Ποιος ήταν ο στρατηγός που επί κατοχής διορίστηκε γεν. δ/ντής επιθεωρητής νομαρχιών στη Μακεδονία. Η χούντα έδωσε το όνομά του σε δρόμο της πόλης

Η δράση του στρατιωτικού Αθανάσιου Χρυσοχόου στη Θεσσαλονίκη υπήρξε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες στην κατοχική ιστορία της πόλης.

Υπήρξε διορισμένος αξιωματούχος στη Θεσσαλονίκη και όπως αναφέρεται σε έγγραφό του προς τους νομάρχες και επάρχους της δικαιοδοσίας του, απέκλειε «κάθε ενδεχόμενο άσκησης βίας» κατά τους  στρατού κατοχής και επαινούσε «τη “φιλελληνική” στάση των Γερμανών, απέναντι στους οποίους προέτρεπε τον πληθυσμό να επιδεικνύει υπάκουη και νομιμόφρονα στάση».

Ο Χρυσοχόου ήταν ένας από αυτούς που έλαβαν δημόσιο αξίωμα κατά την περίοδο της κατοχής και υπήρξε στενός συνεργάτης του στρατηγού Τσολάκογλου που σχημάτισε την πρώτη κατοχική κυβέρνηση. Διορίστηκε γενικός διευθυντής επιθεωρητής νομαρχιών στη Μακεδονία τον Ιούλιο του 1941, θέση που θεσμοθέτησαν οι ίδιοι οι κατακτητές.

Μετά τον πόλεμο προσήλθε ως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του γερμανού εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν. Υποστήριξε ότι ο Μέρτεν απλώς υπέγραφε εντολές ανώτερων και ότι τα βασανιστήρια των εβραίων έγιναν με ατομική πρωτοβουλία των στρατιωτών.

Μεταπολεμικά, το όνομά του δόθηκε σε δρόμο της πόλης έναντι της Σχολής Τυφλών από το διορισμένο από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης. Με νεότερη απόφαση του Δήμου Θεσσαλονίκης ο δρόμος μετονομάστηκε σε Αλμπέρτο Ναρ, ο οποίος υπήρξε γόνος θύματος του ολοκαυτώματος και σπουδαίος λογοτέχνης.

Εναντίον της απόφασης προσέφυγε η οικογένεια Χρυσοχόου, η οποία δικαιώθηκε με απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης. Το δικαστήριο ακύρωσε την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου για τη μετονομασία του δρόμου, επειδή έκρινε ότι τα ιστορικά στοιχεία είναι αντικρουόµενα.

Ποιος ήταν ο Χρυσοχόου

Όπως προκύπτει από δύο τουλάχιστον έγγραφα, στα αρχεία του Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης, η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καϊρου και προσωπικά ο πρωθυπουργός της, όχι μόνο δεν ενέκρινε τις ενέργειες του Χρυσοχόου, αλλά αντιθέτως, έδινε εντολή μέσω ασυρμάτου στους πράκτορες της που δρούσαν μυστικά στη Θεσσαλονίκη, να κόψουν κάθε επαφή μαζί του.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου – συγγραφέα Σπύρου Κουζινόπουλου στον “Φάρο του Θερμαϊκού”, ο Αθανάσιος Χρυσοχόου τοποθετήθηκε από τους Γερμανούς στην έμμισθη θέση του Γενικού Επιθεωρητή Νομαρχιών Μακεδονίας, που υπήρξε κλάδος της Γενικής Διοικήσεως Μακεδονίας, δηλαδή του μετέπειτα υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης.

Μια από τις δράσεις τους ήταν η συγκέντρωση αναφορών της Χωροφυλακής και των Νομαρχιών για τις αντιστασιακές ενέργειες κατά των Γερμανών στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και η έκδοση εγκυκλίων και προκηρύξεων με θεωρητικές οδηγίες για την αντιμετώπιση της βουλγαρικής και ρουμανικής προπαγάνδας.

Ο ίδιος έλεγε ότι το έργο του είναι ο περιορισμός του βουλγαρικού κινδύνου στη Μακεδονία, αλλά σύντομα -τόσο αυτός όσο και η κατοχική κυβέρνηση – ταύτισε την αντίσταση του ΕΑΜ με τον Βούλγαρο κατακτητή.

