Πώς οι Έλληνες στρατιώτες έσωσαν χιλιάδες παιδιά από την πείνα στον εμφύλιο της Κορέας. «Έτρωγαν μέσα από τα σκουπίδια που πετάγαμε τα αποφάγια». Συγκλονιστικές διηγήσεις βετεράνων

To 1950 ξέσπασε την Κορέα ο εμφύλιος ανάμεσα στη Βόρεια του Κιμ Ιλ Σούνγκ και τη Νότια του Σίγκμαν Ρι. Οι Βόρειοι ήταν κομμουνιστές και οι Νότιοι ήταν με την Αμερική, αν και ο Ρι κυβερνούσε αυταρχικά με μανδύα δημοκρατίας.

Έξι μήνες μετά η Ελλάδα έστειλε εκστρατευτικό σώμα, ως Νατοϊκή δύναμη. Οι Έλληνες στρατιώτες συμμετείχαν σε τρομερά αιματηρές μάχες της πρώτης γραμμής και είχαν 186 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Το ελληνικό τάγμα όμως είχε και φιλανθρωπική δράση, καθώς βρέθηκε αντιμέτωπο με ένα λαό που υπέφερε από τη πείνα. Πολλοί από τους βετεράνους, θεωρούν τη πείνα  των Κορεατών χειρότερη από το Μεγάλο λιμό στην Ελλάδα τη περίοδο 1941-1942.

Ο Αριστείδης Ζαχαριουδάκης βετεράνος του ελληνικού τάγματος, διηγήθηκε στην Μηχανή του Χρόνου: «Τα ίδια και χειρότερα. Εκεί που ρίχναμε τα αποφάγια έβλεπες κόσμο που όρμαγε να τα μαζέψει. Ρίχναμε τα αποφάγια σε έναν λάκκο και από εκεί τα άρπαζαν για να χορτάσουν την πείνα τους. Από τα σκουπίδια!»

Ο Κωνσταντίνος Τζιτζιμπάκης υπηρέτησε στην Κορέα το 1954.

Εκείνη τη χρονιά κυριαρχούσε ο λιμός. «Εμείς τρώγαμε, αλλά όχι οι ντόπιοι. Εγώ έζησα και τη γερμανική κατοχή, αλλά εκεί ήταν ακόμα χειρότερα όσον αφορά την πείνα.

Ήμασταν δίπλα στις κορεάτικες μονάδες. Εμείς τρώγαμε, πίναμε και αυτοί κάθονταν χάμω και είχαν το καζάνι, τα ρύζια, ρακένδυτοι με τις χλαίνες και τρώγανε φτωχικά».

Οι Έλληνες έδιναν αρκετές προμήθειες κυρίως για τα παιδιά, ώστε να επιβιώσουν στη δίνη ενός τρομερού εμφυλίου πολέμου.

Ο βετεράνος Κωνσταντίνος Τζιτζιμπάκης θυμάται ότι πολλά παιδιά Κορεατών βαφτίστηκαν χριστιανοί από

Έλληνες αξιωματικούς: «και αυτό γιατί έτσι εξασφάλιζαν λίγα τρόφιμα νομίζω επειδή υπήρχε φτώχεια κλπ και δίναμε ζάχαρη και γάλα πολλοί επέλεγαν να βαφτιστούν».

Ο βετεράνος Λευτέρης Τσικαντιλάκης που πολέμησε στην πρώτη γραμμή θυμάται τις εικόνες της φτώχειας: «Κακομοιριά όλα τα χωριά ήταν από ξύλα και η σκεπή από ριζοκάλαμα. Τα παιδιά σε πολλές περιπτώσεις πήγαιναν στις μονάδες των συμμάχων και ζητούσαν κάτι να φάνε. Εγγλέζοι και Αμερικάνοι ήταν χωριστά δε τρώγανε μαζί. Και πηγαίναν στους Εγγλέζους τους Αμερικάνους, τους Ολλανδούς και σε άλλους αλλά δε τους δίνανε… δε ξέρω”.

“Εμείς, ίσως επειδή το χει η ράτσα μας, βοηθούσαμε. Παίρναμε τη καραβάνα,  το δίσκο δηλαδή, το γεμίζαμε και τα ταΐζαμε έξω. Ξαναμπαίναμε και ξαναπαίρναμε φαΐ.

Μπορεί να ήταν και 1.000 παιδιά γύρω από μας. Γιατί πηγαίναν και στους άλλους αλλά επειδή δεν τους δίνανε τροφή, έρχονταν στο δικό μας στρατόπεδο”.

Όλοι οι βετεράνοι έχουν παρόμοιες ιστορίες να διηγηθούν και γεγονός είναι ότι βοήθησαν όσο μπορούσαν. Άλλωστε οι πιο πολλοί, τότε ήταν περίπου είκοσι χρονών και είχαν πρόσφατες μνήμες από την πείνα της κατοχής, αν και οι περισσότεροι ήταν από την επαρχία που δεν έζησε το λιμό της Αθήνας. Η αλληλεγγύη ήταν αυτονόητη για τα χωριατόπουλα που βρέθηκαν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους, σε μια χώρα που ίσως δεν είχαν ακούσει καν το όνομά της, πριν καταταγούν στο εκστρατευτικό σώμα.

Οι Κορεάτες όντως βαφτίστηκαν κατά εκατοντάδες, αλλά υπήρχε ήδη μια χριστιανική μειονότητα στην περιοχή και δυτική ιεραποστολή. Ακόμη και σήμερα γίνεται έντονα μνεία στην ελληνική αποστολή και η Κορέα τιμά με πολλούς τρόπους και κάθε χρόνο, τους Έλληνες βετεράνους, που όσοι ζουν, στην πλειονότητά τους είναι κοντά στα 90.

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: NMUSAF

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Κραυγές θρήνου και αγκαλιές χαράς στο λιμάνι του Πειραιά. Οι επιζώντες στρατιώτες από τον πόλεμο της Κορέας επέστρεψαν μαζί με 186 φέρετρα