Όσοι δεν ξυρίζονται, φορολογούνται! Οι φόροι τις ταπετσαρίας, της δειλίας και άλλες παράλογες φορολογίες

Φόρος παραθύρου

Ο φόρος εισήχθη το 1696 στην Αγγλία και την Ουαλία από τον βασιλιά Ουίλιαμ Γ’. Με βάση τη νομοθεσία της εποχής, κάθε πολίτης έπρεπε να πληρώνει 11 λίρες για κάθε σπίτι που διέθετε έως 9 παράθυρα ενώ για παραπάνω από δέκα, το τίμημα ήταν υψηλότερο. Λέγεται ότι ο αρχικός σκοπός του νέου φόρου ήταν να πλήξει τους πλούσιους, καθώς όσο περισσότερα παράθυρα είχε ένα σπίτι τόσο μεγαλύτερος θα ήταν και ο πλούτος του ιδιοκτήτη.

Ωστόσο, η φορολογία έπληξε κυρίως τους φτωχότερους πολίτες, καθώς οι περισσότεροι ζούσαν σε πολυκατοικίες. Στη νομοθεσία οι πολυκατοικίες θεωρούνταν ένα σπίτι, επομένως ο φόρος που αναγκάζονταν να πληρώνουν ήταν μεγαλύτερος από των πλουσίων, που έμεναν σε ξεχωριστές κατοικίες.

Ο φόρος των παραθύρων ήταν από τους πιο μισητούς της εποχής. Πολλοί ήταν εκείνοι που επέλεξαν να τσιμεντώσουν τα παράθυρά τους, προκειμένου να απαλλαγούν από αυτόν. Ο “φόρος στον αέρα και το φως”, όπως έμεινε στην ιστορία, καταργήθηκε 155 χρόνια αργότερα, το 1851. Στη Γαλλία καθιερώθηκε το 1798 και καταργήθηκε το 1926 ενώ στη Σκωτία εφαρμόστηκε μεταξύ των ετών 1748 και 1798.

Φόρος καπέλων

Ο φόρος καπέλου επιβλήθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση το 1784 και αφορούσε τα ανδρικά καπέλα. Ο αρμόδιος υπουργός υποστήριξε πως το καπέλο αποτελούσε ένδειξη πλούτου. Πίστευε ότι οι πιο ευκατάστατοι πολίτες θα είχαν έναν μεγάλο αριθμό ακριβών καπέλων ενώ οι φτωχότεροι είτε θα είχαν λίγα φθηνά καπέλα είτε καθόλου.

Με βάση τον νόμο, οι λιανοπωλητές έπρεπε να αγοράζουν σχετική άδεια πώλησης και να την αναγράφουν στο εκάστοτε προϊόν. Το κόστος της άδειας ήταν δύο λίρες για το Λονδίνο και 5 σελίνια για τις υπόλοιπες βρετανικές πόλεις. Όπως ήταν φυσικό η τιμή των καπέλων αυξήθηκε.

Το καπέλο κάθε άνδρα έπρεπε να φέρει στο εσωτερικό της φόδρας μια φορολογική σφραγίδα, για να ελέγχεται από τους αρμόδιους. Όσοι πωλητές δεν συμμορφώνονταν με τη νέα νομοθεσία, τους επιβάλλονταν υψηλά πρόστιμα. Ο φόρος του καπέλου καταργήθηκε το 1811.

Φόρος γενειάδας

Το 1698, ο αυτοκράτορας Πέτρος Α΄ της Ρωσίας θέσπισε τον φόρο της γενειάδας, σε μια προσπάθεια της χώρας “να ευθυγραμμιστεί με τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα”. Κύριος στόχος του ήταν να απαγορευτούν οι “μουσάτοι”. Όσοι κατέβαλλαν το απαραίτητο χρηματικό ποσό ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν ένα “σήμα γενειάδας” ενώ όσοι δεν υπάκουαν στη νέα νομοθεσία, ξυρίζονταν βίαια, σε δημόσια θέα, από άνδρες της Αστυνομίας.

Η πλειοψηφία της ρωσικής κοινωνίας, αρνήθηκε να εφαρμόσει το μέτρο, καθώς η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, κήρυττε ως βλάσφημους όσους ξυρίζονταν.

Ο φόρος εξαρτιόταν από την ιδιότητα του άνδρα. Όσοι συνδέονταν με την αυτοκρατορική αυλή ή τον στρατό, χρεώνονταν με 60 ρούβλια ετησίως, οι πλούσιοι έμποροι με 100 ρούβλια ενώ οι κάτοικοι της Μόσχας με 30 ρούβλια. Κατά μέσο όρο, το ρωσικό κράτος συγκέντρωνε κάθε χρόνο 3.588 ρούβλια. Καταργήθηκε επισήμως από τη Μεγάλη Αικατερίνη, το 1772.

Φόρος ταπετσαρίας

Το 1712, η Βρετανία ξεκίνησε να φορολογεί όποιον αγόραζε ταπετσαρίες με σχέδια. Ο φόρος εισήχθη στη χώρα, επειδή οι ταπετσαρίες αποτελούσαν μια φθηνή εναλλακτική λύση σε σχέση με τα πλακάκια. Η βρετανική κυβέρνηση πίστευε ότι βρήκε έναν άμεσο και εύκολο τρόπο να αυξήσει τα έσοδά της. Ωστόσο, το εγχείρημα δεν πέτυχε.

Οι περισσότεροι, προκειμένου να αποφύγουν να φορολογηθούν, εφηύραν δεκάδες τρόπους να στολίσουν τους τοίχους των σπιτιών τους. Ο πιο διαδεδομένος τρόπος ήταν να “ντύνουν” τους τοίχους με απλό χαρτί και στη συνέχεια να το ζωγραφίζουν. Ο φόρος καταργήθηκε το 1836.

Φόρος δειλίας

Ο φόρος δειλίας επιβαλλόταν σε όσους επέλεγαν να μην πολεμήσουν για τον βασιλιά και όχι μόνο για λόγους δειλίας. Ο θεσμός ξεκίνησε να εφαρμόζεται στην Αγγλία επί Ερρίκου Α΄, το 1100, και το τίμημα ήταν σχετικά μικρό. Ωστόσο, με την έλευση του βασιλιά Ιωάννη στον θρόνο, ο φόρος αυξήθηκε κατά 300% και επιβλήθηκε σε όλους τους ιππότες, οι οποίοι δεν πολεμούσαν σε περίοδο ειρήνης!

Η “παράλογη φορολογία” διήρκεσε για περίπου 300 χρόνια, μέχρι που τελικά αντικαταστάθηκε από άλλες μεθόδους συγκέντρωσης χρημάτων για τη συντήρηση του στρατού.