Πέθανε στην Ισπανία από κορονοϊό ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και ακτιβιστής Λουίς Σεπούλβεδα. Τι έλεγε για την παγκοσμιοποίηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση όταν είχε επισκεφθεί την Αθήνα

Ο Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα πέθανε το πρωί της Πέμπτης 16 Απριλίου στην Ισπανία χτυπημένος από τον κορονοϊό, σε ηλικία 70 ετών.

Ο συγγραφέας είχε κολλήσει τον ιό σε ένα φεστιβάλ βιβλίου που είχε παραβρεθεί τον Μάρτιο στην Πορτογαλία και τις τελευταίες μέρες παρουσίασε επιπλοκές.

Οι διώξεις από τον Πινοσέτ

Ο Σεπούλβεδα φυλακίστηκε στη Χιλή το 1971 όταν ο δικτάτορας Πινοσέτ κατέλαβε την εξουσία ανατρέποντας την κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Ο Λουίς Σεπούλβεδα ήταν στέλεχος επί πολιτιστικών θεμάτων στην κυβέρνηση Αλιέντε και είχε εκδώσει  φθηνά βιβλία για να έχουν πρόσβαση στη γνώση και οι πιο φτωχοί πολίτες.

Το καθεστώς Πινοσέτ αναγκάστηκε να τον αποφυλακίσει μετά από πιέσεις και τον έθεσε σε κατ’ οίκον περιορισμό από όπου κατάφερε να αποδράσει και να οργανώσει ένα κομμάτι της αντίστασης μέσω μιας θεατρικής ομάδας που έφτιαξε στο Βαλπαραΐσο. Συνελήφθη εκ νέου και καταδικάστηκε σε ισόβια. Αργότερα η ποινή του μειώθηκε στα 28 χρόνια και με την παρέμβαση του Γερμανικού τμήματος της Διεθνούς αμνηστίας η ποινή του μετατράπηκε σε 8 χρόνια εξορίας στη Σουηδία. Όμως κατάφερε να αποδράσει στην πρώτη στάση της πτήσης στο Μπουένος Άιρες και πέρασε στην Ουρουγουάη. Μετά από πολλές φυγαδεύσεις σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, το 1979 εντάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία που αγωνιζόταν στη Νικαράγουα και μετά την επικράτηση της Επανάστασης άρχισε να δουλεύει ως δημοσιογράφος.

Το 1980 έφυγε για την Γερμανία και έζησε στο Αμβούργο δημοσιογραφώντας.

Από το 1982 έως το 1987 δούλευε ως μέλος πληρώματος σε ένα από τα πλοία της Greenpeace.

Το συγγραφικό του έργο

Το πρώτο του βιβλίο, που έγραψε το 1989 είναι το «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» και είναι εμπνευσμένο από τη γνωριμία του με τους Ινδιάνους Σουάρ την εποχή που ζούσε ως δραπέτης του καθεστώτος Πινοσέτ. Μέσα από αυτό το βιβλίο τον γνώρισε και το Ελληνικό κοινό το 1993 όταν οι εκδόσεις OPERA κυκλοφόρησαν το βιβλίο σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.

Η επίσκεψή του στην Ελλάδα – Συνέντευξη

Τον Δεκέμβριο του 2001 ο Λουίς Σεπούλβεδα επισκέφτηκε την Αθήνα καλεσμένος της Χιλιανής Πρεσβείας στο πλαίσιο της προώθησης της κουλτούρας της χώρας της Λατινικής Αμερικής. Ο πρώην υπόδικος του καθεστώτος Πινοσέτ, αγαπούσε την πατρίδα του και μιλούσε γι’ αυτή και τα έργα των ανθρώπων της σε κάθε ευκαιρία. Παράλληλα ο συγγραφέας προωθούσε και το βιβλίο του «Χρονικά του περιθωρίου» που είχε κυκλοφορήσει έναν χρόνο πριν.

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Καφάτος τον είχε συναντήσει τότε και είχαν κάνει μια εκτενή συνέντευξη από όπου παρουσιάζουμε κάποια αποσπάσματα:

Μην κοροϊδευόμαστε: κέρδισα πολλά χρήματα από τα βιβλία μου. Όταν όμως κάποιοι κερατάδες έχουν στο μυαλό τους να φτιάξουν υδροηλεκτρικά φράγματα στην Παταγονία ή όταν ετοιμάζονται να στήσουν ένα χαλυβουργείο σε μία απομακρυσμένη περιοχή της Αργεντινής, μαζί με άλλους συγγραφείς όπως ο Αντόνιο Ταμπούκι από την Ιταλία  ο Πολ Όστερ από την Αμερική, έχουμε την πολυτέλεια και αγοράζουμε εκτάσεις στις περιοχές αυτές και δεν κάνουμε τίποτα μ’ αυτά τα κτήματα! Απλώς τα αφήνουμε να συνεχίζουν να ανθίζουν όπως έκαναν τόσα χρόνια.

Μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιήσαμε τα μέσα που μας έδωσε ο καπιταλισμός για να τον εμποδίσουμε! Λεφτά εσείς, λεφτά κι εμείς!

….

Οι δικτατορίες επέβαλαν ένα οικονομικό μοντέλο και μετά οι δημοκρατίες ουσιαστικά  έγιναν οι διαχειριστές των οικονομικών μοντέλων της δικτατορίας .

Πρώτα  πρέπει να κατανοήσουμε  ότι η παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί μία θεωρία που μπορούμε να την συναντήσουμε , να απαντήσουμε , σε ένα βιβλίο και να πούμε αυτό είναι το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης . Οι ανεπτυγμένες χώρες έχουν πλήρη δικαιώματα να μεγαλώσουν τους οικονομικούς τους ορίζοντες , ακριβώς γιατί έχουν τη δυνατότητα να τους επεκτείνουν . Όμως στην περίπτωση των μη ανεπτυγμένων κρατών, η ενσωμάτωση τους μέσα σε αυτήν την παγκοσμιοποιημένη κατάσταση δίδεται μονοσήμαντα, με μία θεώρηση    η οποία είναι η νεοφιλελεύθερη αγορά.….

Και όσο η Γερμανία και η Γαλλία αποφασίζουν την ένταξη νέων κρατών στην Ε.Ε., αυτή  ένταξη θα είναι εις βάρος των μικρότερων και λιγότερο ισχυρών χωρών – όπως είναι η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Για παράδειγμα οι επενδύσεις της Γερμανίας στην Πολωνία είναι τεράστιες, είναι 20 φορές πιο μεγάλες από τις επενδύσεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Έτσι λοιπόν όταν ενταχθεί η Πολωνία στην Ε.Ε. οι Γερμανοί θα έχουν δίπλα τους έναν συνέταιρο που θα είναι καλά οργανωμένος και καλά προετοιμασμένος.

Τι σας φοβίζει;

Η βία και η τρομοκρατία με φοβίζει. Όταν κάποτε στην Ισπανία εντάχθηκα σε μία ειρηνευτική ομάδα που ασχολείτο με το ζήτημα των Βάσκων, η ΕΤΑ κυκλοφόρησε προκηρύξεις με το όνομά μου και από κάτω τη φράση «καταδικασμένος σε θάνατο». Οι φίλοι μου, μου πρότειναν να προσλάβω σωματοφύλακα, αλλά εγώ θέλω να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου. Όμως από την ώρα που είδα την προκήρυξη και μετά ζω με τον τρόμο μη τυχόν κι αυτή η απειλή στραφεί προς την οικογένειά μου. Κατά τα άλλα θα έλεγα ότι είμαι σε καλή σχέση και με τη ζωή και με το θάνατο.

Ολόκληρη η συνέντευξη του συγγραφέα δημοσιεύεται στο viewtag.gr

Τα βιβλία του Λούις Σεπούλβεδα

1989 Ο κόσμος του τέλους του κόσμου

1994: Όνομα ταυρομάχου

1995: Patagonia Express

1996: Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει

1997: Αν δεν έχεις που να κλάψεις

1997: Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου Killer

1999: Hot line και Γιακαρέ

2000: Χρονικά του περιθωρίου

2002: Η τρέλα του Πινοσέτ

2004: Σημειώσεις εν καιρώ πολέμου

2004: Τα χειρότερα παραμύθια των αδερφών Γκριμ

2008: Το λυχνάρι του Αλαντίν

2009: Η σκιά του εαυτού μας

2010: Ιστορίες από δω κι απο κει

2011: Τελευταία νέα από τον Νότο

2012: Η ιστορία του Μιξ, του Μαξ και του Μεξ

2013 Η ιστορία ενός σαλιγκαριού που ανακάλυψε τη σημασία της βραδύτητας

2015: Ο μουγγός Ουζμπέκος, και άλλες ιστορίες παρανομίας

2016: Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό

2017:Το τέλος της ιστορίας

Σκηνοθεσία και σενάρια

1986: Vivir a los 17, δραματική ταινία 96′, γυρισμένη στην Αργεντινή σε σκηνοθεσία δική του και σενάριο σε συνεργασία με Gabriel Wainstein και María Victoria Menis

2000: Tierra del fuego, δραματική ταινία διάρκειας 1′ και 48λ, σε σκηνοθεσία Μιγκέλ Λιττίν και σενάριο δικό του.

2002: Nowhere, δραματική ταινία 100′ σε σκηνοθεσία και σενάριο δικό του

2002: Coração verde, μικρού μήκους ντοκυμαντέρ σε σκηνοθεσία και σενάριο μαζί με τον Diego Meza.

Διαβάστε ακόμη: Εξαφανίσεις ανθρώπων. Η «προσφιλής» μέθοδος εξόντωσης των αντιφρονούντων στις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής. Ποια σεξουαλικά βασανιστήρια χρησιμοποιούσαν…