Πώς τα “μακαρόνια Μέλισσα”, ξεκίνησαν από ένα μπακάλικο της Αθήνας, που έγινε και τραγούδι από τον Ζαμπέτα και τον Μητροπάνο

Εκείνα τα χρόνια το μπακάλικο με την έντονη μυρωδιά του λαδιού και του πράσινου σαπουνιού είχε στα ράφια του μόνο εδώδιμα και αποικιακά, όπως  έλεγε ο τίτλος του. Ούτε ρουχισμό, ούτε κατσαρολικά, ούτε ηλεκτρικές συσκευές, που ήταν ακόμη άγνωστες.

Το κατάστημα όμως των αδελφών Κίκιζα, του Γρηγόρη και του Αλέξανδρου, απασχολούσε περισσότερους από είκοσι υπαλλήλους, όταν τα μεγαλύτερα μπακάλικα της εποχής απασχολούσαν πέντε ή έξι.

Η φέτα, ήταν ονομαστή και βέβαια διέθετε είδη για όλα τα γούστα: σκληρή, μαλακιά, ημίσκληρη, ανάλατη, άπαχη, πιπεράτη και τόσες άλλες ποικιλίες. Ποτέ δεν δεχόταν ο υπάλληλος να πουλήσει, αν δεν δοκιμάσει ο πελάτης και να βεβαιωθεί για την ποιότητα και τη γεύση.

Σε στρογγυλούς τενεκέδες υπήρχαν τα αλίπαστα της Λέσβου, γνήσια και διαλεγμένα με πολλή προσοχή. Οι πιο τακτικοί πελάτες συζητούσαν πολλή ώρα με τους ιδιοκτήτες πριν αποφασίσουν από ποιον τενεκέ θα έπαιρναν σαρδέλες.

-“Αυτές εδώ, έλεγε ο Γρηγόρης Κίκιζας είναι για ούζο. Αν όμως θες για ρετσίνα να προτιμήσεις από εκείνον τον τενεκέ”.

Ήταν μια από τις «Υπεραγορές Τροφίμων» της εποχής του Μεσοπολέμου που συνέχισε να εξελίσσεται και μεταπολεμικά. Το μπακάλικο των αδερφών Κίκιζα θεωρήθηκε ο πρόδρομος των σούπερ μάρκετ.Η φήμη του ήταν τόσο μεγάλη που έδωσε το όνομά του στη στάση του τραμ, στην οδό Λένορμαν. «Η γειτονιά του Κίκιζα» έγινε στη δεκαετία του ’60 ακόμη και τραγούδι από τον Γιώργο Ζαμπέτα, το οποίο τραγούδησε ο Δημήτρης Μητροπάνος.

Στη γειτονιά του Κίκιζα

Στον Άγιο Κωνσταντίνο

Για να βρεθώ μιαν άνοιξη

Και τη ζωή, και την καρδιά μου δίνω

Οι δραστηριότητες των αδερφών Κικίζα επεκτάθηκαν και έτσι δημιούργησαν ποτοποιία, ενώ ξεκίνησαν να ασχολούνται και με την μακαρονοποιεία. Αρχικά συμφώνησαν με το μακαρονοποιείο «ΔΗΜΗΤΡΑ» που βρισκόταν στην Λεωφόρο Συγγρού να παράγει ζυμαρικά για το μαγαζί τους.Το εργοστάσιο αυτό έκλεισε κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

To μπακάλικο Κίκιζα εξελίχθηκε στο εργοστάσιο παραγωγής ζυμαρικών Μέλισσα

Το επόμενο βήμα των αδερφών έγινε το 1947 όταν έστησαν το εργοστάσιο «ΒΕΖΑΚ» (Βιομηχανία Εκλεκτών Ζυμαρικών Αδελφών Κίκιζα), το οποίο χρόνια αργότερα μετονομάστηκε στη γνωστή “Μέλισσα”.

Η εξαγωγική βιομηχανία ζυμαρικών έφτασε το 1984 να πουλά 2.700 τόνους ενώ δέκα χρόνια πριν το 1974 είχε εξαγωγές μόλις 32 τόνους. Όσο για τα γραφεία της επιχείρησης δεν απομακρύνθηκαν και πολύ από την γειτονιά, όπου γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο αρχικός πυρήνας.

Πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο: Γειτονιές της παλιάς Αθήνας- Το Μεταξουργείο, του Κώστα Χατζιώτη, εκδόσεις Αθηναϊκή Βιβλιοθήκη

Πηγή αρχικής φωτογραφίας: Ακαδημία Πλάτωνος

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: O μπακάλης από την Κόνιτσα που έδωσε το όνομά του στα Εξάρχεια. Πώς το Νταμάρι του Στρέφη έγινε άλσος, εξαιτίας της κρεβατομουρμούρας