Οι “Άγγελοι του Θανάτου”. Η αποστολή αυτοκτονίας 5.000 καμικάζι για να αλλάξουν την πορεία του Β΄ Παγκοσμίου υπέρ της Ιαπωνίας. Τι απέγινε ο εμπνευστής του σχεδίου

Πηγή: Οι χειρότερες προβλέψεις της ιστορίας και οι άνθρωποι που τις έκαναν

“Στην κατάσταση που βρισκόμαστε, πιστεύω ακράδαντα  ότι ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε την πορεία του πολέμου προς το συμφέρον μας είναι να καταφύγουμε σε επιθέσεις αυτοκτονίας με τα αεροσκάφη μας. Δεν υπάρχει άλλος. Τρόπος. Θα υπάρξουν πολλοί εθελοντές που θα προσφερθούν για να σώσουμε τη χώρα μας, και θα ήθελα να διευθύνω μια τέτοια επιχείρηση. Δώστε μου 300 αεροπλάνα και θα αλλάξω την πορεία του πολέμου”.

Με αυτά τα λόγια ο πλοίαρχος Μοταχάρου Οκαμούρα έπεισε ανώτερο αξιωματικό του αυτοκρατορικού ιαπωνικού ναυτικού, ότι η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, θα μπορούσε να βγει νικήτρια από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και αυτό δε συνέβη ποτέ και παρόλο που το όνομα του Οκαμούρα είναι ξεχασμένο στην ιστορία, οι “άγγελοι του θανάτου”, δηλαδή οι καμικάζι ακόμη και σήμερα εξεγείρουν τη φαντασία πολλών ανθρώπων.

Επικράτηση των συμμαχικών δυνάμεων

Προς το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, στον Ειρηνικό Ωκεανό, όταν οι ναυτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας ανάγκαζαν τους Ιάπωνες να υποχωρήσουν προς τα νησιά τους, οι αξιωματικοί του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Ναυτικού και της Αεροπορίας σκέφτηκαν μία στρατηγική, η οποία πίστευαν ότι θα άλλαζε την πορεία του πολέμου προς το μέρος τους.

Εξαπέλυσαν τα βομβαρδιστικά καμικάζι, που σημαίνει “θεϊκός άνεμος”, στα συμμαχικά πλοία και αεροπλάνα.

Οι καμικάζι ήταν προϊόν της αρχαίας παράδοσης Μπουσίντο, δηλαδή ο “δρόμος του πολεμιστή”, των Σαμουράι. Σύμφωνα με αυτή, αυτό που είχε ύψιστη σημασία για έναν πολεμιστή ήταν η υπηρεσία προς τον Αυτοκράτορα, το καθήκον και η τιμή.

Η ιμπεριαλιστή στρατιωτική της Ιαπωνίας τον 20ο αιώνα

Η Ιαπωνία ήταν μία από τις χώρες που ένιωθε περιθωριοποιημένη από τη μεταπολεμική διευθέτηση. Παρά το γεγονός ότι η Ιαπωνία – όπως και η Ιταλία – είχε πολεμήσει στο πλευρό των νικητών και είχε αποκομίσει κάποια μικρά εδαφικά οφέλη από τις ασιατικές κτήσεις της Γερμανία, έγινε ιμπεριαλιστική δύναμη πολύ αργά τον 19ο αιώνα για να δημιουργήσει τη δική της αυτοκρατορία, και έπρεπε να αρκεστεί στις γειτονικές της χώρες Κορέα και Νήσο Φορμόζα, τη σημερινή Ταϊβάν.

Έπειτα από μια σύντομη “ερωτοτροπία” με την κοινοβουλευτική δημοκρατία κατά την περίοδο της βασιλείας του Αυτοκράτορα Ταϊσού, στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, η χώρα πέρασε τελικά στον συντηρητισμό επί αυτοκρατορίας του Σόουα.

