Οι οίκοι ανοχής που δημιούργησαν οι Γερμανοί για τους στρατιώτες τους, στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο

του ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ναζιστική κυβέρνηση της Γερμανίας, στο πλαίσιο της ικανοποίησης των αναγκών των στρατιωτών της, οργάνωσε περίπου 500 οίκους ανοχής με Γερμανίδες ιερόδουλες που εξυπηρετούσαν αποκλειστικά το γερμανικό στρατό.

Οι γυναίκες ήταν όλες δηλωμένες στις αρχές και λάμβαναν μισθό, είχαν ασφάλεια και έπαιρναν κανονικές άδειες όπως κάθε εργαζόμενος. Οι ναζί πίστευαν, ότι οι στρατιώτες τους πολεμούσαν καλύτερα, αν ικανοποιούνταν οι σεξουαλικές τους ορέξεις.

Στρατιωτικοί οίκοι ανοχής

Έτσι, η υπηρεσία των Γερμανίδων ιερόδουλων θεωρήθηκε ως μέρος της πολεμικής προσπάθειας, κάτι που σήμαινε ότι αν το Γ΄ Ράιχ συνέχιζε να υπάρχει για άλλα 30 χρόνια μετά το 1945, οι γυναίκες αυτές θα έπαιρναν σύνταξη ως βετεράνοι πολέμου!

Οι στρατιωτικοί οίκοι ανοχής ήταν υπό τον έλεγχο της στρατονομίας και των υγειονομικών υπηρεσιών του γερμανικού στρατού.

Η ναζιστική Γερμανία ίσως ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο, όπου η πορνεία, όχι μόνο νομιμοποιήθηκε, αλλά θεωρήθηκε ότι συνεισέφερε στην πολεμική προσπάθεια.

Σαλόν Κίττυ

Ο πιο γνωστός και πολυτελής οίκος ανοχής που οργάνωσαν οι ναζί, ήταν το Σαλόν Κίττυ (Salon Kitty), σε μία αριστοκρατική συνοικία του Βερολίνου.

Πελάτες του ήταν ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων καθώς και διπλωμάτες χωρών του Άξονα. Για το Σαλόν Κίττυ είχαν επιλεγεί είκοσι Γερμανίδες ιερόδουλες, όλες τους νέες, καλλονές, και έξυπνες, που μιλούσαν τουλάχιστον τρεις γλώσσες και ήταν φανατικές ναζί.

Από το 1939 και μέχρι και το 1942, που καταστράφηκε σ’ ένα αεροπορικό βομβαρδισμό του Βερολίνου από τη βρετανική αεροπορία, το Σαλόν Κίττυ ανήκε στη δικαιοδοσία των SS και υπό τον προσωπικό έλεγχο του Ρέινχαρτ Χάιντριχ, υπαρχηγού του Χίμλερ και νούμερο δύο στα SS.

Διαβάστε ακόμα:

Όλοι οι χώροι του είχαν κρυμμένα μικρόφωνα που κατέγραφαν τις συνομιλίες των πελατών με τις κοπέλες.

Αυτές είχαν εκπαιδευθεί από τη Γκεστάπο να αποσπούν μυστικά από τους πελάτες τους, που συνήθως ήταν μεθυσμένοι πριν πάνε μαζί τους στο κρεβάτι.

Ο Τσιανό στο Σάλον Κίττυ

Ένας τακτικός πελάτης του Σαλόν Κίττυ ήταν ο Γκαλεάτσο Τσιάνο, γαμπρός του Μουσολίνι και υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας. Στα συχνά ταξίδια του στο Βερολίνο επισκεπτόταν το Σαλόν Κίττυ, όπου είχε αναπτύξει στενές επαφές με κάποιες από τις ιερόδουλες.

Έτσι, οι Γερμανοί μάθαιναν μυστικά του Τσιάνο που ήταν λαλίστατος.

