Όταν ο Μαραντόνα νίκησε την Ιταλία στη Νάπολη και χάλασε ένα πάρτι εκατομμυρίων. Ο επεισοδιακός ημιτελικός του 1990

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΝΤΙΕΓΚΟ: Εμπιστευτικό», των εκδόσεων Belle Epoque.

Ο Φερνάντο Σινιορίνι, προσωπικός γυμναστής του Ντιέγκο Μαραντόνα για πάνω από μία δεκαετία, διηγείται σε πρώτο πρόσωπο εμπειρίες και ιστορίες από την κούρσα της ζωής ενός ποδοσφαιριστή που τουλάχιστον την πατρίδα του λατρεύεται σαν θεός. Θεός του ποδοσφαίρου.

Γράφει ο Σινιορίνι:

Στις 30 Ιουνίου του 1990, στη φάση των 8 του Μουντιάλ, η Αργεντινή κατατρόπωσε τη Γιουγκοσλαβία. Ο επερχόμενος ημιτελικός κόντρα στην Ιταλία ξεκίνησε πριν σφυρίξει ο Γάλλος διαιτητής Μισέλ Βοτρό.

Ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας ήθελε την καθοριστική συνάντηση να διεξαχθεί στη Νάπολη, στο βασίλειο του Ντιέγκο, το «Σάν Πάολο». Στο κάστρο του, που ήταν και η έδρα της εθνικής Ιταλίας!

Οπουδήποτε αλλού αγωνιζόταν η ομάδα της Νότιας Αμερικής, θα αντιμετώπιζε τα χειρότερα. Όμως, στους πρόποδες του Βεζούβιου, τα πράγματα ήταν διαφορετικά, γιατί οι γαλάζιες καρδιές των ντόπιων γεύτηκαν τίτλους χάρη στον απαράμιλλο Ντιέγκο.

Ο Ντιέγκο τόνιζε κάθε φορά που μιλούσε, ότι οι οπαδοί από όλη τη χώρα «ζητάνε για μια βραδιά από τους Ναπολιτάνους να γίνουν Ιταλοί, ενώ τις άλλες 364 μέρες του χρόνου τους αποκαλούν “Τερόνι”», έναν υποτιμητικό τίτλο για τους αγρότες του ιταλικού νότου.

Παράλληλα, απευθυνόμενος στους «τιφόζι» της Νάπολης, που τον λάτρευαν, είπε:

Να θυμάστε ότι για τους υπόλοιπους Ιταλούς δεν είστε κομμάτι της Ιταλίας.

Η κίνησή του είχε εκπληκτικό αποτέλεσμα: κανείς δεν τόλμησε να αποδοκιμάσει με σφυρίγματα τον εθνικό ύμνο της Αργεντινής ή να ανάψει τα αίματα στην εξέδρα. Πολλοί Ναπολιτάνοι σίγουρα ήθελαν να υποστηρίξουν τον Ντιέγκο, αλλά παράλληλα το ίδιο ήθελαν και για τη «Σκουάντρα Ατζούρα».

Υπήρχε ένας απροσδιόριστος φράχτης στον αέρα, που τους εμπόδιζε να εκδηλωθούν υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς.

Ήταν μία πολύ περίπλοκη συναισθηματική εξίσωση, αδύνατη στην επίλυσή της. Μία ομάδα φιλάθλων κρέμασε ένα πανό που έγραφε:

Maradona: Napoli ti ama ma l’ Italia e la nostra patria.

(Μαραντόνα: Η Νάπολη σε αγαπά, αλλά η Ιταλία είναι η πατρίδα μας.)

Στο δρόμο για τον τελικό

Η ομάδα της Αργεντινής κατέλυσε στο ξενοδοχείο «Παραντίζο», το οποίο ήταν κατάμεστο από οπαδούς που ταξίδεψαν από την Αργεντινή. Πηγαίνοντας προς το «Σαν Πάολο», κοίταξα κάποια στιγμή έξω από το παράθυρο και είδα ότι μας συνόδευαν αμέτρητα μηχανάκια και σκούτερ.

Ξαφνικά είδα δίπλα μου τον Καρμίνε Ιουλιάνο, τον φερόμενο ως αρχηγό του τοπικού συνδικάτου του εγκλήματος, της ναπολιτάνικης Καμόρα, να οδηγεί ανενόχλητος μια μοτοσικλέτα. Ήταν από τους πλέον καταζητούμενους κακοποιούς της χώρας.

Το περίεργο ήταν ότι λίγα μέτρα μακριά από τον Ιουλιάνο, που οδηγούσε χωρίς να φοράει κράνος, κυκλοφορούσαν επίσης αρκετές μοτοσικλέτες της αστυνομίας, που συνόδευαν το λεωφορείο μας.

