Πώς δημιουργήθηκε ο μύθος γύρω από το τέρας του Λοχ Νες. Οι συνωμοσίες και οι μαρτυρίες που πλήθαιναν στις εφημερίδες, που πίστευαν κάθε εκδοχή

Η λίμνη του Λοχ Νες, η δεύτερη σε μέγεθος στη Σκωτία, παρέμενε απομονωμένη και δυσπρόσιτη μέχρι που το 1933 άνοιξε ένας δρόμος που ακολουθεί την όχθη της.  Ο νέος δρόμος πρόσφερε στους επισκέπτες απεριόριστη θέα της λίμνης. 

Μόλις άνοιξε, άρχισαν να έρχονται στη δημοσιότητα μαρτυρίες για ένα μεγάλο άγνωστο τέρας – που βαφτίστηκε «Νέσι», ή «Τέρας του Λοχ Νες». Από την πρώτη «εμφάνιση», έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες σχετικά με το είδος πλάσματος που μπορεί να είναι η Νέσι. H διαχρονική προτίμηση είναι πως πρόκειται για ένα μεγάλο ερπετό, που γλίτωσε από τον μαζικό αφανισμό των δεινοσαύρων και κατάφερε κάπως να επιβιώσει στη Σκωτία. Στις εκδοχές προστίθενται ένα γιγαντιαίο και μη καταγραμμένο είδος τρίτωνα ή ένα επίσης μη καταγραμμένο είδος γιγάντιου σκουληκιού.

Η λίστα με τις υποθέσεις συμπληρώνεται και από ένα γιγάντιο θαλάσσιο ερπετό και ένα είδος υδρόβιου δράκου.

Πως δημιουργήθηκε το μυστήριο

Οι πολλές αναφορές και κάποιες περιστασιακές φωτογραφίες και ταινίες ή βίντεο από το Νοέμβριο του 1993, έχουν κεντρίσει το διεθνές ενδιαφέρον για τη λίμνη και το μυστηριώδη κάτοικο ή κατοίκους της.

Στην αρχή οι έρευνες ήταν μικρής κλίμακας και χρηματοδοτούνταν από τις βρετανικές εφημερίδες, αλλά τον εικοστό αιώνα εκδήλωσαν ενδιαφέρον μεγάλα επιστημονικά ιδρύματα χρηματοδοτώντας έρευνες με τις πιο σύγχρονες τεχνολογίες σόναρ, υδροφώνων, και υποβρυχίων.

Τα σκοτεινά νερά της λίμνης δεν προσφέρονται για υποβρύχια φωτογράφιση, αλλά όλα αυτά τα χρόνια οι ερευνητές έχουν αναφέρει πολλές επαφές σόναρ με μεγάλα αντικείμενα άγνωστης ταυτότητας στα βάθη της.

Το 1933, όταν άνοιξε ο παρόχθιος δρόμος, η περιοχή δεν ήταν ο πολυβριθής τουριστικός προορισμός του σήμερα.

Στις 22 Ιουλίου, ένα ζευγάρι Λονδρέζων σε διακοπές στην ορεινή Σκωτία, ο κος και η κα Σπάισερ, οδηγούσαν στον δρόμο όταν είδαν «μια πολύ παράξενη μορφή ζώου» να διασχίζει τον δρόμο μπροστά τους.

Το πλάσμα είχε ύψος περίπου 1,2 μ. και μήκος 8μ. με μακρύ ευλύγιστο λαιμό όσο το πλάτος του δρόμου (μεταξύ 3-3,5 μ. Κρατούσε στα σαγόνια του ένα νεκρό ζώο, και σύρθηκε ή γλίστρησε.

Οι Σπάισερ δεν μπορούσαν να δουν καθαρά το κάτω μέρος του, που ήταν περίπου 20μ.  μέσα στη λίμνη. Ο κ. Σπάισερ συνέχισε λέγοντας ότι το πλάσμα ήταν «το πιο κοντινό σε δράκο ή προϊστορικό ζώο που έχω δει στη ζωή μου».

