Το χειμώνα του 1962, η Αλίκη Βουγιουκλάκη έπαιζε στο θέατρο Κοτοπούλη την παράσταση «Καίσαρ και Κλεοπάτρα». Αν και βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας της, το έργο δε σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία.
Όλοι θεώρησαν ότι ο ρόλος της μελαχρινή Κλεοπάτρας δε θύμιζε στους θαυμαστές της την ξανθιά και χαριτωμένη περσόνα που έβλεπαν στον κινηματογράφο. Πήγαιναν να δουν την ξανθιά σταρ και έβλεπαν μια “άλλη”.
Την ίδια περίοδο, στο απέναντι θέατρο ο Πλέσσας, σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Ντίνο Δημόπουλο και τους συγγραφείς Βαγγέλη Γκούφα και Βασίλη Ανδρεόπουλο, ανέβασαν την πρωτοποριακή επιθεώρηση «Μια πόρτα δραχμές 500». Στην αρχή, δεν είχε την επιθυμητή απήχηση. Μετά από δύο εβδομάδες, οι ουρές στα ταμία ήταν τεράστιες.
Ο Τάκης Μακρίδης, ο παραγωγός της παράστασης αποφάσισε να «κατεβάσει» την «Κλεοπάτρα». Θα «ανέβαζε» το έργο του Αλέκου Σακελλάριου «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Οι δυο τους, βλέποντας την επιτυχία της απέναντι παράστασης, αποφάσισαν να απευθυνθούν στον Πλέσσα. Ένα βράδυ, ο Σακελλάριος τον πήρε τηλέφωνο.
«Μίμη, καλησπέρα τι κάνεις;»
«Καλά, Αλέκο μου»
«Μίμη, το υπερωκεάνιο της Αλίκης βουλιάζει. Θέλεις να γίνουμε οι ναυαγοσώστες του;»
«Δεν καταλαβαίνω», απάντησε ο Πλέσσας όλο απορία.
«Ε, να. Η παράσταση της “Κλεοπάτρας” δυστυχώς κατεβαίνει και πρέπει να ανεβάσουμε μέσα σε 19 μέρες δικό μου έργο. Θέλεις να γράψεις τη μουσική και τα τραγούδια;», απάντησε ο Σακελλάριος.
Ο Πλέσσας δέχτηκε και οι δυο τους την επόμενη μέρα συναντήθηκαν στο Ρεξ. Μέσα σε 15 μέρες κατάφεραν να γράψουν και να ηχογραφήσουν τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης. Όταν τα «Χτυποκάρδια στο θρανίο» «ανέβηκαν», έκαναν πάταγο.
Η Αλίκη φυσικά ήταν και πάλι ξανθιά.
Αργότερα το έργο γυρίστηκε σε ταινία, όχι μόνο στα ελληνικά αλλά και στα τούρκικα, με τον τίτλο «Sıralardaki Heyecanlar».
«Στην ελληνική «βερσιόν» πήραν μέρος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Δημήτρης Νικολαίδης, που στην τουρκική «βερσιόν» τους αντικαταστήσανε ο μεγάλος Τούρκος πρωταγωνιστής Ορχάν Γκιουν-σεράι, ο Μοράλ, ο Τουζούν ο Καβούρ, ο Ντεμίρ κι άλλοι. Κάθε σκηνή της ταινίας, δηλαδή, γυριζότανε δυο φορές. Μια με τους Τούρκους, μια με τους Έλληνες».
Πλέσσας και Σακελλάριος ονομάστηκαν «ναυαγοσώστες», καθώς χρειάστηκε και άλλες φορές να συμβάλλουν σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Όταν είχε «ανέβει» στο Ρεξ η επιθεώρηση «Καντσονίσματα-σατίρισμα-ψιθύρισμα», ο Σακελλάριος είχε μετατρέψει το δεύτερο μέρος της σε μιούζικαλ. Πήρε το μύθο στης Λυσιστράτης με τη Ρένα Βλαχοπούλου στον ομώνυμο ρόλο.
Στην παράσταση η σταρ του ελληνικού κινηματογράφου τραγουδούσε ζωντανά το «Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου». Δεν το γύρισε ποτέ σε δίσκο.
Πηγή πληροφοριών: «Μίμης Πλέσσας. Ένας δρόμος χίλιες νότες». Μάκης Δελαπόρτας. Εκδόσεις: Άγκυρα
Πηγή εικόνας: ΑΠΕ-ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ Δ-ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ Α-ΑΡΧΕΙΟ
Διαβάστε ακόμη:
Ακολουθήστε την mixanitouxronou.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στη mixanitouxronou.gr