Πώς ο Γκουντγίαρ εφηύρε κατά λάθος τον βουλκανισμό των ελαστικών όταν όλοι τα θεωρούσαν άχρηστα. Κι όμως ο γιος του πέθανε από υποσιτισμό και δεν είχε καν τα χρήματα για το φέρετρό του

Σε ηλικία 32 χρόνων, ο Τσαρλς Γκουντγίαρ είχε αποτύχει στην επιχείρηση με σιδηρικά και ήταν βουτηγμένος στα χρέη. Διάβασε για το νέο, αδιάβροχο, ελαστικό καουτσούκ από τη Βραζιλία, και ενθουσιάστηκε με τις δυνατότητές του.

Την εποχή που ο Γκουντγίαρ ανακάλυψε το ελαστικό ο υπόλοιπος κόσμος είχε απογοητευτεί από αυτό το υλικό, γιατί το ελαστικό της δεκαετίας του 1830 είχε ένα μεγάλο μειονέκτημα. Γινόταν δύσκαμπτο στον ψυχρό καιρό και έλιωνε όταν έκανε ζέστη. Είχε υπάρξει μια σύντομη περίοδος όπου τα προϊόντα από ελαστικό είχαν γίνει δημοφιλή, αλλά η αγορά είχε αρχίσει να τα απορρίπτει.

Oι δυσκολίες και η εμμονή του εφευρέτη

Ο Γκουντγίαρ άρχισε να πειραματίζεται επί χρόνια και να αναμιγνύει το ελαστικό με οτιδήποτε μπορούσε να φανταστεί προκειμένου να το κάνει πιο ανθεκτικό. Το 1830  ο ίδιος όσο και ο πατέρας του πτώχευσαν και αναγκάστηκαν να απασχοληθούν σε άλλο τομέα για να μπορούν να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις των οικογενειών τους. Λίγα χρόνια αργότερα ο Γκουντγίαρ γεμάτος χρέη μπήκε στο κατάστημα Roxbury India Rubber Co, την πρώτη αμερικανική εταιρία που κατασκεύαζε προϊόντα από καουτσούκ. Ο Γκουντγίαρ είχε μαζί του μια νέα εφεύρεση, κάτι σαν βαλβίδα ασφαλείας για σωσίβια. Ο διευθυντής του καταστήματος όμως δεν ενδιαφέρθηκε αρχικά για τις βαλβίδες. Τελικά τις προσέθεσε στο μαγαζί του, ωστόσο αποδείχθηκαν καταστροφικές.

Τα ελαστικά προϊόντα που είχε δώσει στο μαγαζί για πώληση είχαν λιώσει και είχαν δημιουργήσει σωρούς από δύσοσμη κόλλα εξαιτίας της καλοκαιρινής ζέστης.

Αυτές οι επιπτώσεις εξόργισαν τους πελάτες που αγόραζαν τα προϊόντα και τα επέστρεφαν μαζικά στο κατάστημα. Καμιά βιομηχανία δεν επιβίωσε πάνω από πέντε χρόνια, κοστίζοντας στους επενδυτές πολλά  εκατομμύρια, καθώς το καουτσούκ πάγωνε το χειμώνα και έλιωνε το καλοκαίρι. Ωστόσο ο Γκουντγίαρ δεν το έβγαλε από το μυαλό του και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να λύσει το πρόβλημ.

Στα 34 του όταν ξέμεινε από χρήματα, έβαλε ενέχυρο τα κοσμήματα της γυναίκας του. Η οικογένειά του κατρακύλησε στη φτώχεια και ο ίδιος μπαινόβγαινε στις φυλακές για χρέη. Έφτασε σε ακραίο σημείο, όταν πέθανε ο γιος του από υποσιτισμό και δεν είχε χρήματα να του αγοράσει φέρετρο. Και όμως, συνέχισε με επιμονή!

Το 1839 είχε ήδη πέντε χρόνια που πειραματιζόταν χωρίς κάποιο αξιόλογο αποτέλεσμα. Μια μέρα εργαζόταν με ένα μείγμα από ελαστικό, θειάφι και μόλυβδο. Από λάθος του, το υλικό έπεσε πάνω στη σόμπα. Όταν το σήκωσε από εκεί, ανακάλυψε ότι το καρβουνιασμένο κομμάτι του ελαστικού είχε σκληρύνει, αλλά διατηρούσε την ευκαμψία του.

Ο Γκουντγίαρ είχε βρει την απάντηση: μια διαδικασία ενίσχυσης του ελαστικού, η οποία έγινε γνωστή αργότερα ως βουλκανισμός. Πολύ γρήγορα, χάρη σε έναν επίμονο άνθρωπο, το ελαστικό θα γινόταν απαραίτητο στοιχείο της πολιτιστικής και τεχνολογικής εξέλιξης.

Ο Γκουντιγίαρ, έγραψε ένα βιβλίο και παρουσίασε στις σελίδες του αναρίθμητες ιδέες για τα πράγματα που φανταζόταν ότι θα μπορούσαν να  κατασκευαστούν από ελαστικό, ανάμεσα τους τιράντες, “χαρτο”νομίσματα, τηλεσκόπια, πιάνα. Το περίεργο είναι ότι στις λίστες του δεν συμπεριλαμβάνονται τα ελαστικά για οχήματα. Ο Γκουντιγίαρ δεν πλούτισε από την εφεύρεση του. Κάποια στιγμή πούλησε τα δικαιώματα της ευρεσιτεχνίας. Όταν πέθανε το 1860, σε ένα οικοτροφείο, είχε χρέη 200.000 δολάρια.

Πληροφορίες αντλήθηκαν από : Συναρπαστικές επιστημονικές ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, του Rick Bayer, εκδόσεις Toubi’s

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Τζιοβάνι Πιρέλι. Ο γιος του φούρναρη που έγινε πρόεδρος των πανίσχυρων Ιταλών Βιομηχάνων. Ξεκίνησε από μια βιοτεχνία καουτσούκ και έφτιαχνε λάστιχα ποδηλάτων. Γιατί οι υπάλληλοί του τον φώναζαν «Ιωάννη Βαπτιστή»