Η εμφάνιση, που αναφέρθηκε στην Ινβερνες Κούριερ (Ιnverness Courier) της  4^ης Αυγούστου, προκάλεσε περισσότερες αναφορές εμφανίσεων. Τον ίδιο μήνα, ο Αρθουρ Γκραντ ισχυρίστηκε ότι παραλίγο να χτυπήσει ένα πλάσμα καθώς οδηγούσε τη μοτοσικλέτα του στον παρόχθιο δρόμο τις πρώτες πρωινές ώρες. Περιέγραψε ένα παρόμοιο πλάσμα με τους Σπάισερ, με μικρό κεφάλι στο άκρο ενός μακρύ λαιμού.  Το πλάσμα υποχώρησε γρήγορα και εξαφανίστηκε στα φεγγαρόφωτα νερά της λίμνης.  Η Μάργκαρετ Μάνροου, είπε ότι είχε δει το πλάσμα πριν από τους Σπάισερ στις 5 Ιουνίου περίπου στις 6.30 π.μ. καθώς πήγαινε στη δουλειά της.  Περιέγραψε ένα ζώο με δέρμα γκρίζο σαν του ελέφαντα, μικρό κεφάλι και μακρύ λαιμό, και δύο μικρά πτερύγια αντί για μπροστινά πόδια.  Τέλος, το Νοέμβριο του 1933, στον τύπο εμφανίστηκε η πρώτη φωτογραφική μαρτυρία. Ένας αγρότης, ο Χιου Γκρέι, περπατούσε κοντά στη όχθη επιστρέφοντας στο σπίτι του από την εκκλησία όταν είδε ένα «αντικείμενο με μεγάλες διαστάσεις να προκαλεί παφλασμό με πολύ αφρό στην επιφάνειες της λίμνης.»

Συμπτωματικά είχε μαζί τη φωτογραφική μηχανή του (αν και δεν εξήγησε ποτέ τι την ήθελε στην εκκλησία), και άρχισε να φωτογραφίζει το πλάσμα.  Μόνο μία φωτογραφία έδειξε μια παραμορφωμένη εικόνα από κάτι απροσδιόριστο στο νερό, αλλά πολύ θολό για να είναι αναγνωρίσιμο.  Οι επικριτές του είπαν ότι πρόκειται για τον σκύλο του που κολυμπάει.

Η πρώτη φυσική μαρτυρία

Η Νέσι εξελισσόταν γρήγορα στην εθνική ατραξιόν του 1933 και η Βρετανική Ντέιλι Μέιλ προσέλαβε έναν κυνηγό αγρίων ζώων, με το απίθανο όνομα Μάρμαντιουκ Γουέδερελ, για να ερευνήσει τις αναφορές.  Μπορούμε να φανταστούμε τον Μάρμαντιουκ με το αφρικανικό καπέλο του να κουβαλάει μαζί του μια καραμπίνα για ελέφαντες και να περιδιαβαίνει την παγωμένη ορεινή Σκωτία. Ο Γουέδερελ δεν είδε το τέρας, αλλά τον Δεκέμβριο ανακάλυψε στη βραχώδη όχθη της λίμνης γιγάντια αποτυπώματα ποδιών από ένα μεγάλο και βαρύ ζώο, το οποίο φαινόταν να επιστρέφει στο νερό.

Η Ντέιλι Μέιλ ισχυρίστηκε ότι είχε ανακαλύψει την πρώτη φυσική μαρτυρία ύπαρξης του τέρατος.

Όταν όμως στάλθηκαν εκμαγεία των αποτυπωμάτων στο Βρετανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, οι ειδικοί ζωολόγοι απάντησαν ότι είχαν κατασκευαστεί με τη βοήθεια μιας βάσης για ομπρέλες σε σχήμα ποδιού ιπποποτάμου. Ήταν ένα στοιχείο οικιακής επίπλωσης που προτιμούσαν οι μεσαίες τάξεις της Βρετανίας κατά τη Βικτωριανή και την Εδουαρδιανή εποχή σε αναζήτηση μιας εξωτικής πινελιάς στις εισόδους των σπιτιών τους.

Η Μέιλ και ο Γουέδερελ είχαν πέσει προφανώς θύματα ενός άγνωστου φαρσέρ.

Οι ανταγωνιστές της Μέιλ απόλαυσαν το ρεζιλίκι της εφημερίδας και του Γουέδερελ ο οποίος, σαν γέρικο πληγωμένο λιοντάρι, αποσύρθηκε για να γλύψει τις πληγές του.

Η φωτογραφία ήταν πλαστή

Στις 21 Απριλίου του 1934 η Μέιλ  δημοσίευσε τη «φωτογραφία του γιατρού», η οποία υποτίθεται πως έδειχνε το κεφάλι και τον λαιμό ενός ερπετοειδούς πλάσματος που αναδυόταν από τη λίμνη.

Ο φωτογράφος ήταν ο γιατρός από το Λονδίνο Ρόμπερτ Γούιλσον.

