“Ονομάζομαι Άμπι και έμεινα ορφανός από την Αμερική”. Η ιστορική δίκη των yippies στο Σικάγο όπου εμφανίστηκαν ντυμένοι με την τήβεννο των δικαστών για να τους χλευάσουν. Κατηγορούνταν για συνωμοσία επειδή διοργάνωσαν αντιπολεμικό Φεστιβάλ

Τον Σεπτέμβριο του 1969 αρχίζει στο Σικάγο η σημαντικότερη πολιτική δίκη στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι η «δίκη των 8» που είχαν συλληφθεί έναν χρόνο νωρίτερα για συνωμοσία και υποκίνηση ταραχών κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου του Δημοκρατικού Κόμματος. Ήταν οι ηγέτες του κόμματος των Yippies, το οποίο προέρχεται από το Youth International Party.

Η κίνηση δημιουργήθηκε από τον Άμπι Χοφμαν, έναν νεαρό ακτιβιστή και τον ομοϊδεάτη του Τζέρι Ρούμπιν που είχε έρθει από το Μπέρκλει για να βοηθήσει στη διοργάνωση διαδήλωσης ενάντια στον πόλεμο.

Εκείνη την εποχή πλησίαζαν οι προεδρικές εκλογές του 1968 και το αντιπολεμικό κίνημα των νεαρών Αμερικανών ετοιμαζόταν να διαμαρτυρηθεί μαζικά εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου των Δημοκρατικών που θα διεξαγόταν τον Αύγουστο στο Σικάγο και στο οποίο θα έθετε υποψηφιότητα ο Λίντον Τζόνσον.

Στόχος της πολιτικής κίνησης ήταν να προσελκύσει τους χίπις και τους δυσαρεστημένους φοιτητές, οργανώνοντας ένα «φεστιβάλ της ζωής» στο πάρκο Λίνκολν της πόλης.

Το σκεπτικό τους ήταν ότι με το φεστιβάλ θα διακήρυτταν την κατάφαση στη ζωή και τις αξίες της νεανικής κουλτούρας που δεν είχε σχέση με τον πόλεμο.

Τα σχέδια της κυβέρνησης όμως ήταν εντελώς διαφορετικά. Την ώρα που οι γίπις καλούσαν την αφρόκρεμα της αμερικανικής σκηνής, οι αρχές έστελναν μήνυμα ότι θα επέμβουν βίαια κατά της συγκέντρωσης. Οι συνεχείς απειλές και ο φόβος των επεισοδίων οδήγησαν τους καλλιτέχνες να ακυρώσουν την εμφάνισή τους.  Οι μόνοι που πήγαν ήταν ο ποιητής Άλεν Γκίνσμπεργκ, ο φολκ τραγουδιστής Φιλ Όουκς και  το χαρντ ροκ συγκρότημα MC5 από το Ντιτρόιτ.

Τα βίαια επεισόδια

Οι αρχές έκαναν τις απειλές τους πραγματικότητα και οι σκηνές που ακολούθησαν άφησαν εμβρόντητους εκατομμύρια Αμερικανούς που παρακολουθούσαν την άνευ προηγουμένου καταστολή στις οθόνες τους.

Η αστυνομία χτυπά με γκλομπ διαδηλωτές, περαστικούς και δημοσιογράφους, ενώ τα χημικά πέφτουν βροχή. Αίμα και δεκάδες τραυματίες, ακόμα και παιδιά. Κι όλα αυτά ενώ χιλιάδες νεαροί διαδηλώνουν για την ειρήνη στη διάρκεια ενός εθνικού πολιτικού Συνεδρίου.

Μέσα σε αυτό το χάος ο Χιούμπερτ Χάμφρεϊ αντιπρόεδρος και ανδρείκελο του Τζόνσον, ο οποίος είχε ήδη ανακοινώσει ότι δεν θα διεκδικήσει την προεδρία, κερδίζει την υποψηφιότητά του στις εκλογές στου Νοεμβρίου. Χάνει με μικρή διαφορά όμως από τον Νίξον, στη σκιά των επεισοδίων του καλοκαιριού που οι Αμερικανοί δεν είχαν ξεχάσει.

Λίγο μετά τις ταραχές, ο Χόφμαν, ο Ρούμπιν κι άλλοι έξι ηγέτες των γίπις συλλαμβάνονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, κατηγορούμενοι για συνωμοσία και υποκίνηση επεισοδίων.

Η δίκη

Η δίκη διεξάγεται μέσα στο 1969 και το 1970 και μένει στην ιστορία για τη στάση των κατηγορουμένων και των δικηγόρων τους μέσα στο δικαστήριο, αλλά και την κατασταλτική τακτική από την πλευρά του δικαστή που κατά διαβολική σύμπτωση ονομάζεται Χόφμαν.

Απευθύνονται με βρισιές στους κατηγορούμενους και αμφισβητούν όλες τις δηλώσεις τους. Οι ένορκοι επιλέγονται με αθέμητο τρόπο και χειραγωγούνται από τον δικαστή.

Ο μοναδικός μαύρος κατηγορούμενος, ο Μπόμπι Σιλ από τους Μαύρους Πάνθηρες, πού είχε μείνει μόνο μία μέρα στο Σικάγο και δεν συμμετείχε στη διοργάνωση της διαδήλωσης επιμένει να έχει τον δικό του δικηγόρο.

