Πώς το γαλλικό “μπελ αμί” έγινε “στου “Μπελαμή το ουζερί”. Το τραγούδι του Κώστα Βίρβου που περιγράφει τις νεανικές του ασωτίες

Το τραγούδι “Στου Μπελαμή το ουζερί” σε μουσική του Γρηγόρη Μπιθικώτσης και στίχους του Κώστα Βίρβου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αυτοβιογραφικό τραγούδι του Βίρβου, αφού εκείνη την εποχή ήταν λίγο άσωτος, όπως έχει αναφέρει ο ίδιος.

Γυρνούσε από μπαρ σε μπαρ, ενώ περιγράφει τον εαυτό του ως “παλικάρι χλωμό και πικραμένο”. Ο Βίρβος τη δεκαετία του ’60, τα έτσουζε συχνά. Ήταν πότης και σύχναζε σε στέκια που σέρβιραν ποτό, σε μπαράκια, ουζερί και ταβέρνες. Σε αυτά τα μέρη, πίνοντας, η σκέψη του απελευθερωνόταν και μπορούσε να γράψει με περισσότερη ευκολία. Με το ποτό τα στιχάκια “του κατέβαιναν” με ιδιαίτερη άνεση. Εκείνη τη δεκαετία του ’60 ήταν στην μόδα πολλά γαλλικά τραγούδια, τα οποία ο κόσμος αγαπούσε.

Σε ένα από αυτά στο ρεφρέν οι στίχοι έλεγαν “μπελ αμί”. Του άρεσε του Βίρβου αυτή γαλλική φράση και την έκανε ελληνιστί “Μπελαμή”, δηλαδή όνομα και μάλιστα γένους αρσενικού. Το όνομα “Μπελαμής” προϋπάρχει των στίχων του Βίρβου και το συναντάμε στη δισκογραφία, στο ομώνυμο τραγούδι του 1940 “Μπελαμής”, αγνώστου συνθέτη και στιχουργού.

Έτσι με κεντρικό θέμα τον Μπελαμή, προσθέτοντας τα προσωπικά του βιώματα, προβλήματα και συνήθειες της εποχής εκείνης έγραψε το πολύ όμορφο αυτό τραγούδι, στο οποίο μουσική έβαλε ο Μπιθικώτσης και βέβαια το τραγούδησε, δημιουργώντας μια τεράστια και διαχρονική επιτυχία. Το τραγούδι παιζόταν συνεχώς τότε στο ραδιόφωνο και έγινε γνωστό σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ο τίτλος άρεσε πολύ, φαίνεται και έτσι ξεπετάχτηκαν τουλάχιστον τρία ουζερί με την επωνυμία “Το ουζερί του Μπελαμή”. Τέτοια απήχηση είχε. Μπορεί βέβαια κάποιο ουζερί με αυτήν την ονομασία να προϋπήρχε, όμως ο Βίρβος δεν το γνώριζε. Πάντως μετά, σε ένα από αυτά που άνοιξαν με την επωνυμία “Το ουζερί του Μπελαμή”, ο Βίρβος πήγαινε συχνά, γράφοντας εκεί κι άλλα τραγούδια.

Πηγή:Μια ιστορία… ένα τραγούδι, του Ηρακλή Ευστρατιάδη, εκδόσεις Toubi’s

Διαβάστε ακόμη στη “ΜτΧ:  Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Γιατί ο ερμηνευτής της Ρωμιοσύνης που εξορίστηκε, τραγούδησε τον ύμνο της χούντας. Ο Θεοδωράκης τον συμβούλευσε: «Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους»