Πώς φαντάζονταν το 1970 οι αρχιτέκτονες τις πόλεις του μέλλοντος; Πού απέτυχαν οι προβλέψεις και πού πέτυχαν. Aιωρούμενες πισίνες, πύργοι 200 ορόφων και μετακινούμενες πόλεις

«Πώς θα ζούμε σε 30 χρόνια από τώρα και πως θα είναι οι πόλεις του 2000;».

Αυτά ήταν τα ερωτήματα στα οποία προσπαθούσαν να απαντήσουν οι αρχιτέκτονες ανά τον κόσμο τη δεκαετία του 1970, προσπαθώντας να φανταστούν και να βρουν νέα και πρωτότυπα σχέδια για τα αστικά κέντρα του μέλλοντος.

Οι περισσότεροι πολεοδόμοι είχαν την πεποίθηση ότι ο συνδυασμός μονοκατοικίας με την, κατά ορόφους, ιδιοκτησία θα αποτελούσε την ιδεώδη μελλοντική μορφή κατοικίας.

Όπως υποστήριζαν, το νέο αρχιτεκτονικό αυτό είδος θα πρόσφερε τα πλεονεκτήματα της “πράσινης” μονοκατοικίας, τις ανέσεις της πολυκατοικίας και θα μπορούσε να εφαρμοστεί μέσα στις πόλεις.

Τέτοια τεράστια οικοδομήματα θα είχαν από την εξωτερική πλευρά ιδιωτικές κατοικίες, ενώ στο εσωτερικό θα υπήρχε χώρος για την κυκλοφορία, καταστήματα, γραφεία, θέατρα, εστιατόρια και κέντρα διασκέδασης.

Η κορυφή θα διέθετε χώρο ειδικά διαμορφωμένο για παιδιά, με παιχνίδια και παιδικούς κήπους.

Περισσότερος χώρος για τον ελεύθερο χρόνο

Στα σπίτια αυτά, οι αρχιτέκτονες φαντάζονταν πως θα ήταν δυνατόν να υπάρχει κεντρική οργάνωση για τη μαγειρική, το πλύσιμο, την περιποίηση των παιδιών, ακόμη και την ιατρική περίθαλψη.

Όλοι οι ένοικοι θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες, ενώ η πληρωμή θα γινόταν μέσω του ενοικίου.

Οι οικίες θα ήταν κωνικού σχήματος. Θα εμπεριείχαν καταστήματα και τράπεζες στο ισόγειο, από πάνω θα χτίζονταν 20 όροφοι με εγκαταστάσεις αναψυχής και διασκέδασης, κρεμαστούς κήπους και αιωρούμενες πισίνες. Θα ακολουθούσαν 80 ακόμη όροφοι με υπερπλήρεις και μοντέρνες κατοικίες.

Χάρη σε μια τέτοια ‘’συμπύκνωση’’, ο πληθυσμός μιας πόλης θα συγκεντρωνόταν σε περιορισμένη έκταση και θα απέφευγε  να σπαταλήσει χρόνο και χώρο από τη ζωή του, εξαιτίας της εξάπλωσης των μεγαλουπόλεων.

Η εκμετάλλευση των υδάτων

Η φαντασία όμως δεν σταματούσε εκεί. Τα σχέδια προέβλεπαν ακόμα και εκμετάλλευση των θαλάσσιων υδάτων, με τη δημιουργία «πόλεων που θα κολυμπούσαν στο νερό».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε προκαλέσει σχέδιο του Ιάπωνα αρχιτέκτονα Ιζοτάκι, που απέβλεπε στην εκβιομηχανοποίηση της θάλασσας.

Με αυτόν τον τρόπο θα υπήρχε εξοικονόμηση χώρου για την ανέγερση κατοικιών, ενώ παράλληλα θα περιοριζόταν και η δράση ρυπογόνων βιομηχανιών στην στεριά.

Μετακινούμενες πόλεις

Ένας Αμερικάνος πολεοδόμος είχε προτείνει να δημιουργηθούν ολόκληρες πόλεις από τροχόσπιτα, που θα εξασφάλιζαν αυτοδύναμη κάλυψη των αναγκών τους.

Θα ρίζωναν το καλοκαίρι  στα ορεινά και το χειμώνα στις παραθαλάσσιες περιοχές, απολαμβάνοντας τη δροσιά και τη ζέστη στην κατάλληλη εποχή.

Αντλήθηκε υλικό από το περιοδικό «Επίκαιρα»

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Πως φαντάζονταν το 1970 οι Γερμανοί τα κρεβάτια του μέλλοντος; Μια προβοκατόρικη προσέγγιση στο πνεύμα του χιπισμού και του έντυπου life style