Πώς ξεκίνησε τυχαία το Skateboard, επειδή οι σέρφερ στην Καλιφόρνια ένιωθαν πλήξη, όταν δεν μπορούσαν να μπουν στη θάλασσα. Πώς τα Skateboard εμφανίστηκαν στις γειτονιές της Αθήνας

To skateboard, η γνωστή «σανίδα» με τις τέσσερις ρόδες, είναι μια οικεία εικόνα σε όλες τις πόλεις του κόσμου. Στην Αθήνα κάνουν περίτεχνα κόλπα στην πλατεία Συντάγματος, και σε άλλες γειτονιές της πόλης.

Αυτό που σήμερα είναι mainstream με γενναίες χορηγίες στο εξωτερικό και επιδείξεις με τεράστιο κοινό ξεκίνησε πολύ δειλά στις καλιφορνέζικες γειτονιές τη δεκαετία του ’50.

Οι βαριεστημένοι σέρφερς μια μέρα είπαν «εύρηκα»

Οι σέρφερς, το διάστημα που ο καιρός «έφτιαχνε» και τα κύματα εξαφανίζονταν ήθελαν κάτι να κρατά την αδρεναλίνη ψηλά και να μην επηρεάζεται από τις καιρικές συνθήκες. Έτσι επινόησαν μια μικρογραφία σανίδας σερφ, της έβαλαν ροδάκια να τσουλάει και η περιπέτεια άρχισε.

Όχι στους δρόμους αλλά σε αυτοσχέδιες πίστες με μεγάλες καμπύλες που θύμιζαν το σερφάρισμα στα κύματα.

Αυτές οι εξέδρες έγιναν μανία για τη μικρή παρέα που το ξεκίνησε.

Τα πρώτα σκέιτμπορντς ήταν κάτι ατσούμπαλα κουτιά με ρόδες, λένε οι παππούδες πλέον σέρφερς.

Οι κουτρουβάλες και οι τραυματισμοί ατελείωτοι αλλά το κέφι στα ύψη.

Ο πρώτος διαγωνισμός

Το 1963 καταγράφεται ο πρώτος διαγωνισμός σκέιτμπορντ. Μέχρι τότε οι λάτρεις του σκέιτ έκαναν ωραιότατα απλοϊκά όμως σλάλομ σε κατηφόρες. Ακόμη και οι πιο ικανοί δεν θυμίζουν σε τίποτα τη σημερινή εικόνα με τα άλματα και τις φιγούρες.

Βεβαίως τα πειραματικά κουτιά με ροδάκια είχαν αρχίσει να μοιάζουν περισσότερο με τα σημερινά σκέιτ από ξύλο,

γυαλόχαρτο στην επιφάνεια και ροδάκια από πατίνια πιασμένα σε έναν άξονα που θυμίζει «Ταυ».

Εκεί που το «ταυ» ενσωματωνόταν στη σανίδα ένα ειδικό ελαστικό έδινε τη δυνατότητα να πάλλεται η σανίδα χωρίς οι ρόδες να αφήνουν το δρόμο.

Το όνειρο «ξεφούσκωσε» αλλά αναγεννήθηκε στις …ρόδες του!

Η σκέιτ-μανία δεν κράτησε πολύ καιρό και γύρω στο 1965 πολλοί θεώρησαν ότι «μόδα ήταν και πέρασε, τρέλα ήταν και πάει».

Άλλωστε οι πίστες ήθελαν έξοδα συντήρησης και φυσικά ήταν σταθερές, οπότε δύσκολα προστίθονταν νέοι παίκτες από μακρινές γειτονιές.

Με πολλά βάσανα και υπομονή όμως το κράτησαν ζωντανό. Τότε ο Φράνκ Νάσγουορθ κατάφερε να φτιάξει ανθεκτικές ρόδες,

που δεν έκαναν τον δαιμονιώδη θόρυβο των ρουλεμάν που είχαν τα πατίνια και αυτό έδωσε νέα ώθηση.

Η πιτσιρικαρία αλλά και οι σέρφερς βρήκαν και πάλι τη χαρά της διασκέδασης και φυσικά της φιγούρας.

Το 1975, στο Ντελ Μαρ της Καλιφόρνιας ένας διαγωνισμός στο πλαίσιο του  Ocean Festival ανέδειξε τους σκέιτερς και την περίφημη σανίδα τους σε «ήρωες». Τα σλάλομ μεταλλάχτηκαν σε φιγούρες και άλματα που κόβουν την ανάσα.

