Πάουλ Ραντόμσκι. Ο Ναζί αρχιβασανιστής των Ελλήνων στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Είχε διατάξει την εκτέλεση ποδοσφαιριστών της Ουκρανίας

Ο Όττο φον Πάουλ Ραντόμσκι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα,  γεννήθηκε το 1902 και ήταν ένας μέθυσος, σκληρός και αμείλικτος Γερμανός Ταγματάρχης.

Υπήρξε αδίστακτος αξιωματικός των Ες Ες, δηλαδή των φανατισμένων Ναζί και διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι. Την ιστορία του ερεύνησε και θα παρουσιάσει προσεχώς στο COSMOTE HISTORY η Μηχανή του Χρόνου στο ντοκιμαντέρ με θέμα το κατοχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου.

Ο Ραντόμσκι ανήκε στην “Kriegsjugendgeneration” ή αλλιώς στη «γενιά της νεολαίας του πολέμου». Τον όρο επινόησε ο Γερμανός ιστορικός Ούλριχ Χέρμπερτ, και αφορούσε ανθρώπους που γεννήθηκαν μεταξύ του 1900-1912 και βίωσαν  τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ως έφηβοι. Η “γενιάς τη νεολαίας του πολέμου” έζησε έντονα τη βία, τον πόνο και την απογοήτευση.

Πρώτα χρόνια

Τη δεκαετία του 1920, ο Πάου Ραντόμσκι δούλεψε αρκετά χρόνια ως αχθοφόρος στο λιμάνι του Αμβούργου. Ήταν από τα πρώτα υποστηρικτικά μέλη του Ναζιστικού κόμματος. Μέσα από το Εθνικοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας, γνώρισε τον Ράινχαρντ Χάιντριχ και σύντομα έγιναν στενοί συνεργάτες.

Ο Ράινχαρντ Χάιντριχ που είχε το προσωνύμιο “Δήμιος”, ήταν ο δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Χάινριχ Χίμλερ και πρωτοστάτησε στη Τελική Λύση, το σχέδιο των Ναζί για το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα. Γνωστός και ως “Ξανθό Κτήνος” δεν έδειχνε κανένα έλεος.

Το ματς του θανάτου

Η πρώτη αποστολή του Ραντόμσκι ως μέλος των Ες Ες ήταν στην Ουκρανία. Στα περίχωρα του Κίεβου, ο Ραντόμσκι, διετέλεσε διοικητής στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Σύρετς.

Τουλάχιστον τρεις χιλιάδες κρατούμενοι, εβραίοι και παρτιζάνοι ήρθαν αντιμέτωποι με τη βαναυσότητα του Ραντόμσκι. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τα φριχτά βασανιστήρια είχαν ως αποτέλεσμα ο μέσος όρος θνησιμότητας κάθε μέρα να είναι 15 κρατούμενοι.

Μαύρη σελίδα στην δράση του υπήρξε η 9η Αυγούστου του 1942. Τότε διεξήχθη στο Kίεβο ποδοσφαιρικός αγώνας ανάμεσα σε Γερμανούς στρατιώτες και μέλη των ουκρανικών ομάδων Ντιναμό και Λοκομοτίβ που δημιούργησαν μια νέα που ονόμασαν Σταρτ.

Οι Γερμανοί σε όλη τη διάρκεια του αγώνα απειλούσαν τους αντίπαλους και τους φώναζαν «ηττηθείτε για να μη πεθάνετε». Οι Ουκρανοί, που οι περισσότεροι ήταν αρτοποιοί, νίκησαν με σκορ 5-3, αρνούμενοι να υποταχθούν και να χαιρετήσουν ναζιστικά.

Οι Ναζί ένιωσαν τεράστια ταπείνωση και υπέβαλαν όλους τους Ουκρανούς παίχτες σε φριχτά βασανιστήρια. Ο Ραντόμσκι, ως ανώτατος αξιωματικός διέταξε την εκτέλεση τριών από τους ποδοσφαιριστές.

Μια άλλη, περισσότερο μακάβρια εκδοχή της ιστορίας θέλει και τους έντεκα Ουκρανούς νεκρούς από γερμανικά πυρά.

Στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου

Τη σκληρότητα που άσκησε στο Σύρετς ο Ραντόμσκι, τη μετέφερε έναν χρόνο αργότερα στο Χαϊδάρι. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Βαλκανίων (το δεύτερο μετά από το Γιασένοβατς στην Κροατία) και κέντρο βασανιστηρίων των Ελλήνων την περίοδο της κατοχής.