Όπως αναφέρει ο ιστορικός και δρ. πολιτικών επιστημών του ΑΠΘ Βασίλης Μανουσάκης, ο Χρυσοχόου θεωρούσε την αντίσταση εθνικά επικίνδυνη και ότι η σωτηρία της χώρας θα μπορούσε να έρθει από τους Γερμανούς. Μάλιστα σε εγκύκλιο του το 1942 έγραφε ότι δεν υπήρχε κίνδυνος από την κατοχικές αρχές, αλλά από τις «αντεθνικές και ξένες προπαγάνδες».

Ο Χρυσοχόου ταύτιζε την βουλγαρική προπαγάνδα, με τους κομμουνιστές και την ΕΑΜική αντίσταση. Θεωρούσε την αντίσταση ξενοκίνητη και πρότεινε τον Απρίλιο του 1943 να ζητηθεί από τις κατοχικές αρχές να εξοπλιστεί η χωροφυλακή και να συγκροτηθεί πολιτοφυλακή. Επίσης να εξοπλιστούν «οικοκυραίοι και κτηματίαι» της υπαίθρου ώστε να καθαριστεί ο κρατικός μηχανισμός από όσους αδρανούν απέναντι στον κίνδυνο.

Ο Γερμανός ιστορικός και καθηγητής πανεπιστημίου Χάγκεν Φλάισερ στο βιβλίο του “Σβάστικα και Στέμμα”  αναφέρει ότι μετά την πρωθυπουργοποίηση του Ράλλη, ο αντικομμουνισμός του Χρυσοχόου κατέληξε σε πραγματική σταυροφορία εναντίον της -όπως λέει- σατανικής οργάνωσης του ΕΑΜ. Ο Χρυσοχόου υποστήριζε ότι υπήρχε σύμπραξη της Σόφιας με το ΕΑΜ.

Όπως επισημαίνει ο Φλάισερ «ο διπλός στόχος του είναι σαφής. Απέναντι στην Βέρμαχτ αμφισβητεί την ιδεολογική αξιοπιστία των Βουλγάρων εταίρων. Αντίθετα στο Κάιρο σπέρνει αμφιβολίες για τον εθνικό χαρακτήρα του ΕΑΜ».

Ποιοι ήταν οι “Υπερασπισταί Βορείου Ελλάδος”

Στους κόλπους της Γενικής Διοικήσεως Μακεδονίας δημιουργήθηκε και άρχισε να δραστηριοποιείται από το καλοκαίρι του 1941 η οργάνωση ΥΒΕ/ΠΑΟ (Υπερασπισταί Βορείου Ελλάδος – Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωσις) που είχε συγκροτηθεί από πρώην αξιωματικούς στην πλειοψηφία.

Πραγματικός αρχηγός φέρεται ότι ήταν ο Χρυσοχόου, ενώ στην ηγετική ομάδα μετείχαν οι ταγματάρχες Ι. Παπαθανασίου, Ε. Δόρτας, Θ. Μπάρμπας και ο λοχαγός Α. Σακελλαρίδης.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι ενώ η ΥΒΕ/ΠΑΟ του Χρυσοχόου είχε στόχο να αποκρούσει τη βουλγαρική προπαγάνδα, κατονόμαζε ως «Βουλγάρους» τους μαχητές της ελληνικής αντίστασης που είχαν ενταχθεί στο ΕΑΜ.

Ζητούμενο είναι ακόμα οι ενέργειες για την προστασία των Ελλήνων στην κατεχόμενη από τους Βουλγάρους φασίστες Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Εκεί όπου οι κατακτητές αιματοκύλισαν το 1941 περισσότερα από 100 χωριά της Δράμας και των Σερρών.

Είναι χαρακτηριστική μία είδηση που δημοσίευσε στις 24 Απριλίου 1943 η μυστική εφημερίδα της Αντίστασης «Ελευθερία», αναφέροντας την περίπτωση του ανθυπασπιστή του Στρατού, Αντώνιου Αντωνίου: «Ο αξιωματικός αυτός παρασύρθηκε και προσχώρησε στην κλίκα του Χρυσοχόου, αλλά γρήγορα επείσθη για τους αντεθνικούς σκοπούς της από διάφορα γεγονότα που με σαφήνεια εκθέτει και έφυγε για να υπηρετήσει κάτω από τη σημαία του ΕΛΑΣ».