Ο άτολμος και αναποφάσιστος αυτοκράτορας δεν κατάφερε να αντισταθεί στην άνοδο του κινήματος ακραίου εθνικισμού και μιλιταρισμού που ήθελε να μετατρέψει την Ιαπωνία σε κυρίαρχη δύναμη στην Ασία.

Η Ιαπωνία υστερούσε σε σχέση με την Κίνα σε εκτάσεις και φυσικούς πόρους. Είχε όμως προσηλωμένο το βλέμμα της στην Αυτοκρατορία Κουίνγκ, η οποία διαλυόταν με γρήγορους ρυθμούς και τελικά κατέρρευσε έπειτα από μια δημοκρατική επανάσταση το 1912.

Στο χάος που ακολούθησε, η Ιαπωνία εκμεταλλεύτηκε γρήγορα την κατάσταση και υποχρέωσε τη νέα κινεζική κυβέρνηση να της [παραχωρήσει εμπορικά προνόμια και εδάφη.

Η Ιαπωνία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Ο ασιατικός Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από το ευρωπαϊκό. Το 1931, η Ιαπωνία κατέλαβε την επαρχία της βόρειας Κίνας, Μαντζουρία, εγκαθιστώντας ως κυβερνήτη του νέου ψευδοκράτους Μαντσούκο τον πρώην Κινέζο αυτοκράτορα Που Γι.

Οι εχθροπραξίες μεταξύ των δύο κρατών συνεχίστηκε με διαλείμματα μέχρι το 1937, οπότε η Ιαπωνία εξαπέλυσε μια μεγάλη εισβολή στην Κίνα.

Η Κοινωνία των Εθνών διαμαρτυρήθηκε, αλλά ήταν ανήμπορη να παρέμβει ουσιαστικά.

Οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία ήταν ήδη απασχολημένες με τα οικονομικά τους προβλήματα και την άνοδο του Χίτλερ στη Γερμανία και ξύπνησαν πολύ αργά από την ιαπωνική απειλή. Το 1941, η Ιαπωνία εισέβαλε στη νοτιοανατολική Ασία και επιτέθηκε στο Περλ Χάρμπορ για να προλάβει μια αμερικανική παρέμβαση.

Όπως και ο Χίτλερ, οι Ιάπωνες επεκτάθηκαν υπερβολικά και κατέβαλλαν ένα τεράστιο τμήμα της νοτιοανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού, αλλά με την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ ανάγκασαν τις αμερικανικές δυνάμεις να μπουν στον πόλεμο.

Οι Ιάπωνες σημείωναν αρχικά μερικές νίκες, αλλά μετά την ήττα του στόλου τους στη ναυμαχία του Μίντγουεϊ το 1942, η πορεία του πολέμου άλλαξε. Τα επόμενα τρία χρόνια, οι συμμαχικές δυνάμεις περιόρισαν τους Ιάπωνες στα νησιά τους. Ο Πόλεμος του Ειρηνικού ήταν ναυτικός, αλλά η έκβαση των ναυμαχιών δεν κρίθηκε από τη δύναμη πυρός των θωρηκτών και των αντιτορπιλικών, αλλά από τις αεροπορικές δυνάμεις των αεροπλανοφόρων.

“Θεϊκοί άνεμοι”

Στη Ναυμαχία του Μίντγουεϊ, οι Ιάπωνες έχασαν τα περισσότερα αεροπλανοφόρα τους, γεγονός που παρέλυσε την επιθετική τους ικανότητα και έκρινε την τύχη τους.

Οι Ιάπωνες δεν ήταν η πρώτη φορά που είχαν αντιμετωπίσει εισβολή στη χώρα τους. Η πρώτη ήταν το 1274 και η δεύτερη το 1281, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα από τον Μογγόλο ηγέτη της Κίνας, Κουμπάλι Χαν.

Ο στόλος που έστειλε το 1281 ο Κουμπλάι Χαν ήταn τεράστιος και οι Ιάπωνες θα είχαν ηττηθεί, όταν δύο τρομαχτικοί τυφώνες κατέστρεψαν τα τρία τέταρτα των εχθρικών πλοίων.