Ισχυρίστηκε ότι τράβηξε τη φωτογραφία ενώ οδηγούσε στον δρόμο της βόρειας όχθης το πρωί της 19^ης Απριλίου.

Δεν ήθελε να συνδεθεί το όνομά του με τη φωτογραφία, είπε, για επαγγελματικούς λόγους και γι αυτό αυτή εξακολουθεί να είναι γνωστή ως φωτογραφία του γιατρού.

Θεωρούνταν γνήσια για δεκαετίες και οι πιστοί της Νέσι την είχαν ως απόδειξη της αδιαμφισβήτητης ύπαρξης τους τέρατος.  Περιέργως πως, η φωτογραφία δεν εξετάστηκε εξονυχιστικά μέχρι που ο Στιούαρτ Κάμπελ δημοσίευσε μια αναλυτική μελέτη στο British Journal of Photography το 1984.  Κατέληγε ότι το αντικείμενο είχε μήκος λιγότερο από 1 μ.  και πιθανόν έδειχνε μια ενυδρίδα ή ένα πουλί.

Ένα ντοκιμαντέρ του Discovery Channel στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπέβαλε τη φωτογραφία στη δική του ανάλυση και συμπέραινε  «Φαίνεται να είναι πηγή κυματισμών στο νερό, σαν το αντικείμενο να ρυμουλκείται από κάτι».

Συμφώνησαν με τα συμπεράσματα του Κάμπελ ότι το αντικείμενο δεν είχε μήκος περισσότερο από 1 μ.  και ότι η εικόνα είχε περικοπεί ώστε να φαίνεται μεγαλύτερο από το πραγματικό.

Υπονοούσε ότι ο Γουίλσον είχε τραβήξει τη φωτογραφία και γνώριζε ότι δεν ήταν η Νέσι, αλλά άφησε τους άλλους να σχηματίσουν τη δική τους γνώμη.

Μια έντονη λάμψη έδειχνε ότι ο λαιμός και το μικρό κεφάλι στη φωτογραφία ήταν, στην πραγματικότητα, η προβοσκίδα ενός ελέφαντα από ένα τσίρκο που είχε μπει να κολυμπήσει στα παγωμένα νερά της λίμνης.

Ωστόσο το 1994, ο πρόγονός του Μάρμαντιουκ Γουέδερελ, ο Κρίστιαν Σπέρλινγκ, αποκάλυψε ότι είχε συμμετάσχει σε μια συνωμοσία που επινόησε ο Γουέδερελ για να εκδικηθεί τον πρώην εργοδότη του, την Ντέιλι Μέιλ, και τα υπόλοιπα Βρετανικά μέσα ενημέρωσης.

Σύμφωνα με τον γιο του, τον Ιαν, ο Γουέδερελ, φέροντας ακόμη βαρέως την ντροπή του, είχε ορκιστεί  «Θα τους δώσουμε το τέρας τους!».

Οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι ήταν ο γιος του ο Ιαν και ο Ρόμπερτ Γουίλσον.

Ο Σπέρλινγκ παραδέχθηκε ότι είχε λαξεύσει το κεφάλι του τέρατος και μετά το τοποθέτησαν σε ένα υποβρύχιο – παιχνίδι.

Οι συνωμότες τράβηξαν τη φωτογραφία, και έπειτα ο Γουίλσον την έδωσε στην Ντέιλι Μέιλ, για να της προσδώσει κύρος.

Ακόμη και σήμερα, δε δέχονται όλοι την εξήγηση της φάρσας. Ακόμη και οι πραγματικοί πιστοί που παραδέχονται ότι η φωτογραφία είναι πλαστή ή απλώς δείχνει ένα πουλί ή μια ενυδρίδα, λένε πως όσες φάρσες και να γίνουν δεν είναι απόδειξη ότι στη λίμνη δε ζει κάποιο άγνωστο πλάσμα.  Οι αναφορές εμφανίσεων και οι έρευνες συνεχίστηκαν για χρόνια μετά από τη φωτογραφία του γιατρού.

Αν υπήρχαν μεγάλα υδρόβια πλάσματα που ζουν στη λίμνη θα υπήρχαν αναφορές εμφανίσεων τους στα ιστορικά αρχεία πριν από το 1933.  Όμως, υπάρχει μόνο μια καλά επικυρωμένη πηγή για την ύπαρξη «τέρατος» στην περιοχή της Λοχ Νες πριν από τον εικοστό αιώνα.

Σύμφωνα με τη Life of Saint Columba που γράφτηκε τον έβδομο μ.Χ.  αιώνα, όταν επισκέφτηκε τη Χώρα των Πικτών (τη Σκωτία) ο Άγιος συνάντησε ένα υδρόβιο τέρας στον γειτονικό ποταμό Νες.

