Πότε ο άνθρωπος ανακάλυψε για πρώτη φορά δεινόσαυρο; Πώς διαπίστωσε ότι ήταν ζώο και όχι «δράκος»

Το 1677, ο άγγλος φυσιοδίφης Ρόμπερτ Πλοτ δημοσίευσε την πρώτη γνωστή απεικόνιση οστού δεινοσαύρου. Μόνο που δεν ήξερε τι ήταν.

Στην αρχή, αναρωτήθηκε αν το απολίθωμα, το οποίο ανακαλύφθηκε στο Οξφορντσάιρτης Αγγλίας, ήταν κόκαλο από ελέφαντα κατά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Προκειμένου να διαπιστώσει αν  θεωρία του ίσχυε, εξέτασε έναν ζωντανό ελέφαντα, για να τον συγκρίνει με το απολίθωμα. Τελικά, πρότεινε ότι το οστό μπορεί να άνηκε σε γίγαντα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που άνθρωποι έβρισκαν τεράστια οστά και θεωρούσαν ότι επρόκειτο για δράκο ή μεγάλο πλάσμα. Τέτοιες ιστορίες χρονολογούνται αιώνες πίσω. Οι άνθρωποι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι τα οστά αφορούσαν δεινοσαύρους μόλις τον 19ο αιώνα.

«Οι άνθρωποι βρήκαν οστά δεινοσαύρων, τα θαύμασαν, αλλά μάλλον δεν είχαν ιδέα τι κοιτούσαν», λέει ο Χανς-Ντίτερ Σους , παλαιοντολόγος στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Σμιθσόνιαν.

Το 1824, ο άγγλος παλαιοντολόγος Γουίλιαμ Μπάκλαντ δημοσίευσε μια μελέτη για ένα απολίθωμα γνάθου, πού βρέθηκε στο αγγλικό χωριό Στόουνσφιλντ.

Περιέγραψε το ζώο, στο οποίο ανήκε, ως «μεγάλη σαύρα» και το ονόμασε Μεγαλόσαυρο

Σύμφωνα με τον Σους, ο Μπάκλαντ δεν μπορούσε να δώσει περισσότερα στοιχεία, πέρα από το ότι ήταν ένα μεγάλο αρπακτικό ζώο, καθώς δεν είχαν ανακαλυφθεί παρόμοια είδη για το συγκρίνει.

Ο Μεγαλόσαυρος ήταν ο πρώτος δεινόσαυρος που έλαβε όνομα

Όταν ο Μπάκλαντ δημοσίευσε τη μελέτη του, ο παλαιοντολόγος Γκίντεον Μάντελ, είχε ανακαλύψει απολιθωμένα δόντια που έμοιαζαν με μεγάλης ιγκουάνας.

Στο παράξενο πλάσμα έδωσε το όνομα Ιγκουανόδοντας. Το 1833, ανακάλυψε και άλλα απολιθωμένα οστά και τα ταυτοποίησε σε ένα άλλο γένος, το οποίο ονόμασε Υλαίοσαυρο.

Οι τρεις παλαιοντολόγοι κατάφεραν να εντοπίσουν τρεις νέους τύπους ασυνήθιστα μεγάλων πλασμάτων και ο άγγλος ανατόμος Ρίτσαρντ Όουεν τα συνέκρινε μεταξύ τους. Σε μια θεμελιώδη μελέτη του 1842, ο επισήμανε ομοιότητες μεταξύ αυτών των απολιθωμάτων.

Αναγνώρισε όλους αυτούς τους τρεις οργανισμούς ως μέλη μιας νέας ομάδας, που ονόμασε Δεινόσαυρους, έναν όρο που επινόησε, συνδυάζοντας τις ελληνικές λέξεις «δεινός» και «σαύρα». Το γεγονός αποτέλεσε επανάσταση στο χώρο της παλαιοντολογία.

«Υποδήλωνε ότι κάποτε υπήρχαν ζώα που τώρα έχουν εξαφανιστεί, αλλά κατά τη διάρκεια της ζωής τους ήταν οι κυρίαρχοι στα οικοσυστήματα τους», ανέφερε ο Σους.