Ένα μήνα αργότερα, στις 10 Μαΐου 1943, η ίδια μυστική εφημερίδα του αγώνα, που εκτυπώνονταν με μύριους κινδύνους στην υπόγεια κρύπτη ενός ανθόκηπου της Ξηροκρήνης, σε άρθρο της, αναπαρήγαγε το περιεχόμενο της προκήρυξης του Αντωνίου.

Ο Χρυσοχόου και η οργάνωση ΖΕΥΣ

Κάποια στιγμή, ο Χρυσοχόου φέρεται ότι στρατολογείται στο δίκτυο κατασκοπίας «Ζευς», το οποίο είχαν στήσει στη Θεσσαλονίκη από τον Αύγουστο του 1942 ο αστυνομικός Γεώγιος Μαργέτης με τον ασυρματιστή Σπύρο Βρεττό, μεταδίδοντας επί δύο χρόνια πληροφορίες στους συμμάχους για τις δραστηριότητες των Γερμανών στην περιοχή.

Στο δίκτυο αυτό, ο Επιθεωρητής Νομαρχιών είχε τον κωδικό αριθμό «3», δίνοντας κατά καιρούς διάφορες πληροφορίες.

Η προαγωγή

Ο Χρυσοχόου λίγο πριν από το τέλος της κατοχής τοποθετήθηκε από τον τελευταίο κατοχικό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη ως Γενικός Διοικητής Μακεδονίας, θέση που αντιστοιχεί με αυτή του υπουργού Μακεδονίας-Θράκης.

Ο Μαργέτης και οι συνεργάτες του στο δίκτυο «Ζευς», ταράσσονται μόλις πληροφορούνται τον διορισμό Χρυσοχόου και μεταδίδουν την είδηση με τον ασύρματο στο Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής. Η απάντηση που έρχεται από το Κάιρο με το σήμα N.R. 47, στις 3 Οκτωβρίου 1944, είναι κατηγορηματική :

Όπως ισχυρίζεται ο ιστορικός ερευνητής Σπύρος Κουζινόπουλος, το τηλεγράφημα αναφέρει ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της εξόριστης στο Κάιρο ελληνικής κυβέρνησης αποδοκίμασε τη νέα θέση που ανέλαβε ο Χρυσοχόου και τον καλούσε να την εγκαταλείψει. Και όλα αυτά  τη στιγμή που ο άλλοτε συνταγματάρχης διατύπωνε τον ισχυρισμό ότι αποδέχθηκε τη θέση στην κυβέρνηση για εθνικούς λόγους.

Το ίδιο ισχυρίστηκε όταν μία εβδομάδα μετά, στις 10 Οκτωβρίου 1944 τον επισκέφθηκε στο γραφείο του ο επικεφαλής του κατασκοπευτικού δικτύου, Γεώργιος Μαργέτης, συνοδευόμενος από έναν ακόμη πράκτορα που είχε τον κωδικό αριθμό «4» για να διαμαρτυρηθούν έντονα για τις κινήσεις του Χρυσοχόου, να του ζητήσουν εξηγήσεις και να τον καλέσουν να παραιτηθεί.

Η απάντηση του διορισμένου Γενικού Διοικητή Μακεδονίας οδήγησε τους εκπροσώπους του δικτύου «Ζευς» να τηλεγραφήσουν την ίδια ημέρα στο Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής: «Διεκόψαμεν πάσαν επαφήν μετ΄αυτού».

Ολόκληρο το τηλεγράφημα Μαργέτη προς την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση έχει ως εξής:

«Κατάπληκτοι ανεγνώσαμεν εφημερίδαν 15ης ότι συνεργάτης 3 (ο Χρυσοχόου) παραλαμβάνει Γενικός Διοικητής stop. Επισκεφθέντες τούτον σήμερον μετά συνεργάτου 4, διεμαρτυρήθημεν εντονότατα και εζητήσαμεν εξηγήσεις. Μας παρέδωσεν την εξής έγγραφον δήλωσιν:

«Υποστάς μεγάλας πιέσεις εκπροσώπων κοινωνίας και κατόπιν συστάσεως εθνικού κέντρου ανέλαβον καθήκοντα υπηρεσιακού Γενικού Διοικητού προς πρόληψιν συγχίσεως και τερματισμόν απογοητεύσεως λαού εις κρίσιμον ταύτην περίοδον. Επωμίζομαι πάσαν ευθύνην αλλά δεν θα παύσω συνεχίζων εργασίαν δια Συμμαχικήν και Ελληνικήν υπόθεσιν. Κατεύθυνσις έργου Γενικής Διοικήσεως διεξάγεται εν συνεργασία με εθνικόν κέντρον. Ασχέτως τούτου διεκόψαμεν πάσαν επαφήν μετ’ αυτού, εν αναμονλή οδηγιών και υμών stop».

