Ο ηρωικός σύντροφος του Νικηταρά, που είπε ότι καλύτερα να πεθάνει παρά να μείνουν οι Τούρκοι στο Ναύπλιο. Σκοτώθηκε στη μάχη αλλά το Ναύπλιο απελευθερώθηκε

του συνεργάτη μας και ιστορικού, Κωνσταντίνου Λαγού

Όταν ο Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος) πολεμούσε στα Δερβενάκια είχε μαζί του ένα παπά από το Κρανίδι που παράλληλα ήταν οπλαρχηγός και φοβερός πολεμιστής, τον Αρσένη (Αλέξανδρο) Κρέστα, γνωστός ως Παπαρσένης.

Πριν από την Επανάσταση, ο Παπαρσένης ήταν ένας από τους λίγους μορφωμένους στο Μοριά αφού ήταν απόφοιτος της περίφημης Σχολής της Δημητσάνας. Με το ξέσπασμα της Επανάστασης άφησε τα βιβλία και έπιασε τα άρματα αναλαμβάνοντας επικεφαλής των 600 Κρανιδιωτών που μαζί με άλλους Έλληνες πολιορκούσαν το Ναύπλιο.

Ο Παπαρσένης στην πρώτη γραμμή 

Ο Παπαρσένης πολεμούσε συνέχεια στην πρώτη γραμμή εναντίον των Τούρκων, και το 1821 διακρίθηκε ιδιαίτερα στις μάχες που έδωσαν οι Έλληνες με τον Μουσταφά Μπέη, ο οποίος είχε ως αποστολή του να λύσει την πολιορκία της Τριπολιτσάς. Ο Παπαρσένης σύντομα απέκτησε τέτοια φήμη στα πεδία των μαχών που ο Νικηταράς, ο γενναιότερος Έλληνας αγωνιστής του ’21, τον ήθελε στο πλευρό του όταν πολεμούσε.

Έτσι όταν το 1822 στάλθηκε να διώξει τους Τούρκους από την Ανατολική Στερέα Ελλάδα, πήρε μαζί του τον Παπαρσένη. Στις μάχες της Στυλίδας και της Αγίας Φωτεινής ο Παπαρσένης έδειξε και πάλι τη μεγάλη μαχητική του αξία. Λίγο αργότερα ξεκίνησε η εκστρατεία του Δράμαλη και οι Νικηταράς και Παπαρσένης επέστρεψαν στην Πελοπόννησο. Τον Ιούλιο του 1822 οι δύο τους τον πολέμησαν σκληρά μέσα στα στενά των Δερβενακίων.

Ο μεγάλος ήρωας εκείνης της νίκης ήταν βέβαια ο Νικηταράς, αλλά και ο Παπαρσένης, όπως και άλλοι Έλληνες είχαν σημαντική συμβολή σε αυτή.

Διαβάστε ακόμα: Πώς ο Νικηταράς απέκτησε το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος» στην κρίσιμη μάχη στα Δολιανά. Ο άθλος των «300» του ανιψιού του Κολοκοτρώνη και η φυγή του Κεχαγιάμπεη

Όμως, παρά τη νίκη δεν εξέλιπε ο κίνδυνος του Δράμαλη, αφού πολλοί από τους άνδρες του είχαν καταφέρει να φθάσουν στην Κόρινθο. Εκεί αναδιοργανώθηκαν και επιχείρησαν να μπουν και πάλι στην Αργολίδα μέσω της διάβασης των Δερβενακίων. Αυτή τη φορά δεν θα αιφνιδιάζονταν από τους Έλληνες και έτσι θα τους δυσκόλευαν ακόμη περισσότερο σε σχέση με την πρώτη φορά που πέρασαν από τα Δερβενάκια.

Στόχος των Τούρκων ήταν να αποκτήσουν επαφή με τους συμπατριώτες τους που ήταν αποκλεισμένοι στο Ναύπλιο. Αν αυτό γινόταν, θα έλυναν την πολιορκία της σημαντικής πόλης από τους Έλληνες. Όταν έφθασε στον Νικηταρά μήνυμα, ότι η τουρκική στρατιά είχε ξεκινήσει από την Κόρινθο με κατεύθυνση την Αργολίδα, έτυχε να τρώει με τον Παπαρσένη. Ο Σπηλιάδης, ο οποίος ήταν μπροστά στο συμβάν, έχει καταγράψει τα λόγια του Παπαρσένη στην είδηση ότι έρχονταν και πάλι οι Τούρκοι:

«Φέρτε να πιούμε, και τους Τούρκους αύριον θα τους πάρ’ η κατάρα!».

Καθώς πήγαινε να αντιμετωπίσει τους Τούρκους, ο Παπαρσένης έλεγε στον Νικηταρά:

«Αύριο το κεφάλι μου θα μείνει εδώ, όμως σπυρί σιτάρι δεν θα περάσει διά το Ναύπλιον!»

Το βράδυ που ο Παπαρσένης έτρωγε με τους άλλους αρχηγούς, καθώς οι Τούρκοι δεν είχαν φθάσει ακόμη, τους τόνιζε πόσο σημαντικό ήταν να μην περάσει ο εχθρός στο Ναύπλιο. Αν οι Τούρκοι κατάφερναν να ανεφοδιάσουν τους άνδρες τους εκεί, έλεγε, κινδύνευε άμεσα να σβήσει η Επανάσταση. Αν όμως οι Έλληνες έπαιρναν το Ναύπλιο, τότε πραγματικά θα λευτερωνόταν η πατρίδα.

Με τα λόγια του ο Παπαρσένης ανέβασε κατακόρυφα το ηθικό σε όλους όσοι ήταν να αντιμετωπίσουν για μία φορά ακόμη τους Τούρκους μέσα στα στενά των Δερβενακίων. Την άλλη μέρα, 27 Νοεμβρίου 1822, στη μάχη στον Άγιο Σώστη, ο Παπαρσένης σκοτώθηκε πολεμώντας δίπλα στον Νικηταρά. Όμως, οι Τούρκοι δεν πέρασαν στο Ναύπλιο. Δύο μέρες αργότερα οι Έλληνες με επικεφαλής τον Στάικο Σταϊκόπουλο κατέλαβαν το Παλαμήδι και το Ναύπλιο απελευθερώθηκε.

Αντλήθηκαν στοιχεία από: Νικολάου Σπηλιάδου, Απομνημονεύματα. Συνταχθέντα υπό του Ν. Σπηλιάδου διά να χρησιμεύσωσιν εις την Νέαν Ελληνικήν Ιστορίαν, Τόμος Α’, Εκ του Τυπογραφείου Χ. Ν. Φιλαδελφέως, Αθήναι 1851, σελίδα 473

Διαβάστε ακόμα στη “ΜτΧ”: Αυτό ήταν το πρόσωπο του ατρόμητου πολεμιστή Νικηταρά. Το σπάνιο αποτύπωμα πήραν σπουδαστές του Πολυτεχνείου την ημέρα που πέθανε τυφλός και λησμονημένος. Δεν είχε σύνταξη και ζητιάνευε