Πώς ο παππούς του Κιμ Γιονγκ Ουν βρέθηκε στην ηγεσία της Βόρειας Κορέας χρησιμοποιώντας το όνομα άλλου! “Υιοθέτησε” την ταυτότητα ενός νεκρού αντάρτη που ήταν θρυλικού πολεμιστή κατά των Ιαπώνων

Ως ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κορέας, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ εγκατέστησε στρατιωτική κυβέρνηση στη Βόρειο Κορέα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η κληρονομιά που άφησε είναι μέχρι σήμερα μία από τις λίγες κομμουνιστικές κυβερνήσεις που απέμειναν στον κόσμο. Τα περισσότερα στοιχεία για τη ζωή του Κιμ κρύβονται μέσα σε ένα πέπλο μυστικότητας και προπαγάνδας. Ακόμα και το όνομά του δεν είναι αυτό της οικογένειάς του.

Ο Κιμ Ζονγκ Γιου γεννήθηκε στις 15 Απριλίου 1912, κοντά στο Πιονγκ Γιανγκ της Βορείου Κορέας και το 1925 έφυγε στη Μαντσουρία, για να αποφύγει την καταπίεση της ιαπωνικής κατοχής στην πατρίδα του. Εκεί το 1931, έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κορέας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, τον πρόσεξαν οι στρατιωτικές αρχές της Σοβιετικής Ένωσης, χάρη στη δράση του ως αντάρτη ενάντια στους Ιάπωνες ή χάρη στον κομμουνιστικό του ζήλο, ανάλογα με την εκδοχή.

Ο Κιμ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του β’ παγκοσμίου πολέμου στη Σοβιετική Ένωση.

Αργότερα ισχυρίστηκε ότι πολεμούσε με τον Κόκκινο Στρατό.

Είναι πιθανόν ότι το μεγαλύτερο διάστημα το πέρασε εκπαιδευόμενος ως πολιτικός καθοδηγητής και όχι πολεμώντας.

Εκείνη την εποχή υιοθέτησε το όνομα Κιμ Ιλ Σουνγκ, που ανήκε σε έναν νεκρό Κορεάτη αντάρτη, ο οποίος είχε γίνει διάσημος ως γενναίος πολεμιστής στον αγώνα εναντίον των Ιαπώνων.

Όταν τελείωσε ο β’ παγκόσμιος, η Σοβιετική Ένωση και οι ΗΠΑ, που κατείχαν η καθεμία από ένα μέρος της Κορέας, ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να επανενώσουν τη χώρα και να της δώσουν την ανεξαρτησία της.

Ο Κιμ μαζί με άλλους Κορεάτες κομμουνιστές επέστρεψαν στην πατρίδα τους, για να οργανώσουν την κυβέρνηση στον βορρά.

Πολλοί Κορεάτες, όταν πληροφορήθηκαν την επιστροφή του Κιμ Ιλ Σουνγκ, περίμεναν να καλωσορίσουν τον ηλικιωμένο βετεράνο αντάρτη με το ίδιο όνομα. Οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν με τη νεαρή ηλικία του «νέου Κιμ» και φαίνεται ότι κι ο ίδιος δεν έκανε καμία προσπάθεια να ξεκαθαρίσει ότι τα περίφημα στρατιωτικά κατορθώματα του συνονόματού του, δεν ήταν δικά του.

Όταν έληξε η σοβιετική κατοχή το 1948, ο Κιμ είχε εξασφαλίσει τον έλεγχο όλων των κυβερνητικών εξουσιών στον Βορρά και έγινε πρωθυπουργός της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας.

Όταν έγινε φανερό ότι οι Σοβιετικοί και οι Αμερικανοί δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στους όρους της επανένωσης των δύο κρατών της Κορέας το 1950, ο Κιμ, με την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης σε όπλα και συμβούλους, εισέβαλε στη Νότιο Κορέα, για να ενώσει τη χώρα με τη βία, κάτω από κομμουνιστικό έλεγχο.

