Οι βαρελόφρονες της Παλιάς Αθήνας που έκαναν ακόμα και συνέδριο! «Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι μου΄χει πει η γυναίκα μου. Να πιω ένα ποτήρι και να πάω στο σπίτι στις 11 ή να πιω 11 ποτήρια και να πάω στη μία;»

του αθηναιογράφου Θωμά Σιταρά

Ξεφυλλίζοντας τη «Βραδυνή» του 1932 πέσαμε επάνω σε μια σειρά από δημοσιεύσεις με τον βαρύγδουπο τίτλο «Α’ Οινικόν Συνέδριον». Σας μεταφέρουμε από τα πρακτικά που δημοσιεύτηκαν, τα πιο σημαντικά στοιχεία.

«Εις το Εμπορικόν Επιμελητήριον Αθηνών άρχισαν αι εργασίαι του Πανελληνίου Κρασοσυνεδρίου. Μαζευτήκανε μια ολόκληρη αίθουσα κόσμος που ενδιαφέρεται για το κρασί και συνεδριάζουνε πως θα μπορέσουνε να βελτιώσουνε την κατάστασι του κρασιού, να αυξήσουνε την κατανάλωση και να προσπαθήσουνε με κάθε τρόπο να μπορέση να γίνη μεγαλύτερη η παραγωγή».

Οι τελικές αποφάσεις του συνεδρίου που ψηφίστηκαν ομόφωνα από τους κρασοπατέρες  

«Πρώτον. Για να τονωθή η ατονία της κρασοκαταναλώσεως πρέπει να καταργηθούν τα διάφορα μπαρ, Γιαννάκηδες, Ντορέδες, Ορφανίδηδες και τα αυτόματα αμερικανικά νεροστάσια. Όλοι πρέπει να πηγαίνουν στις Ταβέρνες.

Δεύτερον. Για τις πλείστες αρρώστειες να καταργηθούν τα κινίνα, τα νοθευμένα και η αηδίες των φαρμακείων και να εισαχθή στο φαρμακείον χύμα και σπεσιαλιτέ το μεγάλο αυτό γιατρικό της θείας συνταγής που λέγεται κρασί.

Τρίτον. Να απαγορευθή η είσοδος των κυριών στις ταβέρνες για να μπορούνε οι άντρες να αγαπάνε την ταβέρνα και να μη την σιχαίνουνται λόγω της εισόδου της γυνής σε δαύτη όπως έχει αρχίση να συμβαίνη δυστυχώς.

Τέταρτον. Να καταδιώκεται επί νοθεία πας εντιμότατος ταβερνιάρης όστις νοθεύει το νερό με κρασί για να μπορέση ο κοσμάκης, ο κρασόκοσμος να συνέλθη από την επιδημία της υδρωπικίας που τον δέρνει.

Το δίλημμα: Πες μου μωρέ κάπηλα, να νιώσω δεν μπορώ στο νερό ρίχνεις κρασί ή στο κρασί νερό πρέπει να πάψη να ταλανίζει τους θαυμαστάς της κεχριμπαρένιας. Έχει δυστυχώς διαπιστωθεί ότι ουκ ολίγοι εξ αυτών κυνηγάνε πια την μπύρα και τα άλλα πιοτά!

Πέμπτον. Να εκδοθούν βιβλία οινοδιδακτικά, να πραγματεύονται για το κρασί και να εισαχθούν αυτά στα σχολεία για να μπορούνε τα παιδιά από μωρά να κρασοκατηχούνται και να βγαίνουνε μπεκρήδες με τα ούλα τους.

Έκτον. Πρέπει να αρθή το κλείσιμο των ταβερνών από τις δέκα. Στην ταβέρνα μέσα ο Ρωμηός βρίσκει την ησυχία του και το μυαλό του συνέρχεται από το στρίψιμο που παθαίνει όλη την ημέρα Να αφήσει λοιπόν η πολιτεία τις ταβέρνες ανοιχτές όλη την ημέρα και την νύχτα για να δή ο κοσμάκης την υγειά του. Ένα καθ’ όλα οινοσωτήριον μέτρον».

Και το ρεπορτάζ κλείνει με τις εξής παρατηρήσεις:

«Αι εργασίαι του Α΄ Οινικού Συνεδρίου έληξαν και όλοι αναγνώρισαν την σημασίαν των μηνυμάτων που έστειλε προς όλες τις κατευθύνσεις.

Αποχωρών ο Πρόεδρος ηκούσθη αναρωτώμενος «Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι μου χει πή η γυναίκα μου. Να πιω ένα ποτήρι και να πάω στο σπίτι στις 11 ή να πιω 11 ποτήρια και να πάω στη Μία;».

Πηγή: Η παλιά Αθήνα του Αθηναιογράφου Θωμά Σιταρά

Τις γελοιογραφίες με τους βαρελόφρονες δημοσίευε το περιοδικό “Ρομάντζο” .Οι άκακοι μπεκρήδες είχαν δημιουργήσει το δικό τους κόμμα, προς τέρψιν των αναγνωστών του δημοφιλούς περιοδικού.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Το πρώτο μαγαζί της Αθήνας που προσέλαβε σερβιτόρες ήταν ζαχαροπλαστείο στη Σταδίου, αλλά το σφράγισε η αστυνομία «προς περιφρούρησιν των ηθών»