Πώς ο αγουροξυπνημένος Χατζιδάκις έγραψε για την Τζένη Καρέζη το τραγούδι “Μην τον ρωτάς τον ουρανό”. Μισό αιώνα μετά βρίσκεται και πάλι στο τοπ 10 των ΗΠΑ

Το 1959 προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία “Το Νησί των Γενναίων” του Ντίμη Δαδήρα. Εκεί ακούστηκε για πρώτη φορά, το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι “Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό”, με τη φωνή της Τζένης Καρέζη. Το τραγούδι γράφτηκε μέσα σε λίγα λεπτά.

Ήταν μια “τεχνική” του Χατζιδάκι που έδειχνε το μεγαλειώδες ταλέντο του στη σύνθεση στίχων και μουσικής, ειδικά υπό πίεση χρόνου. Το ίδιο συνέβη και με το “Γαρύφαλλο στ’ αυτί”. Έγραψε τη μουσική μέσα σε ταξί, την ώρα που πήγαινε να το παραδώσει.

Όπως περιέγραψε ο Ζάχος Χατζηφωτίου, στο βιβλίο του “Η Τζένη όπως τη γνώρισα”, από τις εκδόσεις Ωκεανίδα :

«Η Τζένη Καρέζη, αποφάσισε μέσα στο καλοκαίρι να γυρίσει μια ταινία που της πρότειναν. Ασφαλώς πολύ καλά έκανε η γυναίκα, τη δουλειά της πρόσεχε πρώτα. Και μετά, το αν και κατά πόσο εγώ θα ήμουν ευχαριστημένος. Βέβαια, πάντοτε, προϋπήρχε συνεννόηση μεταξύ μας, αλλά εγώ πάντα υποχωρούσα, γιατί όταν αγαπάς μια γυναίκα όσο εγώ αγαπούσα την Τζένη… υποχωρείς.

Η ταινία λεγόταν “Το νησί των γενναίων” και είχε πολλά γυρίσματα στην Κρήτη, όπου η Τζένη, πετιόταν τις Δευτέρες με το αεροπλάνο και γύριζε την Τρίτη.

Της είπα λοιπόν -ευγενώς προσφερθείς- ότι θα την πήγαινα εγώ στο αεροδρόμιο, αφού θα πηγαίναμε πρώτα από τον Χατζιδάκι και μετά θα πήγαινα εγώ στον Πειραιά και στην δουλειά μου. Ξυπνήσαμε, λοιπόν, πρωί και στις οκτώ, φύγαμε από το σπίτι και πήγαμε στην Βασιλέως Κωνσταντίνου, όπου έμενε τότε ο Χατζιδάκις.

Ώσπου να παρκάρω στην γωνία, η Τζένη είχε κατέβει και χτύπαγε το κουδούνι του Χατζιδάκι στην εξώπορτα της πολυκατοικίας. Όταν έφτασα κι εγώ στην πόρτα, η Τζένη ήταν ήδη εκνευρισμένη και χτύπαγε για τρίτη φορά το κουδούνι, μετά μανίας.

“Να δεις που κοιμάται ακόμα και δεν ακούει και θα χάσω το αεροπλάνο”. Προσπάθησα να την καθησυχάσω, λέγοντας: Ηρέμησε και μη σε πιάνει πανικός, έχουμε πολύ ώρα ακόμη”.

“Μα χρυσό μου…” ξεκίνησε να μου λέει -το “χρυσό μου” έμπαινε όταν άρχιζαν τα νεύρα της- και, ω του θαύματος, ένας κύριος έβγαινε και άνοιξε η κάτω πόρτα. Αυτό ήταν ένα βήμα μπροστά στο πρόβλημά μας. Μπήκαμε και ανεβήκαμε τρέχοντας στο δεύτερο πάτωμα, όπου έμενε ο Μάνος.

Η Τζένη ήξερε την πόρτα, έτρεξε και άρχισε αμέσως να χτυπάει το κουδούνι. Και το μεν κουδούνι ακουγόταν στο διάδρομο που χτύπαγε δυνατά, από μέσα όμως, καμία κίνηση. Η Τζένη, άρχισε να δείχνει σημεία παράκρουσης. “Δεν είναι δυνατόν…”, έλεγε, “χθες το βράδυ συνεννοηθήκαμε να ‘ναι έτοιμη η κασέτα”.

Άναψε τσιγάρο κι άρχισε να ξεφυσάει, έξαλλη και με το δίκιο της. Τότε έβγαλα τα κλειδιά μου κι άρχισα να χτυπώ δυνατά την πόρτα με ένα μεγάλο κλειδί και προφανώς ο ήχος αυτός, ενήργησε ευεργετικά -για εμάς- στα αυτιά του Χατζιδάκι διότι σε λίγο ακούστηκε ένας βήχας, μετά, το γνωστό σύρσιμο της παντόφλας κι ένα βραχνό “έχομαι” δεδομένου ότι το γράμμα “ρο” για τον Χατζιδάκι, ήταν τελείως άγνωστο.