Μετά τη συνθηκολόγηση της φασιστικής Ιταλίας, η διοίκηση του στρατοπέδου πέρασε αποκλειστικά στα χέρια των Γερμανών. Τον Νοέμβριο του 1943 τη διοίκηση του στρατοπέδου ανέλαβε ο Πάουλ Ραντόμσκι και ο κύκλος βίας μεγάλωσε.

Ο “Σύρμας”

Ο Ραντόμσκι επέβαλε στους κρατούμενους όλη μέρα να παραμένουν στους θαλάμους τους, όπου έπρεπε να επικρατεί απόλυτη τάξη και καθαριότητα.

Για κάθε παράβαση τιμωρούνταν με μαστίγωμα ή ξυλοδαρμό. Κάθε μέρα η συμπεριφορά του γινόταν όλο και πιο αλαζονική.

Δυσκόλευε τις συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων και τους άφηνε να κοιμούνται στο πάτωμα χωρίς κουβέρτα, ενώ τρεχούμενο νερό δεν υπήρχε. Επιπλέον, τους υποχρέωνε να κάνουν καθημερινά άσκοπες αγγαρείες.

Η καταναγκαστική και άσκοπη εργασία οδηγούσε τους κρατούμενους στην κατάρρευση. Χαρακτηριστικά τους ανάγκαζε να σκάβουν λάκκους με τα χέρια και στη συνέχεια να τους γεμίζουν ξανά.

Το προσωνύμιο του ήταν «Σύρμας». Κάθε φορά που οι φυλακισμένοι τον έβλεπαν να πλησιάζει με το μαστίγιο ψιθύριζαν «σύρμα» για να περιοριστούν και να αποφύγουν έναν ακόμη αναίτιο ξυλοδαρμό.

Η εν ψυχρώ εκτέλεση

Ο κύκλος του αίματος στο Χαϊδάρι άνοιξε στις 7 Δεκεμβρίου του 1943 με την εκτέλεση ενός ελληνο-εβραίου αξιωματικού από τον ίδιο τον  Ραντόμσκι.

Επρόκειτο για τον υπολοχαγό Λεβί που είχε μεταφερθεί στο Χαϊδάρι από τις φυλακές Αβέρωφ. Με πρόφαση ότι προσπάθησε να αποδράσει, ο Ραντόμσκι τον πυροβόλησε και του έδωσε τη χαριστική βολή μπροστά στα έκπληκτα μάτια των κρατουμένων.

Μάλιστα, μετά την εκτέλεση ο γερμανός διοικητής διέταξε να του αφαιρεθούν τα παπούτσια, γιατί του φάνηκαν καινούργια και χρήσιμα. Το πτώμα του άτυχου Λεβί ρίχτηκε σε έναν λάκο με τα σκουπίδια του στρατοπέδου.

Το τέλος του

Ο Ραντόμσκι απαλλάχτηκε από τα καθήκοντά του όταν τον Φεβρουάριο του 1944, απείλησε σε κατάσταση μέθης να σκοτώσει τον υπασπιστή του. Τα ηνία στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, πήρε ο Καρλ Φίσερ, ο τελευταίος διοικητής του στρατοπέδου.

Από την Αθήνα, ο Ραντόμσκι, έφυγε προτού τελειώσει ο πόλεμος.  Για το “ανάρμοστο” επεισόδιο πέρασε από δικαστήριο των Ες-Ες. Η απόφαση ήταν να μετατεθεί στην Ρήγα, αρχηγείο του Άντολφ Άιχμαν, Συνταγματάρχη των Ες-Ες και επικεφαλής του Γραφείου Εβραϊκών Υποθέσεων της Γκεστάπο.

Από τότε τα ίχνη του Ραντόμσκι χάθηκαν οριστικά. Παρά τις προσπάθειες μεταπολεμικά για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του, δεν εντοπίστηκε ποτέ.

Σύμφωνα με τις αρχές της Ουκρανίας, ο Ραντόμσκι πέθανε το 1945 στην Ουγγαρία, ενώ σύμφωνα με άλλη ιστορική έρευνα, ο Ραντόμσκι θεωρούνταν εξαφανισμένος μέχρι το 2005, όταν τελικά πέθανε. Παρέμεινε ασύλληπτος και ατιμώρητος μέχρι το τέλος του.