Πώς δημιουργήθηκε το καραόκε από ένα δαιμόνιο μουσικό, που δεν κατοχύρωσε την ευρεσιτεχνία και έχασε ίσως και δισεκατομμύρια δολάρια. Γιατί το ΤΙΜΕ τον συνέκρινε με τον Μάο και τον Γκάντι

ΠΗΓΗ: Οι χειρότερες εφευρέσεις της ιστορίας και οι άνθρωποι που τις επινόησαν, Eric Chaline. Εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ

Ο Νταϊσούκε Ινουέ ήταν επαγγελματίας μουσικός που έπαιζε συχνά σε ένα μπαρ στο Κόμπε, που είναι ένα μεγάλο, πλούσιο λιμάνι  στη δυτική Ιαπωνία, όχι μακριά από την Οσάκα. Συνόδευε τους πελάτες που ήθελαν να τραγουδήσουν στο μπαρ.

Λέγεται ότι το φόρτε του ήταν να κάνει και τον πιο απαράδεκτο τραγουδιστή να ακούγεται υποφερτός. Ο λόγος ήταν ότι τον ακολουθούσε αντί να τον καθοδηγεί και ανέβαζε την ένταση της μουσικής για να πνίγει τα χειρότερα νιαουρίσματα.

Οι υπηρεσίες του είχαν μεγάλη ζήτηση, αλλά δεν ήταν πάντα διαθέσιμες.

Το 1971 ο διευθυντής μιας τοπικής επιχείρησης του ζήτησε να μαγνητοφωνήσει μερικές κασέτες μόνο με ορχηστρικά κομμάτια για να είναι η μουσική υπόκρουση, αλλά και η “συνοδεία” των υπαλλήλων που θα έκαναν εκδρομή σε μια περιοχή με ιαματική πηγή.

Αντί να του πουλήσει μερικές μαγνητοταινίες, ο Ινουέ εφηύρε μια μηχανή αναπαραγωγής ήχου. Την κατασκεύασε από ένα στερεοφωνικό αυτοκινήτου, έναν ενισχυτή κι έναν διακόπτη που λειτουργούσε με κέρμα των 100 γεν (περίπου ένα ευρώ).

Η μηχανή αποδείχθηκε μεγάλη επιτυχία και σύντομα ο Ινουέ άρχισε να κατασκευάζει και άλλες μαγνητοταινίες και μηχανήματα και να τα μισθώνει σε μπαρ στο Κόμπε.

Η ιδέα του εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις της Ιαπωνίας κι έγινε η βασική βραδινή ψυχαγωγία των Ιαπώνων. Έχοντας πιει τα ποτά τους, οι πελάτες στα μπαρ τραγουδούσαν και αφιέρωναν μεταξύ τους τις δικές τους ερμηνείες των αγαπημένων τους τραγουδιών.

Ο Ινουέ δεν κατοχύρωσε ποτέ την εφεύρεσή του. Αν το είχε κάνει θα ήταν σήμερα ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της Ασίας.

Στη Δύση παρέμεινε άγνωστος μέχρι το 1999, όταν το περιοδικό Time τον αποκάλεσε έναν από τους πιο σημαντικούς Ασιάτες του 20^ου αιώνα, επαινώντας τον επειδή «βοήθησε στην απελευθέρωση χιλιάδων που κάποτε δεν είχαν φωνή. Όπως άλλαξαν ο Μάο κι ο Γκάντι της ημέρες της Ασίας, έτσι μετέτρεψε και ο Ινουέ τις νύχτες της».

Η βράβευση

Το 2004 ο Ινουέ τιμήθηκε για την εφεύρεση του καραόκε με το αστείο βραβείο Ιγκνομπέλ Ειρήνης, που απονέμεται από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Η επιτροπή του Βραβείου, στην οποία συμμετείχαν νικητές του πραγματικού βραβείου Νομπέλ, ανακοίνωσε ότι είχε εφεύρει «έναν εντελώς νέο τρόπο για να διδάσκονται οι άνθρωποι να ανέχονται τους συνανθρώπους τους». Κατά την τελετή της απονομής, οι θεατές αποθέωσαν όρθιοι τον Ινουέ κι εκείνος τους ευχαρίστησε τραγουδώντας το «I’d like to teach the world to sing» (θα ‘θελα να μάθω τον κόσμο να τραγουδάει).

Καθώς ο Ινουέ δεν είχε κάνει αίτηση για την ευρεσιτεχνία του, ο Φιλιππινέζος εφευρέτης Ρομπέρτο ντελ Ροσάριο φρόντισε να την κατοχυρώσει εκείνος για το μηχάνημά του με την ονομασία καραόκε «Minus one».

Μετά από μία δικαστική μάχη με την ιαπωνική εταιρία που ισχυριζόταν ότι εκείνη είχε εφεύρει πρώτη τα μηχανήματα καραόκε, ο ντελ Ροσάριο απέκτησε τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας το 1983 και το 1986.

Στη δεκαετία του 1980 το καραόκε εξαπλώθηκε στις διπλανές χώρες: Κορέα, Ταϊβάν, Χονγκ Κονγκ, Κίνα και Σιγκαπούρη.

Στη δεκαετία του 1990 έφτασε παντού στον υπόλοιπο κόσμο. Κάθε περιοχή όμως έχει μία δική της εκδοχή καραόκε.

Στην Ιαπωνίατο καραόκε αρχικά υπήρχε μόνο στα μπαρ. Αυτό σημαίνει όμως ότι ήταν διαθέσιμο μόνο σε ενηλίκους, συνήθως άντρες, αργά το βράδυ και με ακριβή τιμή καθώς τα ιαπωνικά μπαρ δεν είναι φτηνά.

Για να γίνει το καραόκε πραγματικά παγκόσμιο θα έπρεπε να γίνει μία μορφή διασκέδασης για όλη την οικογένεια.

Αυτό έγινε στο Χονγκ Κονγκ τη δεκαετία του 1980, όπου εφηύραν τους πρώτους θαλάμους καραόκε.

Το καραόκε είναι εξαιρετικά δημοφιλές στη Νότια Κορέα, αλλά απαγορεύτηκε στη Βόρεια Κορέα το 2007. Η χώρα εξήγησε ότι η ενέργεια αυτή είχε στόχο «να συντρίψει την εχθρική συνωμοσία και να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο αυτούς που απειλούν τη διατήρηση του σοσιαλιστικού συστήματος».

Στη Δύση, αν και υπήρχαν οικιακά μηχανήματα καραόκε από τη δεκαετία του 1990 η αγορά τους ποτέ δεν απογειώθηκε πραγματικά ούτε στη βόρεια Αμερική ούτε στην Ευρώπη.

Μόνο πρόσφατα κατάφεραν κάποια παιχνίδια τύπου καραόκε για συστήματα κονσόλας να κερδίσουν το ενδιαφέρον της νεολαίας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης και να τους κάνουν να σταματήσουν να τραγουδάνε κρατώντας τις βούρτσες των μαλλιών τους και να προτιμήσουν πραγματικά μικρόφωνα.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Πούλησε περισσότερους δίσκους και από τον Έλβις αλλά κατέληξε να εργάζεται άγνωστος στην οικοδομή. Η συγκλονιστική ιστορία του Σίξτο Ροντρίγκεζ, που πίστευαν ότι είχε αυτοκτονήσει