Οι ένστολοι δεν αντιλήφθηκαν -ή δεν ήθελαν να αντιληφθούν- τον καταζητούμενο, που συμμετείχε σε εκείνο το πολύβουο καραβάνι.

Το ματς του ημιτελικού

Οι παίκτες της εθνικής Ιταλίας παρατάχθηκαν για την ανάκρουση των εθνικών ύμνων φορώντας κομψές ασπρόμαυρες ζακέτες. Εν αντιθέσει, η ομάδα της Αργεντινής είχε παραταχθεί φορώντας απλώς την εμφάνιση του αγώνα.

Ήταν το καλύτερο ματς της «Αλμπισελέστε» σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η ομάδα των Λατινοαμερικάνων είχε τον έλεγχο της μεσαίας γραμμής και ελάχιστα κενά στην άμυνα. Μόλις έπειτα από 17 λεπτά, άνοιξε το σκορ η Ιταλία. Η Αργεντινή ισοφάρισε 22 λεπτά μετά την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου, με κεφαλιά του Κλαούντιο Κανίχια.

Η ισοφάριση ανάγκασε την Ιταλία σε παθητικό ρόλο, πιθανώς από τον φόβο μήπως δεχτεί κι άλλο γκολ από το «Πουλί» σε κάποια αντεπίθεση. Η Ιταλία δεν τόλμησε να ξεμυτίσει από την περιοχή της, ούτε όταν ο διαιτητής Βοτρό απέβαλε τον Ρικάρντο «Γκρίνγκο» Τζούστι. Πριν τελειώσει η παράταση, κατέβηκα στα αποδυτήρια και βρήκα τον Τζούστι και τον Χούλιο Γκροντόνα, πρόεδρο της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου της Αργεντινής, να κάθονται σε έναν πάγκο και να συνομιλούν ανήσυχοι.

«Δεν χρειάζεται να ζητάς περισσότερα από τον Θεό. Με όσα έχει κάνει, είμαστε ήδη καλά», τον διαβεβαίωσε ο Γκροντόνα.

Καθώς ο Τζούστι δεν μπορούσε να επιστρέψει στο γήπεδο και να παρακολουθήσει τη διαδικασία των πέναλτι, πήγαμε στο τηλεοπτικό στούντιο, που έστησε δίπλα η ιταλική κρατική τηλεόραση “RAI” και ζητήσαμε άδεια από τον δημοσιογράφο Τζιαμπέρο Γκαλεάτσι για να δούμε τα πέναλτι στους τηλεοπτικούς δέκτες.

Όταν ο Σέρχιο έπιασε το σουτ του Άλντο Σερένα, ο Γκρίνγκο πήδηξε από ένα παράθυρο του στούντιο και έφυγε τρέχοντας για το γήπεδο. Οι Ιταλοί έμειναν αποσβολωμένοι.

«Ο Μαραντόνα είναι ο διάβολος!»

Λίγα λεπτά μετά τη λήξη του ματς, ξέσπασε μια συμπλοκή στη φυσούνα που οδηγεί στα αποδυτήρια. Ο τερματοφύλακας της Ιταλίας, Βάλτερ Ζένγκα, ήταν εκτός ελέγχου, εκτοξεύοντας βρισιές δεξιά και αριστερά.

«Αργεντίνικα σκατά!», ούρλιαζε εκτός εαυτού.

Το επόμενο πρωί, οι σελίδες του ιταλικού Τύπου έσταζαν μίσος και χολή. Η αθλητική εφημερίδα «Τούτοσπορτ» κυκλοφόρησε με δυο μεγάλους τίτλους στο εξώφυλλο: ο ένας ήταν «Το τέλος ενός Ονείρου» και ο άλλος «Ο Μαραντόνα είναι ο διάβολος».

Κάπως έτσι, η Αργεντινή μετατράπηκε σε μαύρο πρόβατο. Ήταν η ομάδα που έπρεπε να χάσει, όχι επειδή κάποιος αντίπαλος ήταν καλύτερος αλλά απλώς και μόνο επειδή ήταν η ομάδα του Ντιέγκο.

Εκείνος ο ημιτελικός στη Νάπολη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την ιταλική άρχουσα τάξη. Φορώντας τη φανέλα της Νάπολι είχε ήδη καταστρέψει αρκετά πάρτι των ομάδων του βορρά.

Με την φανέλα της «Αλμπισελέστε» κατέστρεψε όχι μόνο μια αθλητική, αλλά και μία οικονομική επιχείρηση εκατομμυρίων. Ο λογαριασμός της διοργάνωσης του Μουντιάλ ήταν τεράστιος και κάποιος έπρεπε να τον πληρώσει…

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΝΤΙΕΓΚΟ: Εμπιστευτικό», των εκδόσεων Belle Epoque.

Αρχική εικόνα: YouTube