Αν και λόγω της μυστικότητας που επικρατεί μέχρι σήμερα, δεν διαθέτουμε στοιχεία για την παρασκηνιακή δραστηριότητα της εποχής, είναι πιθανό ότι ο Κιμ διατήρησε τον απόλυτο έλεγχο των στρατιωτικών δυνάμεων της Βορείου Κορέας, όπως και κάθε άλλου τομέα της χώρας του.

Η εισβολή του Κιμ δεν αντιμετώπισε σοβαρή αντίσταση, ακόμη και μετά τη σταδιακή άφιξη αμερικανικών και άλλων δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών. Αλλά, παρ’ όλες τις απεγνωσμένες του προσπάθειες, ο Κιμ δεν μπόρεσε να νικήσει τον Ντάγκλας Μακάρθουρ, τον Αμερικάνο στρατηγό επικεφαλής των αντίπαλων δυνάμεων.

Καταδιωκόμενα από τις δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών, τα στρατεύματα του Κιμ υποχώρησαν άτακτα μέσα στη Βόρειο Κορέα.

Μόνο όταν οι κινέζικες μεραρχίες «εθελοντών» πήραν μέρος στη σύρραξη, κατόπιν διαταγής του Μάο Τσε Τουνγκ στα τέλη του 1950 και απώθησαν τις δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών, μπόρεσε να διασωθεί ο Κιμ. Οι δύο πλευρές τελικά υπέγραψαν μια ανακωχή στις 27 Ιουλίου 1953.

Παρά το γεγονός ότι το καθεστώς του Κιμ κινδύνεψε σοβαρά στη διάρκεια του πολέμου, αυτό δεν εμπόδισε τη συνεχή εδραίωση της εξουασίας του, μετά την ανακωχή.

Μέχρι το 1956, ο Κιμ είχε εξουδετερώσει κάθε αντίσταση στο καθεστώς του, μέσα και έξω από το Κομμουνιστικό Κόμμα, και φρόντισε να του απονεμηθούν οι τίτλοι του «Στρατάρχη», του «Δύο Φορές Ήρωα» και του «Ήρωα της Εργασίας».

Το 1972 παραιτήθηκε από πρωθυπουργός, και διατήρησε μόνο το αξίωμα του προέδρου, κράτησε όμως τον πλήρη και απόλυτο έλεγχο τη κυβέρνησης και των ενόπλων δυνάμεων.

Με την πάροδο των χρόνων, ο Κιμ απομακρύνθηκε από τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα.

Στο εσωτερικό της χώρας, προώθησε ενεργά τη λατρεία του προσώπου του, με την ανέγερση αδριάντων του και μνημείων προς τιμήν του.

Αν και έκανε κάποιες προόδους στον βιομηχανικό τομέα, η Βόρειος Κορέα έμεινε πολύ πίσω από Νότιο σε οικονομική ανάπτυξη.

Υπήρξαν μάλιστα εποχές, που ο Κιμ δυσκολεύτηκε να εφοδιάσει με τρόφιμα τον πληθυσμό της χώρας.

Το 1980 ο Κιμ διόρισε τον γιο του, τον Κιμ Γιονγκ Ιλ, σε διάφορα σημαντικά αξιώματα.

Παρά την κλίση του νεαρού για γλέντια και καλοπέραση, δεν υπήρχε αμφιβολία για την πρόθεση του πατέρα του να εξασφαλίσει τη διαδοχή του γιου του στην κυβερνητική και στη στρατιωτική εξουσία.

Ο Κιμ Ιλ Σουνγκ πέθανε στις 8 Ιουλίου 1994, σε ηλικία 82 ετών. Κυβέρνησε για 70 χρόνια, μέχρι τον θάνατό του, τον Δεκέμβριο του 2011, όποτε και τον διαδέχτηκε ο γιος του, Κιμ Γιονγκ Ουν.

ΠΗΓΗ: ΟΙ 100 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, MICHAEL LEE LANING. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ.

Διαβάστε ακόμα στη “ΜτΧ”: Νότια και Βόρεια Κορέα: Επανένωση οικογενειών που δεν είχαν συναντηθεί μετά τον πόλεμο, για πρώτη και τελευταία φορά.