Ο υπηρέτης που δολοφόνησε τη χήρα του Λεωνίδα Γουλανδρή. Ο φόβος της απέλασης και τα συνθήματα στους τοίχους

17 Ιουλίου 1978, ώρα 4 τα ξημερώματα. Στον τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας της οδού Ρηγίλλης στην Αθήνα, ένα στυγερό έγκλημα διαπράχθηκε. Θύμα ήταν η 77χρονη Μόσχα Γουλανδρή, χήρα του εφοπλιστή Λεωνίδα Γουλανδρή. Δράστης ο 30χρονος Σουδανός υπηρέτης της, Μοχάμεντ Χασάν Γιασίν. 

Ο Γιασίν πήρε ένα μαχαίρι μήκους 21 εκατοστών και το έμπηξε με μανία στη Γουλανδρή, η οποία κοιμόταν στην κρεβατοκάμαρά της και δεν πρόλαβε να αντιδράσει.

Ο ιατροδικαστής εντόπισε 11 μαχαιριές στο σώμα της 77χρονης: δύο στο λαιμό, τέσσερις στο στήθος και πέντε στο αριστερό της χέρι.

Λίγο μετά τη δολοφονία, ο 30χρονος Σουδανός πήδηξε από το παράθυρο του διαμερίσματος στο φωταγωγό, με σκοπό να αυτοκτονήσει. Όμως έπεσε πάνω σε μια τέντα και εκτινάχθηκε σε στέγη μικρού δωματίου, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί βαριά και να διακομιστεί στο νοσοκομείο.

Ο Γιασίν αρνήθηκε την ενοχή του και προσπάθησε ανεπιτυχώς να αποδώσει το φόνο σε τρίτους. Τα κίνητρά του δεν ξεκαθαρίστηκαν ποτέ οριστικά. Το μόνο βέβαιο ήταν ότι η υπόθεση σόκαρε την κοινή γνώμη και βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Δολοφόνος και παρ’ ολίγον αυτόχειρας

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η Μόσχα Γουλανδρή έμενε μόνη της στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας. Στο ίδιο διαμέρισμα και ειδικότερα σε δωμάτιο υπηρεσίας κοιμόταν πολλές φορές ο Γιασίν.

Εκεί βρισκόταν και το βράδυ της 16ης Ιουλίου, όταν η Μόσχα Γουλανδρή επέστρεψε από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου είχε πάει για να υποδεχθεί το γιο της, Γιάννη.

Οι αστυνομικοί που εξέτασαν τους χώρους την ημέρα του εγκλήματος δεν παρατήρησαν ακαταστασία, οπότε απέκλεισαν το ενδεχόμενο της ληστείας.

Αίματα βρέθηκαν στους διαδρόμους, ενώ στους τοίχους του δωματίου υπηρεσίας ο Γιασίν είχε γράψει διάφορες ασυνάρτητες φράσεις στη μητρική του γλώσσα, όπως ότι “εκτιμάει την κυρία Γουλανδρή που δεν φταίει σε τίποτα” και “με κατηγόρησαν για μια γυναίκα“.

Ο θυρωρός της πολυκατοικίας αντιλήφθηκε την πτώση του Γιασίν στο φωταγωγό. Οι αστυνομικοί βρήκαν κοντά στο σημείο της πτώσης το μαχαίρι, με το οποίο κατακρεούργησε τη Γουλανδρή.

Ο 30χρονος μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο, όπου νοσηλεύτηκε σε κωματώδη κατάσταση και κινδύνεψε να πεθάνει.

Ο φόβος της απέλασης και η εργασιακή ανασφάλεια

Ο Σουδανός φέρεται να βρισκόταν σε στιγμή παράκρουσης και υπό την επήρεια αλκοόλ. Δύο συμπατριώτες του, που εργάζονταν επίσης ως οικιακοί βοηθοί, κατέθεσαν ότι ο Γιασίν βρισκόταν σε περίεργη ψυχολογική κατάσταση και πως σκόπευε να παντρευτεί μια Ελληνίδα συνταξιούχο, η οποία ήταν 23 χρόνια μεγαλύτερή του.

Η 53χρονη φίλη του Γιασίν κατέθεσε επίσης ότι ο Σουδανός είχε παράξενες αντιδράσεις και καθόλου ειρμό στη σκέψη και τα λόγια του.

Δύο εβδομάδες πριν το φονικό, ο Γιασίν ειδοποιήθηκε ότι είχε λήξει η άδεια παραμονής του στην Ελλάδα και θα έπρεπε να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Η ιδέα ότι θα εγκατέλειπε τη χώρα, στην οποία βρισκόταν από το 1971, άρχισε να τον βασανίζει. Την ίδια στιγμή, φαίνεται πως πίστευε ότι η Γουλανδρή δεν θα τον κρατούσε παράνομα στο σπίτι της.

