Πώς οι βασιλικοί στάβλοι του Όθωνα στη Σταδίου έγιναν το μεγαλύτερο θέατρο των Βαλκανίων. 850 χιλιάδες δρχ κόστισε το πάτωμα, είχε μάρμαρο Πεντέλης και 4,500 λάμπες. Πώς το κόστος έφθασε το 1932 στα 30 εκατομμύρια

Φεβρουάριος του 1932. Το θέατρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού βρισκόταν στην τελευταία φάση της κατασκευής του.

Στην ίδια έκταση που βρισκόταν οι βασιλικοί στάβλοι ανεγειρόταν ένα επιβλητικό κτήριο, που κάλυπτε το οικοδομικό τετράγωνο μεταξύ των οδών Πανεπιστημίου, Σταδίου, Βουκουρεστίου και Αμερικής.

Σχεδιασμένο από τους αρχιτέκτονες, Λεωνίδα Μπόνη και Βασίλειο Κασσάνδρα, προσάρμοζε τα γαλλικά αρχιτεκτονικά πρότυπα στα δεδομένα της Αθήνας κατά το μεσοπόλεμο.

Η επιβλητική του είσοδος με τη μαρμάρινη σκάλα, τις κολώνες και τις μεγάλες πόρτες, προϊδέαζε τον επισκέπτη για το εσωτερικό του.

«Το Μετοχικό Ταμείο Στρατού αξίζει ένα μεγάλο εύγε. Έφτιαξε εκεί το μεγαλύτερον και ωραιότερον θέατρο της Ανατολής. Και τι! Ένα θέατρο άνετο και κομψό, συγχρονισμένο από πάσης απόψεως τέλειον και πλήρες», έγραφε ο Τύπος της εποχής.

Πολυτελής σχεδιασμός

Η σάλα του θεάτρου είχε 70 μέτρα μήκος, 30 πλάτος και 18 ύψος και μπορούσε να υποδεχτεί μέχρι 2.000 θεατές.

Τα καθίσματα ήταν ντυμένα με βελούδινη επένδυση και η κάθε σειρά απείχε 90 εκατοστά από την προηγούμενη, για να διευκολύνει την πρόσβαση του κοινού.

«Η κάθε μια σειρά τοποθετημένη εις τρόπον, ώστε μπορεί να περάση χωρίς δυσκολία και ο πιο χονδρός θεατής», περιγραφόταν στον Τύπο.

Στο πίσω μέρος υπήρχε μια σειρά, αποτελούμενη από 10 θεωρεία.

Το δάπεδο, κατασκευασμένο από καουτσούκ για αθόρυβη κυκλοφορία, στοίχιζε 850.000 δραχμές.

Οι διάδρομοι και οι τοίχοι του οικοδομήματος είχαν ένα θαλασσί χρωματισμό και οι κολώνες ήταν φτιαγμένες από μάρμαρο Πεντέλης, Κοκκιναρά και Χίου.

Στο διάδρομο υπήρχε σκάλα, η οποία οδηγούσε στο δεύτερο πάτωμα του κτιρίου που ήταν 560 τετραγωνικά μέτρα και είχε ψηφιδωτό δάπεδο.

Εκεί βρισκόταν το φουαγιέ, ο εξώστης και λίγο ψηλότερα η γαλαρία, με τις 800 από τις 2.000 συνολικά θέσεις του θεάτρου.

Ανέσεις

Ο φωτισμός σε όλο το θέατρο ήταν κρυφός.

Υπήρχαν 4.500 ηλεκτρικές λάμπες των 40 βατ που έκαναν αισθητή την παρουσία τους, χωρίς να φαίνονται.

Το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα όμως, ήταν ο αερισμός και η θερμοκρασία.

Στα υπόγεια του κτιρίου, βρίσκονταν ειδικά μηχανήματα σαν αυτά στο κινηματοθέατρο Παραμάουντ στο Παρίσι, που καταλάμβαναν τεράστια έκταση.

Χάρη σε αυτά, το χειμώνα παραγόταν θερμός αέρας και το καλοκαίρι ψυχρός, έως και 15 βαθμούς κάτω από την εξωτερική θερμοκρασία.

Η αίθουσα διέθετε και εξαερισμό, για να αποβάλει το μολυσμένο αέρα και να τον ανανεώνει.

Για αυτό το λόγο, όσοι θεατές ήθελαν μπορούσαν να καπνίσουν.

Όλα ήταν μελετημένα, ακόμη και σε περίπτωση πυρκαγιάς.

Η σιδερένια αυλαία κατέβαινε αυτόματα και έπεφταν σταγόνες νερού, που προέρχονταν από το υδραγωγείο της πόλης ή από τα υπόγεια του κτιρίου.

Το κοινό θα μπορούσε να διαφύγει με ασφάλεια από τις 7 εξόδους κινδύνου.

Σήμερα εκεί στεγάζεται ένα από τα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα της πρωτεύουσας.

Το κόστος κατασκευής του κτηρίου ανήλθε σε 30 εκατομμύρια δραχμές, ποσό τεράστιο για τα δεδομένα της εποχής, αλλά το θέατρο Παλλάς έγραψε ιστορία στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Η πλατεία που άλλαξε οκτώ ονομασίες και ταυτίστηκε με τους απολυμένους δημοσίους υπαλλήλους. Εκεί έγινε η πρώτη ληστεία στην Ελλάδα με την μέθοδο του ριφιφί κατά του υπ. Οικονομικών