Οι γυναίκες των οίκων ανοχής

Οι περισσότερες Γερμανίδες που «εργάστηκαν» στους οίκους ανοχής, τους οποίους οργάνωσε η ναζιστική κυβέρνηση στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν επαγγελματίες.

Εξαιτίας του ναζισμού είδαν, όχι μόνο μεγάλη ανάπτυξη του επαγγέλματός τους, αλλά επίσης απέκτησαν την αξιοπρέπεια που δεν είχαν ποτέ πριν. Όμως, αυτές δεν έφθαναν για να ικανοποιήσουν τα περίπου 14 εκατομμύρια Γερμανών που επιστρατεύτηκαν στη διάρκεια του πολέμου.

Έτσι, εκτός από τις επαγγελματίες ιερόδουλες, οι ναζί κατέφυγαν και σε άλλες λύσεις.

Οι φανατικές ναζίστριες

Πολλές Γερμανίδες ποινικές ή πολιτικές κρατούμενες σε φυλακές ή σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων εκβιάστηκαν να γίνουν πόρνες του γερμανικού στρατού, ώστε να γλυτώσουν τις φριχτές συνθήκες κράτησής τους. Όμως υπήρξαν και αρκετές άλλες Γερμανίδες που έκαναν το ίδιο, εθελοντικά και από «πατριωτικό καθήκον».

Αυτές ήταν φανατικές ναζί, και μέλη διαφόρων ναζιστικών γυναικείων οργανώσεων, όπως την «Ένωση Γερμανίδων» (Bund Deutscher Mädel, γνωστό με τα αρχικά BDM) και κυρίως της ναζιστικής οργάνωσης για κορίτσια μεταξύ 17 και 21, με τον τίτλο «Σύνδεσμος Πίστης και Ομορφιάς» (BDM-Werk Glaube und Schönheit).

Αυτά ίσχυαν για την ίδια τη Γερμανία και γειτονικές κατεχόμενες χώρες, που οι Γερμανοί είχαν ενσωματώσει ή σκόπευαν να ενσωματώσουν στην καρδιά του Γ΄ Ράιχ, Αυστρία, Τσεχία, χώρες της Βαλτικής, τμήματα της Πολωνίας, κ. ά.

Τι ίσχυε στις υπόλοιπες χώρες που είχαν κατακτήσει οι Ναζί

Στις υπόλοιπες κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες, οι Γερμανοί είχαν οργανώσει οίκους ανοχής, κυρίως σε μεγάλες πόλεις όπου υπήρχαν φρουρές τους, στις οποίες εργάζονταν κάποιες Γερμανίδες επαγγελματίες ιερόδουλες και κυρίως ντόπιες.

Πολλές από τις τελευταίες, πριν τον πόλεμο δεν είχαν καμία σχέση με την πορνεία, αλλά εκβιάστηκαν με διάφορους τρόπους για να γίνουν ιερόδουλες του γερμανικού στρατού. Υπολογίζεται ότι σ’ όλες τις κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες ο αριθμός αυτών των γυναικών ήταν συνολικά περισσότερες από 50.000.

Μετά το τέλος του πολέμου στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης χαρακτηρίστηκαν «συνεργάτες του εχθρού» και υπέστησαν δημόσια διαπόμπευση από τους συμπατριώτες τους ή φυλακίστηκαν για αρκετά χρόνια.

Στη Σοβιετική Ένωση

Η ναζιστική κυβέρνηση είχε πάρει ιδιαίτερα μέτρα για να καλύπτει τις σεξουαλικές ανάγκες των στρατιωτών της, που πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή, κυρίως στο Ανατολικό μέτωπο. Έτσι, υπήρξε η εγκατάσταση πολλών οίκων ανοχής στην κατεχόμενη Σοβιετική Ένωση, στα μετόπισθεν, όπου οι Γερμανοί στρατιώτες έπαιρναν λίγες μέρες άδεια από το μέτωπο για να ξεκουραστούν και να επιστρέψουν «ανανεωμένοι» στην πρώτη γραμμή.