Το ζώο είχε σκοτώσει έναν από τους τοπικούς ειδωλολάτρες φυλάρχους και ο Αγιος, για να αποδείξει τη δύναμη του Θεού των Χριστιανών, διέταξε έναν από τους μοναχούς που τον συνόδευαν να περάσει το ποτάμι κολυμπώντας.

Όταν εμφανίστηκε το τέρας και δοκίμασε να τον καταβροχθίσει, ο Κολούμπα το επέπληξε και αυτό έφυγε έντρομο.

Αυτή όμως προφανώς δεν είναι ιδιαίτερα αξιόπιστη μαρτυρία.  Το τέρας δε ζούσε στη λίμνη αλλά στον γειτονικό ποταμό Νες, και η Χριστιανική αγιογραφία βρίθει από ιστορίες αγίων που αντιμετωπίζουν και κατατροπώνουν δαίμονες και τέρατα.

Το ενδεχόμενο του πλησιόσαυρου

Ο πιο δημοφιλής υποψήφιος σύμφωνα με τους πιστούς της Νέσι είναι ο πλησιόσαυρος.  Οι πλησιόσαυροι ήταν υδρόβια ερπετά που ζούσαν στις θερμές θάλασσες της Ιουράσσειας περιόδου (200-14,5 εκατομμύρια χρόνια πριν), και έχουν εκλείψει.  Είχαν κοντή ουρά, μακρύ λαιμό,μικρό κεφάλι, και δύο ζευγάρια πτερύγια, τα οποία δεν τους έδιναν και πολύ μεγάλη ταχύτητα στο νερό αλλά πρόσφεραν ευελιξία.  Είναι γνωστά πολλά είδη, από τα οποία το μικρότερο έχει μήκος περίπου 3 μ., και το μεγαλύτερο μέχρι 20 μ. Ο πλησιόσαυρος ταιριάζει με τις πιο κοινές περιγραφές της Νέσι.

Σε αντίθεση όμως με πολλές από τις εμφανίσεις, οι παλαιοντολόγοι πιστεύουν πλέον ότι ο πλησιόσαυρος δεν μπορούσε να βγάλει το κεφάλι του έξω από το νερό όπως φαίνεται στη φωτογραφία του γιατρού ενώ ο λαιμός του ήταν δύσκαμπτος και βαρύς.  Εκτός αυτού, η λίμνη είναι πολύ πιο κρύα από τα νερά που θα ζούσε ένα πλησιόσαυρος και δεν έχει αρκετά ψάρια για να συντηρήσει μια ομάδα ερπετών.

Ένα ακόμα πολύ επιβαρυντικό στοιχείο πάντως είναι το γεγονός ότι οι πλησιόσαυροι, μαζί με τα άλλα γιγάντια ερπετά ξαδέλφια τους, εξαφανίστηκα στην Κρητιδική –Τριτογενή περίοδο, όταν ένας αστεροειδής συγκρούστηκε με τη Γη, εξαλείφοντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στον πλανήτη, πριν από 65,5 εκατομμύρια χρόνια.  Κατά την τελευταία εποχή των Παγετώνων, η Σκωτία βρισκόταν κάτω από ένα στρώμα πάγου το  οποίο έλιωσε περίπου πριν από 10.000 χρόνια.

Για να ζούν πλησιόσαυροι στη Λοχ Νες, θα έπρεπε να έχουν επιζήσει κάπου αλλού για 65,5 εκατομμύρια χρόνια και μετά να βρήκαν το δρόμογια μια λίμνη γλυκού νερού που απέχει περισσότερο από 30 χλμ. απόσταση από τη θάλασσα.

Μια βιώσιμη αποικία θα έπρεπε να διαθέτει δεκάδες αν όχι εκατοντάδες άτομα που, επειδή θα ανέπνεαν αέρα, θα έπρεπε να βγαίνουν συχνά στην επιφάνεια.  Αν ζούσαν πλησιόσαυροι στη Λοχ Νες, τα Βρετανικά νησιά θα είχαν το δικό τους Ιουράσσειο Πάρκο.

Πηγή: Οι μεγαλύτερες απάτες στην ιστορία, εκδόσεις Κλειδάριθμος

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Το τέρας του Λοχ Νες και ο έλληνας κυνηγός της περιπέτειας που ισχυρίζεται ότι το απαθανάτισε. Το φωτογραφικό σήριαλ του ανεξήγητου συνεχίζεται ..