Οι τρομοκρατικές επιθέσεις του Κάρλος με δεκάδες θύματα. Η επίθεση στον ΟΠΕΚ, τα λύτρα, οι γυναίκες της ζωής του και η μοιραία επέμβαση στα γεννητικά όργανα, κατά την οποία τον συνέλαβαν

Λάτρευε τις ωραίες γυναίκες, τα πούρα Κοχίμπας και τη σαμπάνια. Όμως, ο Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ, κατά κόσμον ο Κάρλος το Τσακάλι, δεν ήταν απλά ένας playboy που απολάμβανε την καλή ζωή. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους τρομοκράτες και ο υπ’ αριθμόν ένας καταζητούμενος των διεθνών μυστικών υπηρεσιών για περίπου δύο δεκαετίες. 

Από το 1970 που ξεκίνησε την τρομοκρατική του δράση, δημιούργησε ένα πλούσιο βιογραφικό.

Εν ψυχρώ δολοφονίες, βομβιστικές επιθέσεις και ομηρίες. Στο στόχαστρο του ήταν επιχειρήσεις και σημαντικά πρόσωπα που είχαν σχέση με το Ισραήλ.

Ως θερμός υποστηρικτής του παλαιστινιακού αγώνα, ο Κάρλος εκτιμάται ότι σκότωσε περίπου 80 άτομα και δεν μετάνοιωσε ποτέ γι΄ αυτό, καθώς “κανένας άλλος στην παλαιστινιακή αντίσταση δεν έχει εκτελέσει περισσότερους ανθρώπους από εκείνον”, όπως είχε δηλώσει.

“Είναι ένας πόλεμος. Οι σύντροφοί μας σκοτώνονταν κάθε μέρα. Είμαι ήρωας της παλαιστινιακής αντίστασης και είμαι ο μόνος επιζών από τις επαγγελματικές τάξεις στην Ευρώπη γιατί πάντα πυροβολούσα πρώτος”, είχε πει ο Κάρλος το Τσακάλι.

Η ζωή του έμοιαζε με κινηματογραφική ταινία, όπου ο “κακός” πάντα ξεγλιστρά όπως τα έξυπνα τσακάλια. Μέχρι τη στιγμή που αιφνιδιάζεται και συλλαμβάνεται.

Τα πρώτα χρόνια και οι επαναστατικές επιρροές

Ήταν γόνος του ζάπλουτου δικηγόρου από τη Βενεζουέλα, Χοσέ Αλταγκαρσία Ραμίρεζ Νάβας.

Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής. Ο πρώτος γιος του ονομάστηκε Ίλιτς, ο δεύτερος Λένιν και ο τρίτος Βλαντιμίρ, προς τιμήν του ηγέτη της Ρωσικής Επανάστασης, Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν.

Το 1959 όταν ο Ίλιτς ήταν μόλις 10 ετών, έγινε μέλος στη νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας. Ήταν ένα καλοαναθρεμμένο παιδί που ζούσε πλουσιοπάροχα με όλες τις ανέσεις. Στο σχολείο τον φώναζαν Ελ Γκόρντο που σημαίνει “ο χοντρός”. Ωστόσο, ο Ίλιτς δεν επηρεάστηκε από τα πειράγματα. Ήταν πιο δυνατός από το μαλθακό αγόρι που έδειχνε.

Μερικά χρόνια αργότερα, οι γονείς του χώρισαν και μετακόμισε με τη μητέρα του στο Λονδίνο. Εκεί σπούδασε στο Στάνφορντ και στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου.

Στη συνέχεια έφυγε για την Μόσχα. Μπήκε στο Πανεπιστήμιο Πατρίς Λουμούμπα, που όμως δεν ήταν ένα συνηθισμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Ήταν μια άτυπη εστία στρατολόγησης και εκπαίδευσης νέων πρακτόρων της KGB.

Η φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο κράτησε μόνο έναν χρόνο. Το 1970 αποβλήθηκε λόγω της απρεπούς συμπεριφοράς του και των χαμηλών επιδόσεων. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο του καταναλώνοντας βότκα και και διασκεδάζοντας με ωραίες γυναίκες.

Μετά από την αποβολή του ταξίδεψε στον Λίβανο. Εκεί συνεργάστηκε εθελοντικά με το Λαϊκό Μέτωπο Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PFLP) και του προτάθηκε να πάει για εκπαίδευση στην Ιορδανία. Μόλις ξεκίνησε την εκπαίδευση, του έδωσαν το κωδικό όνομα “Κάρλος” και από τότε κανένας δεν τον αποκάλεσε ξανά, Ίλιτς. Από τις πρώτες κιόλας μέρες απέδειξε την αποτελεσματικότητά του. Απέκτησε τη φήμη του μαχητή.

Στις αρχές του 1970 στάλθηκε στο Λονδίνο. Ο PFLP του έδωσε μια λίστα με πιθανούς στόχους.

Η κινηματογραφική απόπειρα δολοφονίας του ιδιοκτήτη των Μαρκς & Σπένσερ

Στη λίστα του ήταν και ο Εβραίος Τζόζεφ Έντουαρντ Σιφ, ιδιοκτήτης της αλυσίδας Μαρκς & Σπένσερ. Στις 30 Δεκεμβρίου 1973 ο Κάρλος εισέβαλε στο σπίτι του και διέταξε την οικονόμο του σπιτιού να τον οδηγήσει στον Σιφ. Εκείνη τη στιγμή ο Σιφ έκανε μπάνιο. Ο Κάρλος άνοιξε την πόρτα και πυροβόλησε τον επιχειρηματία στο κεφάλι. Η σφαίρα τον χτύπησε ανάμεσα στη μύτη και τα δόντια. Με το πρώτο χτύπημα έπεσε αναίσθητος. Όμως, το όπλο του Κάρλος κόλλησε και αναγκάστηκε να φύγει χωρίς να προλάβει να αποτελειώσει το θύμα του. Ήταν η πρώτη του επίσημη αποστολή.

Αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι η απόπειρα δολοφονίας του Σιφ ήταν αντίποινα για τη δολοφονία του ηγέτη της PFLP, Μοχάμεντ Μπούντια στο Παρίσι.

Όταν ένας δημοσιογράφος της Guardian εντόπισε το σπίτι του στο Λονδίνο βρήκε το βιβλίο του συγγραφέα Φρέντερικ Φορσάιθ, “Η μέρα του Τσακαλιού”. Έτσι, καθιερώθηκε ως Κάρλος, το Τσακάλι. Όμως, δεν του άρεσε αυτός ο χαρακτηρισμός. Προτιμούσε να τον αποκαλούν “επαγγελματία της επανάστασης”.

Οι βομβιστικές επιθέσεις 

Το 1974 συνεργάστηκε με την τρομοκρατική οργάνωση “Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός” με σκοπό την κατάληψη της γαλλικής Πρεσβείας στη Χάγη. Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων ο Κάρλος έριξε μια χειροβομβίδα σε εμπορικό κέντρο στο Παρίσι. Από την επίθεση έχασαν τη ζωή τους δυο άτομα και τραυματίστηκαν περίπου 30.

Αργότερα, ο Κάρλος παραδέχτηκε ότι ήταν υπεύθυνος για μια αποτυχημένη βομβιστική επίθεση στην Τράπεζα Hapoalim στο Λονδίνο, αλλά και για την ανατίναξη αυτοκινήτων έξω από τρεις γαλλικές εφημερίδες που πίστευε πως ήταν θετικά προσκείμενες προς το Ισραήλ.

Τον Ιανουάριο του 1975 καθοδήγησε την διπλή επίθεση κατά της ισραηλινής αεροπορικής εταιρίας El Al στο αεροδρόμιο Ορλί κοντά στο Παρίσι.

Το πρώτο εγχείρημα του στις 13 Ιανουαρίου απέτυχε, καθώς αντί να χτυπήσει αεροσκάφος της εταιρίας El Al, οι χειροβομβίδες του κατέληξαν σε λάθος αεροπλάνο και σε ένα διοικητικό κτίριο. Τραυματίστηκαν τρία άτομα.

Έξι μέρες αργότερα, ξαναπροσπάθησε. Τελευταία στιγμή, ματαίωσε τη βομβιστική επίθεση σε αεροσκάφος της ισραηλινής εταιρίας.

Ο Κάρλος πήρε ως ομήρους 10 άτομα, μεταξύ των οποίων και ένα παιδί. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά των τρομοκρατών και το αεροδρόμιο μετατράπηκε σε πεδίο μάχης.

Οι τρομοκράτες άρχισαν να πετούν χειροβομβίδες προς τον σταθμό του αερολιμένα. Τραυματίστηκαν 20 άτομα. Κάποια στιγμή ο Κάρλος κατάφερε να διαφύγει.

Μετά από 17 ώρες διαπραγμάτευσης των γαλλικών αρχών με τους συνεργάτες του, οι όμηροι αφέθηκαν ελεύθεροι. Οι τρομοκράτες ζήτησαν ως αντάλλαγμα να μεταφερθούν στη Βαγδάτη.

Μερικούς μήνες αργότερα, για την επίθεση στο αεροδρόμιο Ορλί συνελήφθη ο συνεργάτης του Κάρλος, Μίτσελ Μουκχαρμπάλ. Ο Μουκχαρμπάλ λύγισε και οδήγησε τις αρχές στη γιάφκα του Κάρλος στο Παρίσι. Ο Κάρλος υποδέχτηκε τους αστυνομικούς με “ανοιχτές αγκάλες”.

Τους συμπεριφερόταν σαν να ήταν καλεσμένοι του και τους προσέφερε ποτά.

Λίγο αργότερα, άνοιξε πυρ. Ο πρώην συνεργάτης του που τον κατέδωσε και οι δύο αστυνομικοί έπεσαν νεκροί.

Όμως, ο μέχρι τότε άγνωστος Κάρλος έγινε γνωστός στις γαλλικές αρχές.

Το ανθρωποκυνηγητό είχε αρχίσει και θα κρατούσε περίπου δύο δεκαετίες.

Το πάρτι που κατέληξε σε αιματηρή εμπλοκή

Ο Κάρλος λάτρευε την καλή ζωή και δεν είχε αποκτήσει άδικα το παρατσούκλι του “άνδρα των ωραίων κυριών”. Συχνά έκανε πάρτι στο σπίτι του.

Μια μέρα ανάμεσα στους καλεσμένους του ήταν τρεις άοπλοι πράκτορες της γαλλικής μυστικής υπηρεσίας και ένας Λιβανέζος πληροφοριοδότης των γαλλικών αρχών. Όμως, η ταυτότητά τους αποκαλύφθηκε. Ο ευφυής τρομοκράτης τους κατάλαβε. Ζήτησε συγγνώμη από τους καλεσμένους τους και πήγε στην τουαλέτα.

Εκεί έκρυβε όπλα για στιγμές έκτακτης ανάγκης. Μόλις βγήκε άρχισε να πυροβολεί. Δολοφόνησε εν ψυχρώ τον Λιβανέζο και τους δυο γάλλους πράκτορες. Ο τρίτος επέζησε, αλλά έπεσε βαριά τραυματισμένος.

Ο Κάρλος γλίτωσε τη σύλληψη και διέφυγε στη Βηρυτό, όπου κατάστρωσε την επόμενη επίθεσή του που θα τον έκανε γνωστό σε όλον τον κόσμο.

Το μακελειό στον ΟΠΕΚ 

Στις 21 Δεκεμβρίου 1975 ο Κάρλος και έξι ακόμη άνδρες με μάσκες εισέβαλαν στον Οργανισμό Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών στη Βιέννη, όπου συνεδρίαζαν οι υπουργοί διαφόρων χωρών. Δολοφόνησαν εν ψυχρώ έναν αστυνομικό από την Αυστρία, έναν ιρακινό υπάλληλο και ένα μέλος της αντιπροσωπείας της Λιβύης και πήραν ως ομήρους 60 άτομα.

Ο Κάρλος ανάγκασε τις αρχές της Αυστρίας να διαβάζουν ένα κείμενο υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης στα αυστριακά ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα κάθε δύο ώρες.

Τους απείλησε ότι αν δεν το έκαναν, θα σκότωνε έναν όμηρο κάθε 15 λεπτά. Η αυστριακή κυβέρνηση δεν το διακινδύνευσε και δέχτηκε.

Απαίτησαν επίσης να τους δώσουν ένα αεροπλάνο για να πετάξουν μέχρι το Αλγέρι.

Εκεί απελευθέρωσαν τους ομήρους. Από αυτή την επίθεση ο Κάρλος είχε κερδίσει είκοσι εκατομμύρια δολάρια από λύτρα και παγκόσμια προβολή. Άλλοι έκαναν λόγο για 50 εκατομμύρια δολάρια.

Όμως, ο PFLP θεώρησε την υπόθεση αποτυχημένη, καθώς ο Κάρλος δεν είχε δολοφονήσει τον υπουργό Οικονομικών του Ιράν Τζαμσίντ Αμούζγκαρ και τον υπουργό πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας, Αχμέν Ζακί Γιαμανί και διαγράφηκε από την οργάνωση.

Ο Κάρλος δέχτηκε την υποστήριξη του πρώην Πρωθυπουργού της Λιβύης, Καντάφι, αλλά και της Στάζι.

Του παρείχαν περισσότερα από 70 άτομα για να συνεχίσει τις τρομοκρατικές του επιθέσεις. Το 1978 ίδρυσε τη δική του Οργάνωση Ένοπλου Αγώνα.

Λίγο αργότερα ανέπτυξε σχέση με τη γερμανίδα Μαγκνταλένα Κοπ, η οποία είχε γίνει μέλος στην οργάνωσή του.

Το 1982 οι γαλλικές αρχές έκαναν το “λάθος” να συλλάβουν την κοπέλα του, κάτι που προκάλεσε μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων στη Γαλλία.

Η Κοπ είχε στο αυτοκίνητό της εκρηκτικά. Καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης.

Ανάμεσα στις επιθέσεις που ακολούθησαν της σύλληψής της ήταν ο βομβαρδισμός του τρένου που πήγαινε από το Παρίσι στο Τουλούζ στις 29 Μαρτίου 1982. Πέθαναν 5 άτομα και τραυματίστηκαν 77.

Ακολούθησε η ανατίναξη της εφημερίδας Al-Watan al-Arabi στο Παρίσι τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος ενός θύματος και ο τραυματισμός 33 ατόμων.

Την ίδια μέρα έριξε χειροβομβίδα στο τρένο που μετέφερε επιβάτες από τη Μασσαλία στο Παρίσι με τρεις νεκρούς και 12 τραυματίες.

Τον Αύγουστο του 1983 επιτέθηκε στο γαλλικό προξενείο στο Δυτικό Βερολίνο. Πέθανε ένας άνδρας και τραυματίστηκε 22.

Τελικά η ποινή της Κοπ μειώθηκε λόγω καλής αγωγής και αποφυλακίστηκε το 1985 και λίγο αργότερα παντρεύτηκε με τον Κάρλος.

Οι συνεχόμενες επιθέσεις του προκάλεσαν προβλήματα στις χώρες που φιλοξενούσαν τον Κάρλος.

Το 1985 εκδιώχθηκε από την Ουγγαρία, όπου διέμενε για δυο χρόνια.

Οι χώρες που μέχρι τότε του προσέφεραν κρησφύγετο, όπως το Ιράκ, η Λιβύη και η Κούβα αρνήθηκαν να του δώσουν άσυλο και να γλιτώσει τη σύλληψη για τρομοκρατικές επιθέσεις που είχαν προηγηθεί.

Έπρεπε να “εξαφανιστεί”. Τελικά έγινε δεκτός στη Συρία με την προϋπόθεση να μην συνεχίσει τις ενέργειές του.

Η σύλληψη και η ζωή στη φυλακή

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 εκδιώχθηκε και από τη Συρία και τελικά κατέφυγε στο Χαρτούμ του Σουδάν, όπου όπως ισχυρίστηκαν οι σουδανικές αρχές μπήκε στη χώρα μεταμφιεσμένος με ψεύτικο όνομα και ψεύτικο διαβατήριο.

Υποστήριξαν επίσης ότι παρακολουθούσαν τις κινήσεις του Κάρλος γιατί αμφισβητούσαν την εγκυρότητα του διαβατηρίου του και έμαθαν την πραγματική του ταυτότητα από τις γαλλικές αρχές που τον καταζητούσαν. Μετά την αποκάλυψή του, οι σουδανικές αρχές αποφάσισαν να συνεργαστούν με τη Γαλλία, διαφορετικά θα κατηγορούνταν για υποστήριξη της διεθνούς τρομοκρατίας με πολλές  οικονομικές και πολιτικές συνέπειες που δεν ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν. Η παράδοση του Κάρλος ήταν πιο απλή επιλογή.

Το 1994 εισήχθη στο νοσοκομείο για επέμβαση γιατί είχε πάθει θρόμβωση στους όρχεις.

Δύο μέρες μετά τον μετέφεραν σε μια βίλα με τη δικαιολογία ότι εκεί θα ήταν περισσότερο ασφαλής.

Ενώ βρισκόταν σε νάρκωση, κομάντος της γαλλικής αντικατασκοπείας εισέβαλαν στη βίλα και τον απήγαγαν.

Όταν συνήλθε από το κώμα, ήταν στο αεροπλάνο που τον μετέφερε στις φυλακές του Παρισίου Λε Σάντε.

Το 1997 καταδικάστηκε σε ισόβια για τη δολοφονία των δυο Γάλλων πρακτόρων και του Λιβανέζου συνεργάτη τους στο πάρτι.

Στη δίκη του ο Κάρλος ήταν ψύχραιμος και αστειευόταν.

Όταν ο δικαστής τον ρώτησε τι σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο Λουμούμπα στη Μόσχα ο Κάρλος απάντησε “Χημεία κ. πρόεδρε, Χημεία. Είμαι ξέρετε ένας καταπληκτικός πυροτεχνουργός”.

Το 2001 ασπάστηκε το Ισλάμ και παντρεύτηκε τη δικηγόρο του Ιζαμπέλε Κουτάντ Πεϊρε, παρόλο που δεν είχε χωρίσει ακόμη με τη δεύτερη σύζυγό του, Λάνα Τζαράρ.

Μπορεί να μην τιμωρήθηκε για όλες τις ενέργειές του, αλλά το 2011 κρίθηκε ένοχος για βομβιστικές επιθέσεις στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του 1982 και 1983.

Καταδικάστηκε σε δεύτερη ισόβια κάθειρξη. Το 2017 διεξήχθη και άλλη δίκη στην οποία κατηγορήθηκε για την επίθεση στο εμπορικό κέντρο στο Παρίσι το 1974 και καταδικάστηκε για τρίτη φορά σε ισόβια.

Ο Κάρλος είπε ότι οι δολοφονίες έγιναν στο όνομά της επανάστασης.

Διαβάστε επίσης στην ΜτΧ: O εγκληματίας που τρομοκράτησε τη Νέα Υόρκη με δεκάδες δολοφονίες και 1.488 πυρκαγιές. Ισχυρίστηκε ότι έπαιρνε εντολές από τον «δαιμονισμένο» σκύλο του γείτονά του