Ο Χρυσοχόου, πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι ανέλαβε Γενικός Διοικητής Μακεδονίας εξαιτίας των «μεγάλων πιέσεων της κοινωνίας», αλλά και τις συστάσεις του «εθνικού κέντρου», χωρίς να διευκρινίζει ποιο ήταν το κέντρο και αν είχε σχέση με την δωσίλογη κυβέρνηση της Αθήνας, δεδομένου ότι όλα αυτά τα είχε αποκηρύξει η εξόριστη στο Κάιρο ελληνική κυβέρνηση.

Λίγες ημέρες πριν από το τέλος της Κατοχής, ο Χρυσοχόου συνελήφθη από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ στη Θεσσαλονίκη. Κρατήθηκε για αρκετό διάστημα με διάφορες κατηγορίες εις βάρος του, δικάστηκε από λαϊκό δικαστήριο ως δωσίλογος και απελευθερώθηκε από τους Άγγλους μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας.

Τι απαντά η οικογένεια Χρυσοχόου

Η οικογένεια Χρυσοχόου υποστηρίζει ότι ο πρόγονός τους τοποθετήθηκε επιθεωρητής Νομαρχιών Μακεδονίας και στη συνέχεια φρούραρχος της γερμανοκρατούμενης Θεσσαλονίκης με τη σύμφωνη γνώμη των Άγγλων και την κάλυψη της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης.

Είχε αποστολή να αντιμετωπίσει την βουλγαρική κατοχή και προπαγάνδα στην Μακεδονία.

Ταυτόχρονα υπήρξε στέλεχος της αντιστασιακής οργάνωσης “Ζευς” με κατασκοπευτική δράση στην Θεσσαλονίκη και «συνείσφερε στην απελευθέρωση της Ευρώπης». Η σχετική πρόταση συμπεριλαμβάνεται σε έγγραφο με ημερομηνία 21 Μαΐου 1945 του γενικού στρατηγείου Μέσης Ανατολής που προσκόμισε μεταπολεμικά στη δικαιοσύνη όταν δικαζόταν για δοσιλογισμό!

Ακολούθησε τον Ιούνιο 1945 απόφαση του Συμβουλίου Εφετών με την οποία διατάχθηκε η απόλυση του από τις φυλακές, όπου είχε προφυλακιστεί για την συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις. Η οικογένεια Χρυσοχόου επισημαίνει ότι απαλλάχτηκε οριστικά των κατηγοριών με απόφαση του δικαστικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης στις 25 Μαΐου 1948. Αυτό συνέβη κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

Η έκθεση Χεκίμογλου

Όταν εκδόθηκε η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, η δημοτική αρχή Ζέρβα ανέθεσε στον Ευάγγελο Χεκίμογλου, πρώην Έφορο του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης, να συντάξει νέα έκθεση για τον Χρυσοχόου.

Η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί μεροληπτική την έκθεση αυτή, λέγοντας ότι παραγγέλθηκε σε έναν ιδιώτη, και ότι κατατέθηκε στην Ε’ Δημοτική Κοινότητα, 20 λεπτά πριν από τη συνεδρίαση, στην οποία αποφασίστηκε η συμμόρφωση με την απόφαση του δικαστηρίου.

Κατά τον Χεκίμογλου, ο Χρυσοχόου προκαλεί τέτοια αντιπαράθεση επειδή άφησε πίσω του επτά τόμους με τεκμήρια για την περίοδο της ξενικής κατοχής στη Μακεδονία, οπότε προκάλεσε το ενδιαφέρον των ιστοριογράφων.

«Αντίθετα, άλλα πρόσωπα που διαδραμάτισαν σοβαρότερο πολιτικό ρόλο στη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας επί κατοχής, όπως οι γενικοί διοικητές Νικόλαος Ραγκαβής και Βασίλειος Σιμωνίδης, ή ο γενικός γραμματέας της Γενικής Διοίκησης Χρήστος Τέντζος, οι οποίοι ήταν ιεραρχικώς ανώτεροι του Α. Χρυσοχόου, έχουν προσελκύσει ελάχιστο ή μηδαμινό ενδιαφέρον».

