«Ποτέ δεν το έκανα τεράστιο θέμα, ότι ήμουν ομοφυλόφιλος». Ο Ρ. Έμεριχ, σκηνοθέτης του “Stonewall”, του Πατριώτη και του Γκοτζίλα, που δέχθηκε σκληρή κριτική από τους ΛΟΑΤ

Γκέι ακτιβιστής, διεθνιστής και βαθιά πολιτικοποιημένος. Ο σκηνοθέτης του αμφιλεγόμενου «Stonewall»,  του «Godzilla», του «Πατριώτη» με τον Μελ Γκίμπσον, της «Επόμενης μέρας» και τώρα της ταινίας «Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ», είναι μια αντισυμβατική προσωπικότητα.

Ο Ρόναλντ Έμεριχ δεν έκρυψε ποτέ το γεγονός ότι είναι ομοφυλόφιλος.

«Για μένα, η ζωή ως ομοφυλόφιλος στο Χόλιγουντ ήταν εύκολη. Ποτέ δεν το έκανα τεράστιο θέμα. Απλώς ήμουν ανοικτά γκέι».

Το 2017 παντρεύτηκε τον κατά 33 χρόνια μικρότερό του, Ομάρ Ντε Σότο, με τον οποίο διατηρούσε σχέση από το 2009. Εκτός αυτού, έχει συμβάλει με πολλούς τρόπους στον αγώνα των ατόμων με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις. Υποστηρίζει ενεργά καμπάνιες για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ, έχει κάνει γενναίες δωρεές, δε διστάζει να μιλά ανοικτά για την ομοφοβία. Ωστόσο, ο ίδιος θεωρεί ότι η μεγαλύτερη προσφορά του στο κίνημα είναι η ταινία “Stonewall”, η οποία ήταν αφιερωμένη στην πρώτη ιστορική εξέγερση των ΛΟΑΤ το 1969 στην Αμερική.

Προς μεγάλη του έκπληξη, η κοινότητα δεν συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό του.

Η ταινία προκάλεσε ένα πρωτόγνωρο, για τον Έμεριχ, κύμα οργής ανάμεσα στους γκέι, τις λεσβίες και τους τρανς, οι οποίοι οργάνωσαν μία διαδικτυακή εκστρατεία προκειμένου να την μποϊκοτάρουν.

Η βασική τους ένσταση ήταν ότι ο γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε έναν λευκό άνδρα (Τζέρεμι Ίρβινγκ), χωρίς θηλυπρεπή στοιχεία, ο οποίος ανταποκρινόταν πλήρως στα ετεροφυλοφιλικά πρότυπα. Ο γερμανός σκηνοθέτης υποστήριξε ότι με τον τρόπο αυτό θέλησε να προσελκύσει ένα ευρύτερο κοινό που ειδάλλως δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί με τους ήρωες του έργου.

Ωστόσο, η εξήγηση αυτή εξόργισε ακόμα περισσότερο το ΛΟΑΤ κοινό, που ανταπάντησε ότι το ετεροφυλόφιλο κοινό έχει ήδη πάμπολλες ταινίες με τις οποίες μπορεί να ταυτιστεί.

Και εν τέλει, η κατακραυγή κατάφερε το μποϊκοτάζ που επιδίωκε.

Το “Stonewall” δεν έφερε στα ταμεία τα αναμενόμενα κέρδη, ενώ οι κριτικές που απέσπασε ήταν κυρίως αρνητικές.

Παρόλα αυτά, ένα στραβοπάτημα δε στάθηκε αρκετό για να ανακόψει την επιτυχημένη πορεία του Ρόναλντ Έμεριχ.

Ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε το σίκουελ του “Independence Day”, στο οποίο ο σκηνοθέτης αποφάσισε να προσθέσει ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων. Ήταν σαν να ήθελε να επανορθώσει για το “Stonewall” και να ενταχθεί ξανά στην κοινότητα που άλλοτε με καμάρι εκπροσωπούσε. Άλλωστε, μετά τον κινηματογράφο, το άλλο μεγάλο του πάθος είναι η πολιτική κι ο δημόσιος λόγος.

Ο γερμανός σκηνοθέτης έχει παραδεχθεί ότι είναι ένα αθεράπευτα πολιτικό ον. Και η εμπλοκή του στην πολιτική ζωή δεν περιορίζεται μόνο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων.

Ο Ρόναλντ Έμεριχ διαχρονικά παραμένει ένθερμος υποστηρικτής του δημοκρατικού κόμματος, δηλώνει ταγμένος διεθνιστής, ενώ στις προεδρικές εκλογές του 2016 είχε χρηματοδοτήσει ανοικτά τις καμπάνιες της Χίλαρι Κλίντον.

