερμανικές Δυνάμεις Κατοχής στην προσπάθειά τους να κρατήσουν ανοιχτή την διάβαση του Πισοδερίου, που τους επέτρεπε την έξοδο στην Αδριατική, επέβαλαν σκληρά στρατιωτικά μέτρα.  Αρκετοί άμαχοι κάτοικοι του χωριού πέθαναν και οι υπόλοιποι είτε μετακόμισαν στην Φλώρινα είτε κατέφυγαν σε πρόχειρες κατασκευές στα γύρω δάση.

5. Καταφύγιο Κοζάνης (1400 μέτρα)

Το Καταφύγιο ή Καταφύγι είναι το πέμπτο πιο ορεινό χωριό της χώρας και το πιο ορεινό της Κοζάνης. Είναι χτισμένο σε μέσο υψόμετρο 1.400 μέτρων στις πλαγιές των Πιερίων. Ο μόνιμος πληθυσμός του, σύμφωνα με την ελληνική απογραφή του 2011, είναι 178 κάτοικοι.

Η παράδοση αναφέρει πως οι κάτοικοί του ζούσαν σε ένα εύφορο χωριό, το Ποδάρι, στις όχθες του Αλιάκμονα, αλλά επειδή καταπιέζονταν από τους Τούρκους αποσύρθηκαν στις απόκρημνες και δασωμένες πλαγιές του Φλάμπουρου, όπου είχαν τις στάνες τους.

Το Καταφύγι δημιουργήθηκε από οικογένειες, οι οποίες μετακινήθηκαν από τα μέρη των Τρικάλων, των Αγράφων, της Πίνδου και των Γρεβενών, ύστερα από την αποτυχημένη επανάσταση του Διονυσίου του Φιλοσόφου, γνωστού και ως Σκυλοσόφου. Οι οικογένειες αυτές έφτασαν στα μέρη της Κοζάνης και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Βελβενδού, αλλά λόγω της έντονης τουρκικής παρουσίας, αναχώρησαν.

Σύμφωνα με τον θρύλο, άφησαν δύο ζώα να ανέβουν στα Πιέρια. Όπου θα έβρισκαν νερό και κατάλληλο χώρο θα δημιουργούσαν το νέο χωριό. Τα ζώα έφτασαν στο σημείο πού σήμερα βρίσκεται το χωριό. Ονομάστηκε “Καταφύγιο” λόγω της απόρθητης τοποθεσίας του.

Τα υπόλοιπα πέντε χωριά που συμπληρώνουν την δεκάδα είναι:

6. Κάτω Βέρμιο στη Βέροια (1400)

7. Περικοπή Φλώρινας  (1400)

8. Γράμμος Καστοριάς  (1380)

9. Φούρκα Ιωαννίνων (1360)

10. Νυμφαίο Φλώρινας (1360)