Στην μελέτη του ο κ. Χεκίμογλου επισημαίνει ότι το αίτημα της μετονομασίας της οδού Στρατηγού Αθανασίου Χρυσοχόου βασίστηκε στην ηθική και πολιτική απαξίωση  του τιμηθέντος, με βάση (α) επιλεκτική και αποσπασματική χρήση ιστορικών δεδομένων, (β) ανακρίβειες (γ) έννοιες και ορολογία που παραπέμπουν στις αντιπαλότητες της κατοχικής περιόδου».

Ο ίδιος επισημαίνει, επίσης, ότι μέχρι το 1974 κυριάρχησε στο πολιτικό σύστημα η αντικομμουνιστική προσέγγιση της κατοχικής περιόδου, ενώ μετά την μεταπολίτευση η φιλοΕΑΜική προσέγγιση,  ως πολιτικά πιο αποδοτική, δίνοντας την ευκαιρία στην Άκρα Δεξιά να οικειοποιηθεί την αντικομμουνιστική αφήγηση. «Την τελευταία εικοσαετία, μια νέα γενιά ιστοριογράφων έθεσε θέματα επανεξέτασης της κυρίαρχης ΕΑΜικής ερμηνείας της κατοχής», η οποία δεν ήταν μια ενιαία κατάσταση, περιλαμβάνει πολλά γεγονότα και αλλεπάλληλες μεταβολές.

Ο μόνος που ασχολήθηκε σε βάθος με τη δράση του κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής είναι ο ιστορικός Βάιος Καλογρηάς, και το έργο του αποτέλεσε τη βάση αναφοράς τόσο για τη μελέτη του Τσιρώνη όσο και του Χεκίμογλου.

Το βασικό συμπέρασμα του Καλογρηά ήταν ότι: «… η πολιτική του (Χρυσοχόου) δεν αποσκοπούσε στην εξυπηρέτηση γερμανικών συμφερόντων, αλλά στη διατήρηση του κρατικού μηχανισμού και στη διαφύλαξη του ελληνικού εθνικού χαρακτήρα της Μακεδονίας».

«Ο Α. Χρυσοχόου εντάχθηκε ενεργά σε μια από τις αντιμαχόμενες πλευρές της κατοχικής περιόδου. Έδρασε εναντίον του ΚΚΕ, το οποίο κατηγόρησε για πατριδοκαπηλία, συνεργασία με τους Βούλγαρους και σκευωρία κατά του έθνους.  Αντίστοιχα το ΚΚΕ τον κατηγόρησε για προδοσία και συνεργασία με τους Γερμανούς (…) Το προπολεμικό ελληνικό κράτος είχε ως θεμέλιο την καταπολέμηση του κομμουνισμού. Σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε ο Α. Χρυσοχόου. Εξέφρασε την οπτική της αστικής τάξης και της δημοσιοϋπαλληλίας του μακεδονικού χώρου απέναντι στη γερμανική κατοχή». Η οπτική αυτή ήταν η συνέχιση της λειτουργίας του ελληνικού κράτους και η αποτροπή απόσχισης τμημάτων της ελληνικής επικράτειας προς όφελος της Βουλγαρίας.

Εκείνη την εποχή, γράφει ο Χεκίμογλου,  η βουλγαρική προπαγάνδα θεωρήθηκε μεγαλύτερος κίνδυνος από την γερμανική κατοχή, η οποία αντιμετωπίστηκε ως προσωρινή κατάσταση. Για την απόκρουση της βουλγαρικής προπαγάνδας θεωρήθηκε ότι θα έπρεπε οι Έλληνες να τηρήσουν την νομιμότητα έναντι των γερμανικών αρχών, και ότι η ακούσια ανταρτοποίηση που ακολουθούσε ο ΕΛΑΣ, αναγκάζοντας χωρικούς να καταφεύγουν στις μονάδες του, έβλαπτε την πολιτική της «νόμιμης αντίστασης» και θα περιόριζε τις δυνατότητες άσκησης αντιβουλγαρικής προπαγάνδας.

