Politico. Ο επιστήμονας που ισχυρίζεται ότι η μεσογειακή διατροφή ήταν ένας μύθος για να αλλάξουν οι Αμερικανοί διατροφικές συνήθειες

Η «μεσογειακή διατροφή» είναι κάτι περισσότερο από μια μόδα ή υγιεινός τρόπος ζωής; Σύμφωνα με το Politico, η αλήθεια είναι πιο περίπλοκη και ίσως λιγότερο ρομαντική απ’ ό,τι φανταζόμαστε.

Ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 ως μια προσπάθεια να αλλάξουν οι διατροφικές συνήθειες των Αμερικανών, με στόχο τη μείωση των καρδιολογικών προβλημάτων. Όμως, οι πραγματικές διατροφικές συνήθειες της Μεσογείου, και ειδικά της Ιταλίας, δεν μοιάζουν καθόλου με αυτές που διαφημίζονται σήμερα.

Για παράδειγμα, οι Ιταλοί της Νικοτέρας, όπου οι Αμερικανοί επιστήμονες έκαναν τις πρώτες τους έρευνες, δεν απολάμβαναν το φαγητό όπως το παρουσιάζουμε στα βιβλία μαγειρικής. Αντίθετα, οι παραδοσιακές τους συνταγές ήταν βασισμένες στη λιτότητα και τη φτώχεια, με τοπικά και μη επεξεργασμένα προϊόντα. Ο Ancel Keys, εμβληματικός ερευνητής της εποχής, ανακάλυψε χαμηλά επίπεδα χοληστερόλης και καρδιοαγγειακών νοσημάτων στη Νότια Ιταλία, όμως αυτή η «ανακάλυψη» δημιουργήθηκε μέσα από ένα είδος εξιδανικευμένης εικόνας για το πώς θα έπρεπε να τρώνε οι Αμερικανοί, κι όχι για το πώς έτρωγαν οι Ιταλοί.

Η πραγματικότητα είναι ότι η διατροφή που έχουμε συνδέσει με τη μεσογειακή κουζίνα είναι περισσότερο μια «ευχή» παρά μια ιστορική αλήθεια. Τα βιβλία και οι έρευνες του Keys διαμόρφωσαν την εικόνα της διατροφής που πιστεύουμε σήμερα ως «υγιεινή», ενώ στην πραγματικότητα οι Ιταλοί, ειδικά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, πάλευαν με την πείνα και την έλλειψη τροφής. Αυτή η αλήθεια όμως «ξεχάστηκε» όταν η μεσογειακή διατροφή έγινε το νέο διατροφικό πρότυπο της εποχής.

Σήμερα, η «μεσογειακή διατροφή» είναι τόσο εμπορική όσο ποτέ, και έχει συνδεθεί με το ακριβό κρασί, το εξαιρετικό ελαιόλαδο και τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Αλλά οι σύγχρονοι Ιταλοί, μαζί με άλλες χώρες της Μεσογείου, αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που πλήττουν τις ανεπτυγμένες χώρες, όπως η παχυσαρκία και οι καρδιοπάθειες. Και η διάδοση της μεσογειακής δίαιτας ως σύμβολο υγιεινής ζωής, μπορεί να είναι στην πραγματικότητα μέρος μιας ευρύτερης εμπορικής στρατηγικής που έχει ξεχάσει τις πραγματικές διατροφικές ανάγκες των ανθρώπων αυτών.

Αντί λοιπόν να αποδίδουμε τη μακροζωία στους «μεσογειακούς» τρόπους, ίσως ήρθε η ώρα να αναγνωρίσουμε ότι οι διατροφικές συνήθειες που εξελίχθηκαν και προβλήθηκαν ως ιδανικές δεν είναι παρά μια ιδανική εκδοχή ενός πολύ πιο περίπλοκου και λιγότερο ιδανικού παρελθόντος.