Οι θεωρίες περί δεινοσαύρων

Tη δεκαετία του 1860, ο άγγλος βιολόγος Τόμας Χένρι Χάξλεϊ ήταν θερμός υποστηρικτής της θεωρίας της εξέλιξης του Κάρολου Δαρβίνου. Ήταν επίσης ένας από τους πρώτους που παρατήρησε ομοιότητες μεταξύ των απολιθωμάτων πουλιών και δεινοσαύρων, προτείνοντας ότι υπήρχε μια εξελικτική σύνδεση μεταξύ τους.

Πάνω από έναν αιώνα αργότερα, ο αμερικανός παλαιοντολόγος Τζον Όστρομ υποστήριξε επίσης αυτή τη θεωρία, καθώς θεωρούσε ότι τα πουλιά κατάγονταν άμεσα από τους δεινόσαυρους.

Η δουλειά του Όστρομ και άλλων παλαιοντολόγων βοήθησε να αυξηθούν οι έρευνες και το ενδιαφέρον του κοινού για τους παλαιοντολόγους.

Το 1980, οι επιστήμονες Λουίς και Γουόλτερ Άλβαρεζ πρότειναν ότι η σύγκρουση ενός αστεροειδούς με τη Γη θα μπορούσε να είχε σκοτώσει τους περισσότερους δεινόσαυρους.

Αν και αρχικά αυτή η άποψη, στη συνέχεια κέρδισε ευρεία αποδοχή μεταξύ των ειδικών, όπως και η θεωρία του Όστρομ ότι τα πουλιά εξελίχθηκαν από δεινόσαυρους.

«Ο πόλεμος των οστών»

Τον 19ο αιώνα, δύο αμερικανοί παλαιοντολόγοι, ο Εντουαρντ Ντρίγκερ Κοπ και ο Όθνιελ Τσαρλς Μαρς, ανταγωνίζονταν για να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο με νέες ανακαλύψεις δεινοσαύρων.

Τη δεκαετία του 1870, χρησιμοποίησαν τον πλούτο και τους διαθέσιμους πόρους τους, για να χρηματοδοτήσουν νέες ανασκαφές και να σαμποτάρουν τη δουλειά του άλλου.

Παρά τα εμπόδια, ο Κοπ και ο Μαρς κατάφεραν να ανακαλύψουν πάνω από 100 νέους δεινόσαυρους, όπως ο Στεγόσαυρος και ο Τρικεράτωπας.

Με όλα αυτά τα ευρήματα, τα μουσεία άρχισαν να προβάλλουν οστά δεινοσαύρων, επιτρέποντας στο κοινό να δει τα απολιθώματα από κοντά.

Οι παλαιοντολόγοι συνέχισαν να κάνουν νέες ανακαλύψεις δεινοσαύρων μέχρι τη δεκαετία του 1920, αλλά η χρηματοδότηση για ανασκαφές μειώθηκε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το ενδιαφέρον του κοινού για τους δεινόσαυρους αναζωπυρώθηκε τη δεκαετία του 1970, όταν οι παλαιοντολόγοι άρχισαν να κάνουν πιο συναρπαστικές ανακαλύψεις και να προτείνουν θεωρίες που άλλαξαν την κατανόησή μας για τα επιβλητικά αυτά πλάσματα.

Η ποπ κουλτούρα

Η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για αυτά τα πλάσματα εκδηλώθηκε και στην ποπ κουλτούρα. Το 1988, η Universal Pictures κυκλοφόρησε την πρώτη ταινία κινούμενων σχεδίων με δεινόσαυρους, με τίτλο «The Land Before Time».

Το 1991, το ABC άρχισε να προβάλλει την κωμική σειρά «Dinosaurs», που αφορούσε μια οικογένεια δεινοσαύρων. Τον επόμενο χρόνο, λάνσαρε τη δημοφιλή παιδική εκπομπή «Barney & Friends»

Ίσως το πιο σημαντικό έργο που δημιουργήθηκε ήταν η ταινία «Jurassic Park», το 1993, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Μάικλ Κράιχτον. Η ταινία συνεχίζει να διαμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο πολλοί άνθρωποι βλέπουν τους δεινόσαυρους.

Πηγή: History

Aρχική εικόνα: AI