Το γεγονός ότι δεν είναι Αμερικανός στην καταγωγή δεν τον πτόησε ποτέ. Άλλωστε, ο ίδιος δεν πιστεύει στην έννοια του έθνους, πιστεύει σε «πανανθρώπινες ιδέες και αξίες».

«Δίχως αυτά τα κοινωνικά κατασκευάσματα που μας χωρίζουν, είμαστε όλοι ένα».

Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ

Παρά τη διεθνή αναγνώριση των τελευταίων δεκαετιών και τη μόνιμη πλέον διαμονή του στις ΗΠΑ, ο Ρόναλντ Έμεριχ γεννήθηκε σε μία εποχή που οι μνήμες των ναζί ήταν ακόμα νωπές και σε μία χώρα που οι πληγές που είχαν αφήσει πίσω τους δεν είχαν επουλωθεί.

Μεγάλωσε διαβάζοντας βιβλία, βλέποντας ταινίες και ντοκιμαντέρ για τα φριχτά χρόνια του πολέμου.

Η μελέτη της ιστορίας τον είχε γοητεύσει από πολύ μικρό κι έτσι, μέχρι την εφηβεία του είχε μάθει για κάθε μάχη και κάθε πτυχή του Β’ Παγκοσμίου. Μία από τις μάχες που τον είχαν σημαδέψει ήταν του Μίντγουεϊ.

Η πρωτοποριακή αεροναυμαχία μεταξύ Αμερικανών και Ιαπώνων είχε εντυπωσιάσει το νεαρό Έμεριχ λόγω της ιστορικής, αλλά κυρίως λόγω της στρατηγικής της σημασίας.

Μάλιστα, είχε επηρεαστεί τόσο βαθιά που από τα πρώτα χρόνια που ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής και άρχισε να δραστηριοποιείται στο χώρο, το Μίντγουεϊ ήταν ένα από τα μεγάλα καλλιτεχνικά του όνειρα.

«Ήθελα να κάνω τη Ναυμαχία του Μίντγουεϊ τα τελευταία 20 χρόνια. Εν τέλει όμως, τώρα είναι η καταλληλότερη περίοδος να γίνει».

Για τον γερμανό σκηνοθέτη ήταν σημαντικό η ιστορία να ειπωθεί με τον σωστό τρόπο, όπως ακριβώς την είχε πλασμένη στο μυαλό του. Μαζί με τους συνεργάτες του είχαν πάρει την απόφαση να μην εισάγουν φανταστικά στοιχεία. Πρωταγωνιστές θα ήταν τα πραγματικά γενονότα με τα αληθινά πρόσωπα. Άλλωστε, όταν η πραγματικότητα είναι τόσο εντυπωσιακή, η προσθήκη οποιουδήποτε επιπλέον στοιχείου είναι υπερβολή.

Κατά τον Έμεριχ, οι Ιάπωνες και οι Αμερικάνοι πρωταγωνιστές της ναυμαχίας δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους υπερήρωες που κατακλύζουν σήμερα τη μεγάλη οθόνη. Και η ρεαλιστική αφήγηση της ιστορίας κάθε άλλο παρά αναχρονιστική είναι.

«Ιδίως σήμερα, είναι σημαντικό να γυρίζονται ιστορικές ταινίες. Ζούμε σε μία εποχή που ο εθνικισμός και τα ακροδεξιά κόμματα βρίσκονται σε έξαρση. Πρέπει να υπενθυμίζουμε στους νέους ότι αυτά έχουν συμβεί και τους λόγους για τους οποίους συνέβησαν».

Η «Ναυμαχία του Μίντγουεϊ» είναι μία ταινία που ικανοποιεί ένα τεράστιο εύρος θεατών.

Από τη μία, οι φανατικοί των επικών μαχών, θα απολαύσουν πλήθος πολεμικών σκηνών επενδυμένων από γραφικά και εφέ τελευταίας τεχνολογίας.

Από την άλλη, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην ανάπτυξη και στην ανάλυση των χαρακτήρων. Η ταινία μπορεί να έχει τίτλο «Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ», όμως το κεντρικό θέμα της είναι οι ήρωες της μάχης. Τόσο οι Ιάπωνες, όσο κι οι Αμερικάνοι.

Άλλωστε και ο ίδιος ο Ρόναλντ Έμεριχ έχει παραδεχθεί ότι, αν και η μελέτη της ιστορίας είναι το μεγάλο του πάθος, ποτέ δεν τον συγκινούσαν ιδιαίτερα τα γεγονότα αυτά καθαυτά.

Εκείνο που πάντα ενθουσίαζε το σκηνοθέτη ήταν η αναζήτηση των πολιτικών κινήτρων, η σκιαγράφηση των εμπλεκόμενων προσωπικοτήτων και η ανάδειξη της ανθρώπινης πλευράς κάθε μάχης, κάθε σύρραξης, κάθε γεγονότος.

