Ποιος είναι ο κύριος που ποζάρει δίπλα στον Γιόχαν Κρόιφ; Ο δεξιός γίγαντας των Εξαρχείων που αφιερώθηκε στον Αστέρα. Για χάρη του φώναζαν το σύνθημα: “έχουμε τον Λώλο δεν θέλουμε τον Δώνη, μπάτσοι…”

Έζησε όλη του τη ζωή στην πλατεία Εξαρχείων.

Τα πενήντα από τα εβδομήντα του χρόνια υπηρέτησε τον Αστέρα Εξαρχείων, σε όλα τα πόστα.

Παίκτης, προπονητής, έφορος, φροντιστής, γιατρός και οπουδήποτε αλλού μπορούσε να προσφέρει.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που έβαλε χρήματα από την τσέπη του για την αγαπημένη του ομάδα.

Δεν έφυγε από τα Εξάρχεια, παρά μόνο όταν έπαιζε η Εθνική Ελλάδος.

Δέχονταν προπονητικές εντολές από τον Νίκο Αλέφαντο για τρία χρόνια, ενώ η τύχη τα έφερε να κοουτσάρει μέχρι και τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Πρόκειται για την εμβληματική φιγούρα του Αστέρα, ο Γίγαντας Μάικ ή αλλιώς Μιχάλης Λώλος.

Αστέρας Εξαρχείων

Η αγάπη του για τον Αστέρα ήταν απερίγραπτη.

Αγωνίστηκε ως ποδοσφαιριστής το διάστημα 1960-1977.

Στη συνέχεια προπονητής. Και πάντα η ψυχή της ομάδας. Από όποιο πόστο και αν υπηρετούσε την ομάδα των Εξαρχείων.

Ήταν ο άνθρωπος που έκανε πολλά παιδιά να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο. Στο πρόσωπό του έβλεπαν κάποιον να αφιερώνεται στο στόχο του, να ζει όμορφες στιγμές με το ποδόσφαιρο και αυτό ήταν το καλύτερο παράδειγμα.

Δεν άφηνε τα παιδιά να πέσουν στα ναρκωτικά ή το αλκοόλ.

Αντιθέτως, τα μάζευε από τους δρόμους και τις πλατείες και τα έβαζε στον αθλητισμό.

Μαζί στα καλά μαζί και στα δύσκολα με τους παίχτες του.

Το 2008, μετά την πτώση της ομάδας στην Γ’ τοπική κατηγορία, οι φίλαθλοι έκαναν το περίφημο πάρτι του υποβιβασμού. Φυσικά, ήταν εκεί.

Δεν εγκατέλειψε ποτέ την ομάδα.

Όποιος τον έψαχνε, ήξερε που θα τον βρει.

Ή στα γραφεία της ομάδας ή στο προποτζίδικο στην άκρη της πλατείας.

Κάθε φορά που γίνονταν επεισόδια στο κέντρο, αυτός παρακαλούσε να μην χτυπήσει κάποιος παίχτης του.

Στις δύσκολες μέρες του Δεκεμβρίου του 2008 μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, δεν μπορούσε να μαζέψει τους παίχτες για προπόνηση.

Ήταν γεγονός πως αρκετοί παίκτες του κάθε 17 Νοέμβρη και όχι μόνο, συμμετείχαν στις διαδηλώσεις και στις πορείες στο κέντρο της Αθήνας.

Κάθε φορά που πέρναγε από το κέντρο της πλατείας πάντα ακούγονταν μια φωνή: «Σταματήστε, περνάει ο Μάικ».

Οι σχέση του με τους οπαδούς

Ο κόσμος της πλατείας τον αγαπούσε.

Ήταν από τους ελάχιστους που μπορούσε να ηρεμήσει τα πνεύματα στο γήπεδο και σε επεισόδια.

Το πλήθος έβλεπε τις προσπάθειες ενός ανθρώπου που πάσχιζε για την ομάδα με αγνή πρόθεση και τρομερή οργάνωση.

Αγαπούσε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και τον Αστέρα.

Πολλές φορές όταν η κατάσταση ξέφευγε ο Μ. Λώλος έβαζε τα πράγματα στη θέση τους και έδιωχνε αυτούς που προκαλούσαν φασαρίες.

Φυσικά μετά ακολουθούσε αποθέωση από τον κόσμο.

Οι «πλατειακοί» τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο.

Ο μόνος που κατάφερε να συμβιβάσει την δεξιά με την αριστερά και την αναρχία στην πλατεία, καθώς ήταν δεξιός και δεν δίσταζε να το παραδεχθεί.

«Τι δεξιά; Εγώ είμαι πιο δεξιός και από τη δεξιά», συνήθιζε να λέει.

Στην ουσία βέβαια ήταν περισσότερο προοδευτικός από πολλούς αριστερούς.

Πιστός μέχρι τέλους στην ιδέα Αστέρας, έβαζε λεφτά από την τσέπη του τα οποία ήξερε πως δε θα πάρει ποτέ πίσω.

Αλλά δεν τον ενδιέφερε.

Οι Μάο-Μάο, όπως χαρακτήριζε τους οπαδούς του Αστέρα το αναγνώριζαν και τον αγαπούσαν.

Από όπου κι αν περνούσε ακουγόταν το σύνθημα, “Έχουμε τον Λώλο, δεν θέλουμε τον Δώνη, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι”.

16 Νοεμβρίου 2010. Λίγο πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου ο Μιχάλης Λώλος άφησε την τελευταία του πνοή στο δωμάτιο του, δίπλα από τα γραφεία της ομάδας.

Η επέτειος της επόμενης μέρας για τους κατοίκους της πλατείας ήταν περισσότερο βουβή από κάθε άλλη φορά.

Ήξεραν πως δεν θα πέρναγε από εκεί ο Γίγαντας, να τους αποτρέψει από φασαρίες.

Μια φορά έφυγε από τη γειτονιά, που δεν είχε εγκαταλείψει ποτέ.

Ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πάσχα, ούτε καλοκαίρι.

Τη γειτονιά που τον ηρεμούσε και όλοι τον αγαπούσαν.

Διαβάστε ακόμη: Ο λόφος του Στρέφη στα Εξάρχεια. Ήταν λατομείο και τον πρασίνισε η κρεβατομουρμούρα της κυρίας Στρέφη, στον αξιωματικό σύζυγό της!