Επίσης, στα μεγάλα στρατόπεδα υπήρχαν εγκαταστάσεις όπου οι στρατιώτες πήγαιναν με ιερόδουλες.

Τα καλύτερα ξενοδοχεία κάθε πόλης της κατεχόμενης Σοβιετικής Ένωσης είχαν μετατραπεί σε πολυτελή οίκοι ανοχής για αξιωματικούς. Για τους υπαξιωματικούς και τους στρατιώτες υπήρχαν υποβαθμισμένοι οίκοι ανοχής, όπου συνευρίσκονταν κυρίως με Ρωσίδες και γυναίκες άλλων εθνικοτήτων της Σοβιετικής Ένωσης.

Αναγκαστική πορνεία

Σε αυτές συμπεριλαμβάνονταν και πολλές γυναίκες που οι Γερμανοί είχαν πιάσει αιχμάλωτες στα πεδία των μαχών ως στελέχη του Σοβιετικού στρατού ή τις είχαν απάγει από τις περιοχές τους μετά από μπλόκα.

Οι Γερμανοί είχαν δώσει σε αυτές τις γυναίκες την επιλογή να γίνουν ιερόδουλες του στρατού τους ή να εκτελεστούν. Ένας μεγάλος αριθμός επέλεξε το πρώτο.

Αν δεν υπήρχε κάποια πόλη κοντά στο μέτωπο, τότε οι ιερόδουλες μεταφέρονταν στην πρώτη γραμμή, μέσα σε τροχόσπιτα που έσερναν στρατιωτικά οχήματα. Έτσι, ενώ οι Γερμανοί στρατιώτες στο Ανατολικό μέτωπο διαβιούσαν πολλές φορές σε σκηνές, οι ιερόδουλες είχαν καλύτερες συνθήκες στα τροχόσπιτά τους.

Στη Βόρεια Αφρική, την εποχή που οι Γερμανοί πολεμούσαν υπό τον Έρβιν Ρόμελ (1941-1943), δεν οργάνωσαν δίκτυο οίκων ανοχής καθώς βρίσκονταν εκεί ως σύμμαχοι των Ιταλών και σε δικό τους έδαφος. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Βόρεια Αφρική τόσο οι Γερμανοί αξιωματικοί όσο και οι στρατιώτες χρησιμοποιούσαν τους ίδιους οίκους ανοχής με τους Ιταλούς στις πόλεις της Λιβύης όπου εργάζονταν ντόπιες ή Ιταλίδες επαγγελματίες ιερόδουλες.

Οι απαγορεύσεις

Παρά το γεγονός ότι στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί συνευρίσκονταν με ξένες ιερόδουλες, απαγορευόταν αυστηρά στους άνδρες των συμμάχων τους να επισκέπτονται τους οίκους ανοχής του δικού τους στρατού ή να πηγαίνουν με Γερμανίδες ιερόδουλες.

Αυτό δείχνει έμπρακτα την περιφρόνηση που είχαν οι ναζί ακόμη και για λαούς που ήταν σύμμαχοί τους.

Η επίσημη ναζιστική δικαιολογία ήταν ότι οι Γερμανίδες ιερόδουλες δεν ήταν αρκετές ώστε να ικανοποιούν τις ανάγκες και των συμμάχων τους. Για το λόγο αυτό τους ζήτησαν να οργανώσουν τους δικούς τους οίκους ανοχής -κυρίως στο Ανατολικό μέτωπο- ακολουθώντας το γερμανικό μοντέλο.

Όμως, τελικά μόνο οι Ούγγροι έφτιαξαν οίκους ανοχής για τους στρατιώτες τους που πολεμούσαν στη Ρωσία στο πλευρό της γερμανικής πολεμικής μηχανής.

• Αντλήθηκαν στοιχεία από: Μedium
• Αρχική φωτογραφία: Γαλλίδα ιερόδουλη με Γερμανό στρατιώτη. (Πηγή:Wikipedia Commons)