Προσπάθησε να βρει αλλού δουλειά, χρησιμοποιώντας μια συστατική επιστολή της Γουλανδρή, αλλά δεν το κατάφερε. Οι ημέρες περνούσαν και οι έμμονες ιδέες του Γιασίν μεγάλωναν.

Φέρεται να πίστευε ότι οι δύο συμπατριώτες του, και ειδικά ο ένας που εργαζόταν σε άλλο όροφο της ίδιας πολυκατοικίας, εποφθαλμιούσαν τη δουλειά του και είχαν στραφεί εναντίον του, κατηγορώντας τον.

“Δεν σκότωσα εγώ τη Γουλανδρή”

Ο Γιασίν διέφυγε τελικά τον κίνδυνο να πεθάνει. Δεν μπορούσε να μιλήσει, γιατί του είχε γίνει τραχειοτομή και μπόρεσε να δώσει κατάθεση για τα πεπραγμένα του με λακωνικά σημειώματα και νοήματα.

Ισχυρίστηκε ότι δεν δολοφόνησε εκείνος τη Μόσχα Γουλανδρή και πως δεν θυμόταν ότι έπεσε στο φωταγωγό.

Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, ο Γιασίν φέρεται να υποστήριξε πως γνώριζε πράγματα που, αν αποκάλυπτε, θα κινδύνευε να δολοφονηθεί.

Ο εισαγγελέας δεν πείστηκε. Παρά τη ψυχιατρική γνωμάτευση ότι ο Γιασίν έπασχε από σχιζοφρένεια, άσκησε στον 30χρονο Σουδανό ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση, οπλοφορία και οπλοχρησία.

Η δίκη και η ετυμηγορία

Η υπόθεση εκδικάστηκε στο Κακουργιοδικείο Αθηνών, το Νοέμβριο του 1979. Η υπερασπιστική γραμμή του Γιασίν στηρίχθηκε στο ακαταλόγιστο που φέρεται να είχε.

Στην ερώτηση του προέδρου του δικαστηρίου για το αν ήταν ο δολοφόνος της Γουλανδρή, ο 31χρονος Σουδανός απάντησε κατηγορηματικά: “Όχι, δεν την σκότωσα εγώ“.

Ενέπλεξε τρεις συμπατριώτες του, λέγοντας ότι εκείνοι φόνευσαν την 77χρονη και τον ανάγκασαν να πηδήξει από το παράθυρο. Ωστόσο, η πόρτα του διαμερίσματος ήταν απαραβίαστη.

Όσον αφορά τα συνθήματα που έγραψε στους τοίχους, ο Γιασίν διατεινόταν ότι δεν ήταν εξολοκλήρου γραμμένα από τον ίδιο και είχαν γραφτεί αρκετό καιρό πριν το φονικό.

Μολαταύτα, ειδικός γραφολόγος που εξετάστηκε ως μάρτυρας αποφάνθηκε ότι τα γράμματα στους τοίχους ταυτίζονταν με το γραφικό χαρακτήρα του κατηγορούμενου.

Επίσης, ένας μάρτυρας, που επισκέφθηκε το διαμέρισμα της Γουλανδρή 48 ώρες πριν το έγκλημα, υποστήριξε ότι δεν είδε γραμμένα συνθήματα στους τοίχους.

Ψυχίατροι που εξέτασαν τον Γιασίν και διάβασαν τα συνθήματα που έγραψε κατέθεσαν πως ο Σουδανός έπασχε από σχιζοφρένεια και βρισκόταν σε αμόκ τη στιγμή που διέπραττε το αποτρόπαιο έγκλημα.

Τελικά, οι δικαστές καταδίκασαν τον 31χρονο Σουδανό σε 17 χρόνια κάθειρξη, αναγνωρίζοντάς του ως ελαφρυντικά μειωμένο καταλογισμό και πρότερο έντιμο βίο.

Επίσης, του επέβαλαν πενταετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και διέταξαν την απέλασή του μετά την έκτιση της ποινής του.

Στο άκουσμα της απόφασης, ο Γιασίν αναλύθηκε σε λυγμούς και διαμαρτυρόταν στη γλώσσα του χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι έλεγε. Μέχρι τότε, παρέμενε ψύχραιμος και συνέχιζε να υποστηρίζει ότι ήταν αθώος.

Πηγή εικόνων κεντρικής φωτογραφίας: εφημερίδα “Το Βήμα“