Πώς χτίστηκε ο πιο δυσπρόσιτος φάρος του πλανήτη. Βρίσκεται στην κορφή ενός βράχου στον Ατλαντικό και έχει ελικοδρόμιο

Χτίστηκε υπό τις οδηγίες του Αrni Thοrarinsson, ο οποίος στρατολόγησε έμπειρους ορειβάτες, που ήταν ντόπιοι κάτοικοι των νησιών Westman για να σκαρφαλώσουν στον απότομο βράχο.

Οι προκλήσεις περιελάμβαναν -εκτός από την κάθετη, λεία και ολισθηρή επιφάνεια του βράχου- τα άγρια κύματα της θάλασσας στη βάση του, ακόμη και σε ήρεμο καιρό, που καθιστούσε δύσκολη την αναχώρηση με το σκάφος.

Με τρυπάνια και σφυριά, η ομάδα έκανε τρύπες στο βράχο, έβαζε κρίκους με αλυσίδα. Σε κάθε επίσκεψη, όταν ο καιρός ήταν καλός, προσέθεταν κρίκους αλυσίδας, σχηματίζοντας μια περιστρεφόμενη διαδρομή προς τα πάνω.

Τα εργαλεία αναρρίχησής τους δεν τους επέτρεπαν να τρυπήσουν το βράχο κοντά στην κορυφή και έτσι δεν υπήρχαν χειρολαβές. Τότε έφτιαξαν μια “ανθρώπινη αλυσίδα” τριών ατόμων. Ο Αrni Thοrarinsson περιέγραψε χαρακτηριστικά:

“Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουμε ήταν να δημιουργήσουμε έναν δρόμο μέχρι την κορυφή του βράχου. Μαζέψαμε έμπειρους ορειβάτες, όλοι από τα νησιά Westman . Στη συνέχεια φέραμε τρυπάνια, σφυριά, αλυσίδες και σφιγκτήρες για να στερεώσουμε τις αλυσίδες.

Μόλις έφτασαν κοντά στην κορυφή, δεν υπήρχε τρόπος να πιάσουν τον βράχο, έτσι ο ένας έπεσε στα γόνατά του, ο δεύτερος στάθηκε στην πλάτη του και μετά ο τρίτος σκαρφάλωσε πάνω από τους άλλους δύο και κατάφερε να φτάσει τη μύτη του βράχου. Δεν μπορώ καν να σας πω πώς ένιωθα ενώ παρακολουθούσα αυτήν την απίστευτα επικίνδυνη διαδικασία”. 

Σύμφωνα με τον συγγραφέα Philip K. Allan, ο καιρός στην κορυφή του βράχου ήταν τόσο θυελλώδης που οι εργάτες μπορούσαν να μείνουν εκεί μόνο για λίγες ώρες τη φορά, επομένως χρειάστηκαν δύο χρόνια για να ολοκληρώσουν το φάρο.

Σύμφωνα με άλλη πηγή, οι εργάτες έμειναν πάνω στον βράχο σε σκηνές για ένα μήνα, κατά τη διάρκεια της κατασκευής του. Πηγή φωτογραφίας: facebook

Το ελικοδρόμιο

Ο Thridrangaviti ολοκληρώθηκε περίπου στην αρχή του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως ο εξοπλισμός φωτισμού που είχαν παραγγείλει από μια εταιρεία της Δανίας δεν μπορούσε να παραδοθεί, καθώς οι Γερμανοί κατέλαβαν τη χώρα. Έτσι η εγκατάσταση του φωτισμού καθυστέρησε τρία χρόνια και η προμήθειά του έγινε τελικά από τη Βρετανία.  Ο φάρος τέθηκε σε λειτουργία στις 5 Ιουλίου 1942.

Λίγο μετά τον πόλεμο τοποθετήθηκε αυτόματος εναλλάκτης λαμπτήρων. Ένα ελικοδρόμιο για πρόσβαση ελικοπτέρων προστέθηκε τη δεκαετία του 1950 και από το 1993 τροφοδοτείται με ηλιακή ενέργεια.