Οι Ιάπωνες θεώρησαν ότι οι τυφώνες είχαν υπερφυσική προέλευση και τους ονόμασαν “kamikaze”/ καμικάζι. Όταν η Ιαπωνία  ήρθε τελικά αντιμέτωπη με μια νέα εισβολή για πρώτη φορά μετά από εξήμισι αιώνες, πολλοί άρχισαν να ελπίζουν σε μια νέα θεϊκή παρέμβαση.

Οι επιθέσεις αυτοκτονίας και ο ρόλος του Οκαμούρα

Μερικοί,  όπως ο πλοίαρχος Μοτοχάρου Οκαμούρα, αποφάσισαν να “διευκολύνουν” κάπως τους θεούς. Ο Οκαμούρα ήταν προϊόν του αυτοκρατορικού ιαπωνικού συστήματος. Ήταν διοικητής μιας αεροπορικής βάσης στην περιοχή του Τόκιο, ενώ  πριν τον πόλεμο ήταν πιλότος δοκιμών και είχε πολεμήσει στον Σινοϊαπωνικό Πόλεμο. Αν κι πριν από το 1944 είχαν σημειωθεί κάποιες μεμονωμένες επιθέσεις αυτοκτονίας Ιαπώνων πιλότων, ο Οκαμούρου ήταν ο πρώτος, ο οποίος πρότεινε τη δημιουργία ειδικών μονάδων με βομβαρδιστικά αυτοκτονίας που θα πραγματοποιούσαν επιθέσεις στους συμμαχικούς στόλους.

Κάτω από την καθοδήγησή του, χιλιάδες νέοι οδηγήθηκαν στον θάνατο με τη θέλησή τους – όπως δήλωσε περήφανα “σαν τις μέλισσες που πεθαίνουν αφού κεντρίσουν το θύμα τους”.

Η αναποτελεσματικότητα των καμικάζι ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Ωστόσο, οι επιθέσεις αυτοκτονίας δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν την αδυσώπητη προέλαση των συμμαχικών δυνάμεων την Ιαπωνία.

Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά που οι δυνάμεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας είχαν δεχτεί και άλλες φορές επιθέσεις από εχθρούς που έδιναν τόση μικρή αξία στην ανθρώπινη ζωή, ώστε να μετατρέπουν μια ανθρώπινη ύπαρξη σε μια ζωντανή βόμβα.

Οι απώλειες των Ιαπώνων

Ο αριθμός των συμμαχικών πλοίων που βυθίστηκαν από τις επιθέσεις καμικάζι, παραμένει μέχρι σήμερα αντικείμενο συζητήσεων. Σύμφωνα με την ιαπωνική προπαγάνδα, κατά τη διάρκεια του πολέμου, βυθίστηκαν 81 αμερικανικά πλοία και έπαθαν ζημιές 195. Ωστόσο, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ  ανέφερε τη βύθιση 34 πλοίων και βλάβες σε άλλα 368.

Οι Ιάπωνες έχασαν περισσότερους από 5.000 πιλότους, ενώ  από τις  επιθέσεις των καμικάζι οι Σύμμαχοι είχαν περίπου 5.000 νεκρούς και τραυματίες.

Ο Οκαμούρα ποτέ δεν συμμετείχε σε αποστολή καμικάζι, και έζησε να δει την ήττα και την παράδοση της Ιαπωνίας.

Αυτοκτόνησε το 1948 από τις τύψεις που ένιωθε για τους χιλιάδες νέους που έστειλε μάταια στον θάνατο.

Πηγή:  Οι χειρότερες προβλέψεις της ιστορίας και οι άνθρωποι που τις έκαναν, του Eric Chaline, εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ

Πηγή  χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimediamtx Commons 

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Φωτογραφία ντοκουμέντο από την επίθεση καμικάζι πάνω στο θωρηκτό Μιζούρι στη μάχη της Οκινάουα. Γιατί ο αμερικανός καπετάνιος τίμησε τον νεκρό Ιάπωνα με 21 πυροβολισμούς στον αέρα