Άνοιξε η πόρτα κι εμφανίστηκε ένας Χατζιδάκις απότομα ξυπνημένος, με ένα τσιγάρο μόλις αναμμένο να κρέμεται στο στόμα, με τα μάτια ακόμα μισόκλειστα αλλά με έκφραση έκπληξης, δηλαδή: Τι γυρεύετε πρωί πρωί και χτυπάτε έτσι την πόρτα; Και ακολούθησε ο παρακάτω ιστορικός, τραγικός αλλά και παρανοϊκός διάλογος.

Τζένη: Μάνο την κασέτα, Μάνο, θα χάσω το αεροπλάνο.

Μάνος: Ποιά κασέτα χρυσό μου πρωί πρωί;

Τζένη (έξαλλη): Την κασέτα με το τραγούδι, που θα πω στο γύρισμα στην Κρήτη τώρα… και θα χάσω το αεροπλάνο.

Η Τζένη από την αγωνία της, είχε μια ελαφρά ασυναρτησία στα λεγόμενα της. Πάντως ο Μάνος, αντελήφθη.

Και ήρεμος της λέει: «Πάμε μέσα να πιούμε έναν καφέ και θα στην δώσω».

Με το “θα στη δώσω” ο Μάνος εννοούσε… θα στη γράψω τώρα!!

Και η μεν Τζένη πήγε μέσα στο κουζινάκι, τρέμοντας και του έφτιαχνε καφέ, ο δε Μάνος, με το τσιγάρο πάντα στο στόμα, έκατσε στο πιάνο και άρχισε να πηγαινοφέρνει τα δάκτυλα του στα πλήκτρα.

Μια λοιπόν έπαιζε μερικά μέτρα μουσικής στο πιάνο, μια έγραφε με ένα μολύβι πάνω σε ένα τσαλακωμένο φύλλο χαρτί πενταγράμμου κάποιες νότες και μια διάβαζε τους στίχους που του είχε δώσει από καιρό η Τζένη και τους είχε πάνω στο πιάνο. Κάποια στιγμή έφτασε και ο καφές. Ήπιε δυό γουλιές καφέ, πάτησε μια νότα και λέει στην Τζένη:

-Για τραγούδα αυτή τη νότα.

Η Τζένη έκανε, α, α, α,..

-Εντάξει, της λέει ο Μάνος. Μπορείς να το πεις.

Και τότε, το έπαιξε όλο μαζί!!!

Μέσα σε αυτά τα δέκα λεπτά, μόλις είχε ξυπνήσει, έγραψε αυτό το θείο τραγούδι που λέει: Μην τον ρωτάς τον ουρανό, το σύννεφο και το φεγγάρι, το βλέμμα σου το φωτεινό, κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει… λα,λα,λα… λαλα και λοιπά”.

Τώρα, η Τζένη είχε μείνει άφωνη. Τις είχε φύγει και ο εκνευρισμός κι άκουγε τη μουσική μαγεμένη.

Ο Μάνος, πάτησε το μαγνητόφωνο που είχε πάνω στο πιάνο, ξανάπαιξε το κομμάτι όλο, με όλες του τις λεπτομέρειες και τα ακομπανιαμέντα και το ‘γραψε. Έβγαλε την κασέτα, την έδωσε στην Τζένη, τη φίλησε και της είπε: “Άντε στο καλό και να το μάθεις μέσα στο αεροπλάνο”.

Η Τζένη πήρε την κασέτα, αλλά άρπαξε και το μαγνητοφωνάκι, για να το παίζει μέσα στο αεροπλάνο. Τον φίλησε και του είπε χαμογελώντας: “Πάρε άλλο, ώσπου να στο φέρω πίσω..” Και φύγαμε τρέχοντας για το αεροδρόμιο. Αυτός ήταν ο Χατζιδάκις με το πληθωρικό ταλέντο».

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε με την φωνή της Μαίρης Λω, η ερμηνεία της Καρέζη όμως την “επισκίασε” . Το κομμάτι έκανε καριέρα στο εξωτερικό την δεκαετία του 1960, με τον τίτλο “All Alone Am I”, από την Μπρέντα Λι.

Η ερμηνεύτρια με το ψευδώνυμο “Little Miss Dynamite”, λόγω του ύψους της – ήταν μόλις 1,47 – απογείωσε το κομμάτι βάζοντας το στα 10 καλύτερα της δεκαετίας. Μαζί με το “Rockin’ Around the Christmas Tree” αποτέλεσαν τις δυο μεγαλύτερες επιτυχίες της.

Πενήντα χρόνια μετά, επέστρεψε στη δεκάδα των πιο επιτυχημένων τραγουδιών στις ΗΠΑ, μέσα από την ερμηνεία της  Alison Krauss που το έχει συμπεριλάβει στο άλμπουμ της Windy City, το οποίο κυκλοφόρησε στις 17 Φεβρουαρίου.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”:  Γιατί ο Μάνος Χατζιδάκις απεχθανόταν το τραγούδι «τα παιδιά του Πειραιά» που πήρε Όσκαρ και τα τραγούδια της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Στο τέλος πούλησε τα δικαιώματα για να φτιάξει τα δόντια του (βίντεο)