Πέταγαν αλεπούδες, βασάνιζαν αρκούδες, αρουραίους και κόκορες. Τα βάρβαρα αθλήματα του παρελθόντος

Στην Ευρώπη του 16ου-18ου αιώνα, οι αντιλήψεις για την ψυχαγωγία ήταν πολύ διαφορετικές από ό,τι σήμερα. Οι άνθρωποι διασκέδαζαν βλέποντας ζώα να υποφέρουν και να πεθαίνουν.

Επινόησαν τα λεγόμενα αιματηρά αθλήματα με ζώα (animal blood sports), τα οποία έγιναν της μόδας. Τα κυριότερα εξ αυτών ήταν τα ακόλουθα:

Πέταγμα αλεπούς

Σε χώρες όπως η Γερμανία και η Αγγλία, το πέταγμα αλεπούς στον αέρα ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή σπορ, ιδιαίτερα στους κύκλους της αριστοκρατίας.

Οι συμμετέχοντες έστηναν μια αρένα, συνήθως στην ύπαιθρο ή στην αυλή ενός παλατιού. Χωρίζονταν σε ομάδες των δύο που στέκονταν σε απόσταση περίπου 6-7 μέτρων η μία από την άλλη.

Τα άτομα κρατούσαν ένα μεγάλο σεντόνι ή σφεντόνα και, όταν η αλεπού πλησίαζε προς το μέρος τους, την πετούσαν στον αέρα. Όποια ομάδα κατάφερνε να πετάξει πιο ψηλά την αλεπού, ανακηρυσσόταν νικήτρια. Τα ύψη έφταναν ακόμη και τα 8 μέτρα.

Όπως ήταν φυσικό, οι αλεπούδες τραυματίζονταν βαριά ή και θανάσιμα κατά την πτώση τους. Όσες επιζούσαν, στρέφονταν συχνά τρομαγμένες προς τους συμμετέχοντες.

Εκτός από αλεπούδες, πετάγονταν αγριόγατες, λαγοί και άλλα τετράποδα. Ο Αύγουστος Β’ ο Ισχυρός, Βασιλιάς της Πολωνίας, διοργάνωσε ένα διαγωνισμό στη Δρέσδη, όπου λέγεται ότι σκοτώθηκαν 647 αλεπούδες, 533 λαγοί, 34 ασβοί και 21 αγριόγατες.

Τράβηγμα χήνας

Ξεκίνησε από την Ισπανία και σύντομα διαδόθηκε στην Ολλανδία, το Βέλγιο και την Αγγλία, φτάνοντας μέχρι και τις ΗΠΑ.

Περιελάμβανε το κρέμασμα μιας χήνας από τα πόδια της σε ξύλινο κοντάρι, περίπου στα 3 μέτρα από το έδαφος. Οι αγωνιζόμενοι ίππευαν πάνω σε άλογα και περνούσαν ακριβώς από κάτω για να τραβήξουν και να ξεριζώσουν το κεφάλι της χήνας.

Για να δυσκολέψουν τη δοκιμασία, άλειφαν το λαιμό του ζώου με λάδι. Όποιος το κατάφερνε, θεωρείτο ο “ευγενής ήρωας της ημέρας” και ανταμειβόταν είτε με το ίδιο το νεκρό πτηνό είτε με ποτά. Επίσης, οι θεατές έβαζαν στοιχήματα.

Τον 20ό αιώνα, το άθλημα απαγορεύτηκε στις περισσότερες χώρες, αν και σε κάποιες περιοχές συνεχίζουν να το πραγματοποιούν με ήδη νεκρές χήνες ή ομοιώματά τους.

Βασανισμός αρκούδας

Στην Αγγλία του 16ου και 17ου αιώνα, αποτελούσε ένα από τα πιο δημοφιλή αιματηρά αθλήματα. Ήταν, μάλιστα, αγαπημένο τόσο του βασιλιά Ερρίκου Η’ όσο και της βασίλισσας Ελισάβετ Α’.

Διεξαγόταν σε ειδικά σχεδιασμένες αρένες, γνωστές ως bear-gardens, και προσέλκυε εκατοντάδες θεατές, ιδιαίτερα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων.

Οι διοργανωτές αλυσόδεναν μια αρκούδα σε έναν ξύλινο πάσσαλο, είτε από το πόδι είτε από το λαιμό. Στη συνέχεια, απελευθέρωναν σκύλους, ράτσας μπουλντόγκ , για να επιτεθούν και να βασανίσουν την αρκούδα.

Ενίοτε, χρησιμοποιούνταν ταύροι αντί αρκούδων. Για να γίνει η πάλη ακόμη πιο θεαματική, μπορούσαν να απελευθερώσουν τα ζώα για να μονομαχήσουν με τα σκυλιά.

Στο Bankside του Λονδίνου, όπου υπήρχαν πολλές αρένες, ένας επισκέπτης έγραψε το 1639:

“Εκεί μπορείς να ακούσεις τις φωνές των αντρών, το γάβγισμα των σκύλων, το γρύλισμα των αρκούδων και το ουρλιαχτό των ταύρων, ανακατεμένα σε μια άγρια ​​αλλά φυσική αρμονία“.

Οι θεατές ζητωκραύγαζαν και έβαζαν στοιχήματα για το αν η αρκούδα θα άντεχε. Επειδή, όμως, οι αρκούδες εισάγονταν από το εξωτερικό με μεγάλο κόστος, παίρνονταν μέτρα για να διασφαλιστεί ότι δεν θα πέθαιναν στο ρινγκ.

Ακόμα, οι αγγλικές αρένες φιλοξένησαν παραλλαγές αυτού του αθλήματος, όπως βασανισμός αρουραίου και ασβού, πράγμα που ο λόγιος Στέφεν Ντίκεϊ ονόμασε “καρναβάλι της βαναυσότητας“.

Παρά τις διαμαρτυρίες πουριτανών και κληρικών, το άθλημα συνεχίστηκε αμείωτα. Απαγορεύτηκε με νόμο του Κοινοβουλίου το 1835.

Ρίψη σε κόκορα

Ένα ακόμη βάρβαρο άθλημα που διαδόθηκε στην Αγγλία του 18ου αιώνα. Θεωρείται ότι προέκυψε λόγω του μίσους που έτρεφαν οι Άγγλοι για τους Γάλλους, στην κουλτούρα των οποίων οι κόκορες έχουν εξέχουσα συμβολική σημασία.

Οι λάτρεις του σπορ έδεναν έναν κόκορα σε ένα ξύλινο κοντάρι. Αφού τον ακινητοποιούσαν, του πετούσαν μεταλλικές ράβδους μέχρι να πεθάνει. Εναλλακτικά, έβαζαν τον κόκορα μέσα σε ένα πήλινο βάζο. Το σπορ έπεσε σε δυσμένεια κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Πηγές εικόνων κεντρικής φωτογραφίας: Youtube και Wikipedia