Πέτρος Πικρός, ο λογοτέχνης που υπήρξε μαχητικός ρεπόρτερ. “Ο κομμουνιστής που αγαπούσε τις πόρνες και τα αποβράσματα”

Το πραγματικό όνομα του Κωνσταντινουπολίτη συγγραφέα ήταν Ιωάννης Γεναρόπουλος, αλλά επέλεξε το φιλολογικό ψευδώνυμο Πέτρος Πικρός από θαυμασμό στον ρώσο συγγραφέα Μαξίμ Γκόρκι (γκόρκι στα ρώσικα σημαίνει πικρός). Υπήρξε από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς  της δεκαετίας του ΄20, μεγάλωσε στην Ελβετία, σπούδασε Ιατρική στο Παρίσι και Βιοχημεία στη Γερμανία.

Η οικογένειά του ζούσε στο Πέρα και ήταν ευκατάστατη καθώς ο πατέρας του διατηρούσε δύο εργοστάσια ζαχαροπλαστικής. Ως τα 16 του χρόνια φοιτούσε στη Γερμανική Σχολή της Κωνσταντινούπολης. Κατόπιν έφυγε για ιατρικές σπουδές στην Ελβετία και αργότερα στη Γερμανία.

Στη Γαλλία, όπου έζησε για κάποια περίοδο, κυκλοφορούσε με το ψευδώνυμο Jean Υennar και δούλευε ως ραδιοβιολόγος.

Το 1919, σε ηλικία 24 ετών, έρχεται στην Ελλάδα. Εγκαθίσταται για λίγο στην Κρήτη δουλεύοντας σε τοπικές εφημερίδες και δημοσιεύοντας κάποια ποιήματα.

Μετά το 1920 κάνει δυναμικά την εμφάνισή του στη λογοτεχνική Αθήνα. 

Πεζογράφος, δημοσιογράφος, κριτικός, μεταφραστής, ρήτορας των φοιτητικών και εργατικών συγκεντρώσεων, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις τόσο με τη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα όσο και με την ιδιότυπη πεζογραφία του.

Διετέλεσε αρχισυντάκτης του «Ριζοσπάστη» και εκδότης του περιοδικού «Πρωτοπόροι», ενώ εργάστηκε και ως μαχητικός ρεπόρτερ σε πολλές εφημερίδες γράφοντας σχεδόν τα πάντα: από κριτικές βιβλίου, θεάτρου και ανταποκρίσεις, μέχρι ρεπορτάζ από την καθημερινή ζωή, υποδυόμενος τον εργαζόμενο σε διάφορα επαγγέλματα, όπως γκαρσόνι, εφημεριδοπώλης, λούστρος, τεχνίτης ινστιτούτου καλλονής κ.ά.

Όπως επισημαίνει στο “Βήμα” ο Γιάννης Μπασκόζος στο άρθρο του “ο κομμουνιστής που αγαπούσε τις πόρνες και τα αποβράσματα” ο Πικρός υπήρξε ιδιόρρυθμος και δεν δίστασε να συγκρουστεί με τον Γιάννη Κορδάτο, διευθυντή του στον «Ριζοσπάστη», με τον τροτσκιστή ηγέτη Παντελή Πουλιόπουλο, τον Νίκο Ζαχαριάδη, αλλά και τον Κώστα Βάρναλη.

Υπήρξε μια άγνωστη μορφή του Μεσοπολέμου που  τα νερά της λογοτεχνίας και της κομματικής ορθοδοξίας γύρω στα 1920-1930 και μετά χάθηκε χωρίς κανείς να μάθει τι απέγινε.

Μερικοί τίτλοι έργων του: Η τριλογία «Χαμένα κορμιά», «Σα θα γίνουμε άνθρωποι», «Τουμπεκί», «Ο άνθρωπος που έχασε τον εαυτό του», «Η εταίρα που κυβέρνησε την Ελλάδα», «Από τον κόσμο που φεύγει στον κόσμο που έρχεται», «Σπιναλόγκα», «Η λαμπηδόνα του βυθού», που κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά το θάνατό του (1955).

«Ό,τι θα θυμόμαστε κι ό,τι θα μείνει στην ελληνική γραμματεία θα είναι οι σελίδες ενός πεζογράφου που ανανέωσε τον ελληνικό ρεαλισμό με την αγάπη του για τον βασανισμένο άνθρωπο, για τα θύματα της κοινωνίας» έγραψε ο Πέτρος Χάρης.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Ο αντιπολεμικός λογοτέχνης που πολέμησε σε τρεις πολέμους. Ο Στρατής Μυριβήλης προτάθηκε για νόμπελ. Αν και υπήρξε σοσιαλιστής είχε πει: «Όποιος γίνει κομμουνιστής παύει να είναι Έλληνας»