Όταν οι εργάτες πέθαιναν από ασιτία στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής, Μύλοι- Καλαμάτα

Τον Οκτώβριο του 1891, οι λίγοι πολίτες που ήξεραν να διαβάζουν, ενημερώθηκαν από τις εφημερίδες ότι στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Μύλοι-Καλαμάτα, οι εργάτες πέθαιναν.

Όχι όμως από εργατικά ατυχήματα αλλά από ασιτία. Η πείνα τους θέριζε και το έργο που πρακτικά είχε εγκαταλειφθεί από τον εργολάβο, ήταν μπροστά στην καταστροφή.

Το ρεπορτάζ ήταν ανατριχιαστικό. Όπως έγραφε ο ανταποκριτής από την Τρίπολη: “Άπαντες σχεδόν οι εργάτες ιδίως όσοι έχουν έρθει από άλλα μέρη διατρέχουν το τελευταίο στάδιο της φτώχιας.”

Όντως οι περισσότεροι εργάτες ήταν ξένοι. Οι Έλληνες δεν γνώριζαν από τέτοιες εργασίες καθώς ήταν αγρότες κτηνοτρόφοι ή ναυτικοί. Η βιομηχανική επανάσταση δεν είχε φθάσει στη χώρα και δεν υπήρχε εξιδεικευμένο προσωπικό. Και οι ανειδίκευτοι όμως προτιμούσαν να δώσουν τον αγώνα της επιβίωσης στο χωράφι της οικογένειας.

Έτσι είχαν έρθει εργάτες από την Ιταλία που τους ξεγέλασαν με υποσχέσεις για σίγουρο και καλό μεροκάματο. Άλλωστε και εκεί υπήρχε φτώχια και ανάγκη για δουλειά. Η Ελλάδα φάνταζε δίπλα συγκριτικά με την Αμερική όπου έφθαναν χιλιάδες μετανάστες κυρίως από τον ιταλικό νότο.

“Δεν πρέπει να εκληφθούμε ως υπερβολικοί, γράφει ο ρεπόρτερ, αλλά οι εργάτες διατρέχουν τον κίνδυνο να πεθάνουν εξαιτίας της πείνας καθώς είχαν να πληρωθούν τέσσερις μήνες. Οι ιταλοί εργάτες ήταν περίπου χίλιοι και μακριά από την πατρίδα τους δεν είχαν ούτε στέγη ούτε ένα πιάτο φαγητό. Κυριολεκτικά.

Πολλοί εργάτες πέθαναν από την ασιτία καθ’ οδόν προς την Τρίπολη ή μέσα σε άθλιες καλύβες. Δεν είχαν καν μια κανονική ταφή.

Στη Μεγαλόπολη έγινε μια απεργία από 600 απελπισμένους εργάτες χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Για πολλές δεκαετίες ακόμη οι κυβερνήσεις δεν κλονίζονταν από απεργίες πόσο μάλλον όταν αυτή έγινε από ιταλούς απόκληρους.

Χρειάστηκε η παρέμβαση του ιταλού βασιλιά στην ελληνική κυβέρνηση για να σωθούν οι υπόλοιποι, αφού έστειλε βοήθεια και η ιταλική κυβέρνηση.

Το έργο της σιδηροδρομικής γραμμής, είχαν αναλάβει ιταλικές εταιρείες αλλά για τα δεδομένα της εποχής και τη γεωγραφία της Πελοποννήσου ήταν ένα δημόσιο έργο φαραωνικών διαστάσεων. Ένα πρόβλημα έλυναν, δύο προέκυπταν και το κόστος είχε εκτιναχθεί.

Οι εταιρείες δεν είχαν τα απαιτούμενα χρήματα. Οι τράπεζες δεν τις έκριναν φερέγγυες για επιπλέον χρηματοδότηση και αναπόφευκτα δήλωσαν πτώχευση εγκαταλείποντας με κυνισμό τους εργάτες, σε μια ξένη χώρα χωρίς να τους πληρώσουν τα δεδουλευμένα.

Απλά τους άφησαν στη μοίρα τους όπως τις αξίνες και τα φτυάρια με τα οποία προσπαθούσαν να δαμάσουν τα άγρια βουνά της Αρκαδίας.

Οι νέες εργολαβίες αργούσαν και η διαδικασία της χρηματοδότησης μέσω τραπεζών ήταν χρονοβόρα. Εν τω μεταξύ οι άνθρωποι πέθαιναν.

Η είδηση έκανε το γύρο της Ευρώπης και για την Ελλάδα ήταν μια δυσφήμιση αν και η ευθύνη ήταν των εταιρειών.

Στην ουσία ήταν η πρώτη σελίδα της σιδηροδρομικής ιστορίας στην Ελλάδα και ήταν από τις μελανότερες.