Ποιες ήταν οι Ιέρειες Παρθένες της αρχαίας ρώμης που απαγορεύονταν να έρθουν σε σεξουαλική επαφή με άνδρα για 30 χρόνια

Στην ελληνική μυθολογία η θεά Εστία ήταν η θέα της οικογένειας, του σπιτιού και της φωτιάς που έκαιγε σε κάθε οικία. Στην Εστία αφιερώνονταν οι πρώτες θυσίες που πραγματοποιούνταν μέσα στο σπίτι των κατοίκων.

Η θεά Εστία είχε απορρίψει τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα που την ήθελαν για γυναίκα τους, αλλά εκείνη τους αρνήθηκε και ορκίστηκε ότι θα μείνει “αείποτε παρθένος”.

Σύμφωνα με τη μυθολογία κινδύνευσε να βιαστεί από τον θεό Πρίαπο, όμως τελευταία στιγμή σώθηκε από έναν γάιδαρο που άρχισε να φωνάζει. Αντίστοιχη θεότητα υπήρχε και στη ρωμαϊκή λατρεία, την οποία αποκαλούσαν Βέστα.

Η Βέστα ήταν επίσης η παρθένος θεά της οικογένειας και της οικιακής εστίας. Με τη λατρεία της οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι γίνονταν μια μεγάλη οικογένεια.

Οι Ιέρειες Παρθένες

Με την ίδρυση του ναού της θεάς Εστίας στην Αρχαία Ρώμη, οι βασιλιάδες μετέτρεπαν νεαρά κορίτσια σε ιέρειες, που ονομάζονταν Ιέρειες Παρθένες. Βασική υποχρέωσή τους ήταν να προσέχουν την ιερή φωτιά της θεάς εστίας που έκαιγε στο κέντρο του ναού. Αρχικά, ανέθεταν αυτόν τον ρόλο σε δυο κορίτσια, ενώ αργότερα αυξήθηκαν στις έξι. Σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, ο θεσμός της Εστιάδας δημιουργήθηκε από τον δεύτερο βασιλιά της Ρώμης, τον Νούμα Πομπίλιο κατά τον 7ο αιώνα π.Χ.

Οι Εστιάδες διαλέγονταν από τον αρχιερέα Μέγιστο Ποντίφικα σε ηλικία από 6 έως 10 ετών. Βασικές προϋποθέσεις για την επιλογή τους ήταν να έχουν ευγενή καταγωγή από την Ιταλία, να ζουν και οι δυο γονείς τους και να γεννήθηκαν ελεύθεροι.

Από τη στιγμή που επιλέγονταν χωρίς τη συγκατάθεσή τους, οι Εστιάδες έπρεπε να εγκαταλείψουν για πάντα το σπίτι τους και να μην έρθουν ξανά σε επαφή με τους γονείς. Μπορούσαν να γυρίσουν στο πατρικό τους μόνο στην περίπτωση που αρρώσταιναν βαριά και χρειάζονταν ιδιαίτερη φροντίδα.

Οι Εστιάδες απαγορεύονταν να έρθουν σε σεξουαλική επαφή με άνδρα για τα επόμενα τριάντα χρόνια που θα υπηρετούσαν τη θεά Εστία.

Τα πρώτα δέκα χρόνια ήταν μαθητευόμενες, τα επόμενα δέκα χρόνια εφάρμοζαν όσα έμαθαν και την τελευταία δεκαετία δίδασκαν τις επόμενες ιέρειες. Μετά τη λήξη της “θητείας” τους μπορούσαν να παντρευτούν, αλλά πολλές δεν ήθελαν, καθώς έτσι θα έχαναν την αξιότιμη θέση που είχαν στη ρωμαϊκή κοινωνία.

Αν τελικά υπέκυπταν στον πειρασμό της σαρκικής επαφής, θεωρούνταν προδότριες και τιμωρούνταν με θάνατο. Τα πρώτα χρόνια τις μαστίγωναν. Τα επόμενα χρόνια τις φυλάκιζαν σε έναν μικρό υπόγειο θάλαμο με ελάχιστο νερό και φαγητό μέχρι να πεθάνουν.

Κατά παράδοση, η αμαρτωλή Εστιάδα έπρεπε να θαφτεί μέσα στην πόλη. Όμως, αυτό παραβίαζε τον νόμο των Ρωμαίων που απαγόρευαν την ταφή οποιουδήποτε νεκρού μέσα στην πόλη. Έτσι, οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να κλείνουν τις κοπέλες που είχαν προσβάλλει τη θεά Εστία μέσα σε δωμάτια με νερό και φαγητό, ώστε να μη θεωρείται ότι τις “έθαψαν” ζωντανές, αλλά ότι πέθαναν από φυσικά αίτια.

Ο άνδρας που τις ατίμαζε καταδικάζονταν σε θάνατο με ραβδισμό.

Οι ιέρειες κοιμόντουσαν σε δωμάτια γύρω από την ιερή φωτιά. Σε περίπτωση που κάτι συνέβαινε και η φωτιά έσβηνε θεωρούνταν μεγάλη αμαρτία και μαστιγώνονταν.

Τα καθήκοντα και τα προνόμια

Οι Εστιάδες Παρθένες εκτός από τη διατήρηση της φωτιάς του ναού, έπρεπε να μαζεύουν νερό από την ιερή πηγή, να μαγειρεύουν για τις τελετές προς τιμήν της θεάς και να φροντίζουν τα ιερά σκεύη.

Κρατούσαν επίσημα και μεγάλης αξίας έγγραφα, όπως τη διαθήκη του Ιούλιου Καίσαρα και του Μάρκου Αντώνιου.

Είχαν μεγάλο κύρος στην κοινωνία και θεωρούνταν ιερές. Ήταν σύμβολο υγείας και καλοτυχίας της πόλης. Αν κάποιος βιαιοπραγούσε εναντίον τους, τιμωρούνταν με θάνατο.

Έπρεπε να παρευρίσκονται σε διάφορες δημόσιες τελετές και γιορτές, όπου πάντα κάθονταν στις θέσεις επισήμων. Τις μετέφεραν με ένα όχημα με δυο τροχούς, το οποίο προστατεύονταν από υπηρέτες που κρατούσαν ράβδους.

Μπορούσαν να έχουν δική τους ιδιοκτησία σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Ρωμαίες και είχαν το δικαίωμα ψήφου. Υπολόγιζαν τη γνώμη τους, καθώς μέσω αυτών εκφραζόταν η θεά Εστία και για αυτό είχαν τη δικαιοδοσία να ελευθερώσουν κάποιον καταδικασμένο σε θάνατο ή κάποιον σκλάβο.

Το νεκρό τους σώμα θεωρούνταν ιερό λείψανο.

Οι Εστιάδες Παρθένες “καταργήθηκαν” το 394 με εντολή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α.

Πηγή αρχικής εικόνας: Wikimediamtx Commons

Διαβάστε επίσης στην ΜτΧ: Ποιο ήταν το «μαρτύριο του Ταντάλου» και γιατί τον καταράστηκε ο Δίας. Οι θηριωδίες του βασιλιά που εξόργισαν τους θεούς του Ολύμπου