Η ομάδα «Zephyr» με τους Τόνι Άλβα, Τζέι Άνταμς και Στέισι Περάλτα ήταν αυτοί που ανέβασαν το σκέιτ στο «θρόνο» του.

Το 1978 ο Άλαν Γκέφλαντ, γνωστός με το παρατσούκλι, Όλι, κάνει πρώτος τη φιγούρα σύμφωνα με την οποία χτυπούσε με δύναμη το πίσω μέρος του σκέιτ, αυτό πήδαγε και ο σκέιτερ αιωρείτο για λίγο στον αέρα και μετά ξαναστεκόταν όρθιος στη σανίδα του. Η φιγούρα έχει ακόμη το όνομά του και το 2002 το όνομά του γράφτηκε στο Skateboard Hall of Fame.

Απολαύστε τον:

Οι περίφημες ράμπες – πίστες – Είχαμε και στην Ελλάδα

Το σκέιτ ξέφυγε από τη λογική των σέρφερς και άρχισε να γίνεται πολύ δημοφιλές στους νέους στη δεκαετία του ΄80.

Από την πρώτη ομάδα των σέρφερ, ένας λιγότερο προικισμένος αθλητής, άρχισε να κάνει σκέιτ στο δρόμο.

Ταυτόχρονα έκανε πολλές φιγούρες που σήμερα μοιάζουν απλοϊκές αλλά τότε ήταν εντυπωσιακές και λίγοι είχαν το ταμπεραμέντο του.

Ο τύπος έγινε σταρ καθώς πάντα μια κάμερα τους ακολουθούσε. Δεν είχε άριστη τεχνική στην πίστα αλλά στις πλατείες ήταν κορυφαίος.

Οι χορηγοί το κατάλαβαν αμέσως ότι αυτό είναι το μέλλον. Το άθλημα του δρόμου, θα πουλούσε καλύτερα από ένα κλειστό κλαμπ σε ειδικές πίστες για λίγους και εκλεκτούς.

Άρα που πουλούσαν περισσότερα σκέιτ, κάλτσες, παπούτσια, κορδέλες και ό,τι προκύψει από το στυλ αυτών των ατίθασων νέων, που έβγαζαν

μια τρομερή ενέργεια.

Άλλωστε μια ζαρντινιέρα σε μια πλατεία, ένα σκληρό κομμάτι ξύλου και η αυτοσχέδια ράμπα ήταν έτοιμη!

Οι τηλεοράσεις άρχισαν να δείχνουν ρεπορτάζ, τα περιοδικά να κάνουν αφιερώματα και το ποταμάκι έγινε χείμαρρος.

Τα σκέιτ στην Αθήνα

Εκείνη την εποχή τα σκέιτ άρχισαν να κυκλοφορούν και στην Αθήνα. Τα πρώτα ήταν πολύ στενά και κοντά με λίγο ανασηκωμένη την πίσω πλευρά και με κάτι άθλια ροδάκια που έκαναν θόρυβο σαν τρένο.

600-800 δραχμές δεν ήταν και λίγες αλλά οι γονείς τελικά υπέκυπταν.

Πολλά μαγαζιά με παιχνίδια έφερναν τα φτηνά αυτά σκέιτ μέχρι που η Πανελλήνιος Αγορά στο κέντρο της Αθήνας και το Rose Puppe στον Πειραιά έφεραν την «ρολς» των σκέιτ. Βεβαίως η διαφορά της τιμής ήταν θηριώδης: 3.000 δραχμές είχε το μαύρο φαρδύ και πιο μακρύ σκέιτ και φυσικά ροδάκια αθόρυβα!

Τα αμερικανάκια

Την παράσταση όμως έκλεβαν τα παιδιά των αμερικανών που δούλευαν τότε στην Αμερικανική βάση του Ελληνικού. Η Γλυφάδα, το Καλαμάκι και το Παλαιό Φάληρο, που ζούσαν οι περισσότεροι εργαζόμενοι στη Βάση, γέμισε από τις γνωστές σήμερα σανίδες με τις απίστευτες δυνατότητες. Τα «αμερικανάκια» με τα καλύτερα σκέιτ έκαναν πιο εύκολα τα κόλπα και φυσικά ήταν πιο προπονημένα.

Σήμερα το σκέιτμπορντ έχει μπει στην καθημερινότητα πολλών νέων έχει γίνει μόδα και έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη κουλτούρα ένδυσης, υπόδησης, μουσικής. Η πλάκα και ο νεανικός χαβαλές έχει πολύ χρήμα τελικά!