Ο δικαστής δίνει διαταγή να τον αλυσοδέσουν και να τον φιμώσουν.

Τελικά, δικάζεται χωριστά κι έτσι οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι μένουν γνωστοί ως «οι 7 του Σικάγο».

Οι κατηγορούμενοι και οι δικηγόροι τους συμφωνούν να ακολουθήσουν την εξής στρατηγική: να μιλούν με μεταφορικές εκφράσεις και να εκφράζουν συνεχώς την ασέβειά τους με απρεπές ντύσιμο και με την άρνησή τους να πειθαρχήσουν στους κανονισμούς του δικαστηρίου.

Όσα διαδραματίζονται στην αίθουσα του δικαστηρίου αγγίζουν τα όρια του σουρεαλισμού.

Την πρώτη μέρα της δίκης, στις 24 Σεπτεμβρίου 1969 ο Άμπι Χόφμαν κατά την είσοδό του στην αίθουσα κάνει ένα μεγάλο άλμα, θέλοντας να δείξει ότι η δίκη δεν είναι τίποτε άλλο από μία φάρσα. Η συνέχεια είναι ανάλογη. Οι κατηγορούμενοι κάνουν ο,τι μπορούν για να γελοιοποιήσουν τη διαδικασία. Φέρνουν τούρτες, πετούν φυλλάδια και βιβλία στο τραπέζι των συνηγόρων υπεράσπισης.

Μια μέρα ο Χόφμαν και ο Ρούμπιν φόρεσαν την τήβεννο των δικαστών για να τους χλευάσουν.

Οι κατηγορούμενοι δεν είναι μόνοι τους αλλά έχουν πολλούς συμπαραστάτες. Άλλωστε οι κατηγορίες είναι ασήμαντες και βασίζονται σε μαρτυρίες πολλών μυστικών πρακτόρων.

Οι δικηγόροι τους βασίζουν την υπεράσπισή τους στο σύνολο των δραστηριοτήτων του κινήματος και καλούν για κατάθεση πολλούς καλλιτέχνες και ανθρώπους του πνεύματος.

Μεταξύ αυτών ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, που στην κατάθεσή του απαγγέλλει στίχους από ποίημά του. Η Τζούντι Κόλινς, ο Κάντρι Τζο Μακ Ντόναλντ και ο Άρλο Γκάθρι καταθέτουν τραγουδώντας μέχρι που ο δικαστής τους διατάσσει να σωπάσουν.

Στην δίκη καλούνται για κατάθεση ο διάδοχος του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ο αιδεσιμότατος  Ραλφ Αμπερνάθι και ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ Ράμσεϊ Κλάρκ αλλά ο δικαστής αρνείται να τους ακούσει.

Η απολογία του Άμπι Χόφμαν

«Ονομάζομαι Άμπι. Έμεινα ορφανός από την Αμερική», ήταν τα πρώτα λόγια του Χόφμαν όταν άρχισε την απολογία του.

«Ζω στο έθνος του Γούντστοκ. Είναι ένα έθνος διαταραγμένων νέων ανθρώπων. Το φέρουμε μέσα μας σαν ένα τρόπο σκέψης, όπως οι Ινδιάνοι Σιού έφεραν μέσα τους το έθνος των Σιού. Είναι ένα έθνος που ασχολείται με τη συνεργασία και όχι με τον ανταγωνισμό, με την ιδέα ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν καλύτερα μέσα συναλλαγής από ότι η ατομική ιδιοκτησία και τα χρήματα και ότι οι σχέσεις των ανθρώπων θα έπρεπε να ήταν διαφορετικές. Είναι μέσα στο πνεύμα μου και στο πνεύμα των αδερφών μου. Το μεταφέρουμε μέσα μας…»

Κάθε λέξη του Χόφμαν προκαλούσε την έντονη αντίδραση του δικαστή που τον καλούσε να απαντήσει στο ερώτημα πού ακριβώς κατοικεί, σε ποια διεύθυνση. Στο πλαίσιο της τακτικής που είχαν αποφασίσει να ακολουθήσουν οι κατηγορούμενοι και οι δικηγόροι τους, οι απαντήσεις ήταν στο ίδιο πνεύμα και η δίκη συνεχίστηκε με τον ίδιο τρόπο.

Πέντε από τους επτά κατηγορούμενους ανάμεσά τους και ο Άμπι Χόφμαν κρίνονται ένοχοι από τους ενόρκους. Όλοι οι κατηγορούμενοι και οι συνήγοροί τους καταδικάζονται σε διάφορες ποινές φυλάκισης για προσβολή του δικαστηρίου.

Όλες οι αποφάσεις ακυρώθηκαν από το Εφετείο.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Σκάνδαλο Watergate. Η αποκάλυψη που οδήγησε στην παραίτηση ενός προέδρου των ΗΠΑ, που μόλις είχε εκλεγεί. Ο Νίξον, είχε στήσει ηχογραφήσεις, παρακολουθήσεις και παγίδες για τους αντιπάλους του. Ποιος ήταν το βαθύ λαρρύγι