Για τον λόγο αυτόν ο Α. Χρυσοχόου ήλθε σε διάσταση με την αποτελούμενη κυρίως από αξιωματικούς οργάνωση «Υπερασπισταί Βορείου Ελλάδας», που το 1942 μετονομάστηκε «Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωσις» (ΠΑΟ), όταν αυτή επιχείρησε να βγάλει ένοπλες ομάδες στην ύπαιθρο.

Σχετικά με τις κατηγορίες για δωσιλογισμό,  το 1945 και το 1946 εκδόθηκαν τρία απαλλακτικά βουλεύματα για τον Χρυσοχόου, από το Συμβούλιο Εφετών με πρόεδρο τον εφέτη Εμμανουήλ Μανωλεδάκη. Στο πρώτο από αυτά αναφέρεται το πιστοποιητικό της 31ης Μαίου 1945, του Γενικού Στρατηγείου Δυνάμεων Μέσης Ανατολής, το οποίο βεβαιώνει ότι ο Χρυσοχόου υπηρέτησε «μετά πίστεως και αφοσιώσεως την συμμαχική υπόθεση κατά το χρονικόν διάστημα από του Δεκεμβρίου 1942 μέχρις Οκτωβρίου 1944 και διά των υπηρεσιών τούτων συνεισέφερεν εις την απελευθέρωσιν της Ευρώπης». Εκείνη την εποχή δεν εκδόθηκε καμία καταδικαστική απόφαση κατά του Χρυσοχόου.

Ο Χεκίμογλου σημειώνει επίσης ότι ο Χρυσοχόου δεν είχε σχέση με την υποχρεωτική εργασία των εβραίων το 1943 ή την εξοντωσή τους. Ο Χρυσοχόου κατέθεσε ως μάρτυρας το 1959 στο ειδικό στρατοδικείο εγκληματιών πολέμου, στη δίκη εναντίον του Μαξιμιλιανού Μέρτεν, Γερμανού αξιωματούχου.

«Ο Τύπος της εποχή εξέλαβε την κατάθεση του ως θετική για τον κατηγορούμενο, και τον μεταχειρίστηκε ως συνεργάτη του, ενώ από τα πρακτικά της δίκης φαίνεται ότι κλήθηκε ως μάρτυρας κατηγορίας και όχι υπεράσπισης του Μέρτεν», παρατηρεί ο Χεκίμογλου.

Το συμπέρασμα του Χεκίμογλου είναι ότι ο Χρυσοχόου «έπραξε το, κατά την αντίληψή του, καθήκον στην περίοδο της Κατοχής, με παρότρυνση και αποδοχή του αστικού κόσμου (Εκκλησίας, πολιτικών, φορέων). Η δράση του δημιούργησε πολιτικούς αντιπάλους, κυρίως από την ΕΑΜική πλευρά, που τον κατηγόρησαν για συνεργασία με τους Γερμανούς. Παραπέμφθηκε στη δικαιοσύνη, η οποία τον δικαίωσε. Στη συνέχεια το κράτος τον τίμησε με προαγωγή στον βαθμό του υποστράτηγου, με επίσημη ανάθεση διενέργειας αντικομουνιστικής προπαγάνδας από τον κρατικό ραδιοσταθμό και με τον διορισμό στη θέση του αντιπροέδρου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. … Η συντηρητική παράταξη τον τίμησε ορίζοντάς τον ως υποψήφιο στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1951 (Λαϊκό Κόμμα) και του 1958 (ΕΡΕ). Με δυο λόγια είχε υψηλό βαθμό αποδοχής από τον κοινωνικό και πολιτικό χώρο τον οποίο υπηρέτησε».

Τέλος η φωτογραφία που κυκλοφόρησε σε ιστότοπους με τη λεζάντα ότι, εικονίζεται ο Χρυσοχόου να υπογράφει την παράδοση της Θεσσαλονίκης, αμφισβητείται από την οικογένεια, καθώς όπως τονίζουν εκείνη την περίοδο ο προγονός τους ήταν στο μέτωπο της Αλβανίας.

Το κύριο άρθρο γράφτηκε με πληροφορίες από τον “Φάρο του Θερμαϊκού” του Σπύρου Κουζινόπουλου

Η έκθεση του κυρίου Χεκίμογλου από το iefimerida

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Ποιος ήταν ο Ναζί, Μαξ Μέρτεν, που οδήγησε στο Άουσβιτς 50 χιλιάδες Εβραίους της Θεσσαλονίκης. Βίντεο με συγκλονιστικές μαρτυρίες επιζώντων