Αυτό είναι και η «Ναυμαχία του Μίντγουεϊ».

Η αρχή

«Είμαι διεθνιστής. Πιστεύω ότι τα έθνη είναι μία έννοια του παρελθόντος. Ωστόσο, υπάρχουν δημαγωγοί που λένε στον κόσμο το αντίθετο, ότι με τον εθνικισμό όλα θα γίνουν καλύτερα. Ξεχνούν ότι ο εθνικισμός είναι αυτός που προκάλεσε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι’ αυτό θεωρώ ότι το “Midway” είναι η ιδανική ιστορία για να ειπωθεί σήμερα».

Ο Ρόλαντ Έμεριχ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Δυτική Γερμανία, πριν ακόμα το τείχος γκρεμιστεί. Αν και δεν πρόλαβε τον πόλεμο, ο Β’ Παγκόσμιος τον είχε σημαδέψει, όπως και κάθε συμπατριώτη του. Ωστόσο, τα όνειρα και οι φιλοδοξίες του έβγαιναν εκτός των συνόρων της χώρας του και πέρα των ορίων της ηπείρου του. Οι υπερπαραγωγές που είχε στο νου του να υλοποιήσει μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν μόνο από το Χόλιγουντ. Αλλά και τα θέματα που ήθελε να θίξει δεν ταίριαζαν με την ευρωπαϊκή αισθητική.

Έτσι, πριν ακόμα κλείσει τα 30 ίδρυσε μαζί με την αδερφή του μία εταιρεία παραγωγής με το όνομα Centropolis και έκανε τις πρώτες του κινηματογραφικές απόπειρες στην απαιτητική αλλά και τεράστια αγορά των ΗΠΑ. Οι ταινίες που γύρισε αρχικά στα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχαν μεν ως βάση τη Γερμανία, ήταν όμως στα αγγλικά. Ακριβώς διότι ήθελε να απευθυνθεί σε ένα ευρύ κοινό.

Ένας Γερμανός που σπάει τα αμερικανικά ρεκόρ

Η πρώτη παραγωγή του Ρόναλντ Έμεριχ επί αμερικανικού εδάφους έγινε πράξη το 1992 με την ταινία “Universal Soldier”. Για τον Γερμανό σκηνοθέτη αυτό ήταν το βάπτισμα του πυρός.

Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε κατευθείαν, η καθιέρωση όμως ήρθε με την δεύτερη απόπειρα.

Το 1994 κυκλοφόρησε το “Stargate”, το οποίο είχε γράψει και σκηνοθετήσει ο ίδιος.

Ήταν μία ταινία επιστημονικής φαντασίας, χωρίς υπερβολικά υψηλές προσδοκίες.

Ο Έμεριχ, όμως, πίστευε πολύ στο καλλιτεχνικό του «παιδί».

Και τελικά δικαιώθηκε.

Την περίοδο της κυκλοφορίας του, το «Stargate» μετατράπηκε στην πιο επιτυχημένη ταμειακά ταινία όλων των εποχών για το μήνα Οκτώβριο.

Δύο χρόνια αργότερα, το “Independence Day” έγινε η πρώτη ταινία που κατάφερε να φτάσει τα έσοδα των 100 εκατομμυρίων μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα.

Η αρχή μίας λαμπρής καριέρας είχε γίνει.

Ακολούθησαν παραγωγές όπως το “Godzilla”, το “The Patriot”, το “The Day After Tommorrow”, το “2012”, το “Anonymous”, το “Stonewall” και το τελευταίο του δημιούργημα, «Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ».

Ο Γερμανός καθιερώθηκε ως ο πλέον ειδικός στις φουτουριστικές ταινίες φαντασίας και στα ιστορικά επικά φιλμ.

Η «Ναυμαχία του Μίντγουεϊ», είναι ένα μάθημα ιστορίας και ένα εντυπωσιακό κινηματογραφικό έργο. Το καστ απαρτίζουν οι Εντ Σκράιν ως Ρίτσαρντ Μπεστ, Πάτρικ Γουίλσον ως Έντουιν Λέιτον, Λουκ Έβανς ως Γουέιντ ΜακΚλάσκι, Άαρον Έκχαρτ ως Τζίμι Ντουλίτλ, Νικ Τζόνας ως Μπρούνο Γκάιντο, Μάντι Μουρ ως Ανν Μπεστ, Ντένις Κουέιντ ως Γουίλιαμ «Μπουλ» Χάλσεϊ και Γούντι Χάρελσον ως Τσέστερ Νίμιτς.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Η επική σύγκρουση που οι Αμερικανοί θεωρούν ότι είναι η δική τους «ναυμαχία της Σαλαμίνας». Το Μιντουγέι όπου πήραν εκδίκηση για το Περλ Χάρμπορ και οι κατάσκοποι ξέπλυναν την ντροπή τους