Οι «κούκλες με τα ντόνατς». Οι όμορφες κοπέλες που επιστράτευσε ο αμερικανικός στρατός για να ανεβάσει το ηθικό των στρατιωτών στο Βιετνάμ. “Υπηρετούσαν” ακόμη και στην πρώτη γραμμή

Από το 1968 και μετά, το ηθικό των Αμερικανών κληρωτών στο Βιετνάμ έπεφτε κατακόρυφα. Δεν ήταν μόνο ο πόλεμος, αλλά και στην πατρίδα τους ο κόσμος είχε ξεσηκωθεί εναντίον της αμερικανικής παρουσίας στο Βιετνάμ καθώς μάλιστα είχαν αρχίσει να αποκαλύπτονται εγκλήματα πολέμου Αμερικάνων, όπως η σφαγή του Μι Λάι.

Η αγανάκτηση της αμερικανικής κοινής γνώμης για τη συνέχιση του πολέμου πήρε τη μορφή μαζικών κοινοποιήσεων και διαδηλώσεων στις μεγάλες πόλεις. Είχε όμως και σοβαρές συνέπειες για τον αμερικανό φαντάρο που ήταν στο Βιετνάμ και δεν είχε κλείσει α 20 χρόνια. Χιλιάδες Αμερικανίδες που το αγόρι ή ο αρραβωνιαστικός τους είχε φύγει για τον πόλεμο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, τα έφτιαχναν με φοιτητές στα φιλειρηνικά κινήματα που διαδήλωναν κατά του πολέμου. Στην καλύτερη περίπτωση, ο φαντάρος λάμβανε μία επιστολή από την -πρώην-κοπέλα του με την οποία πληροφορούνταν ότι τον είχε παρατήσει για κάποιον άλλο επειδή ήταν εναντίον του πολέμου. Οι επιστολές αυτές «του χωρισμού» ήταν τόσες πολλές που σήμερα είναι γνωστές στις ΗΠΑ ως “Dear John letter”.

Όπως ήταν φυσικό,  δημιουργήθηκε σοβαρό πρόβλημα στο ηθικό των αμερικανών στρατιωτών στο Βιετνάμ. Για την ανύψωσή του, ο αμερικανικός στρατός “επιστράτευσε” τραγουδίστριες, ηθοποιούς, ακόμη και μοντέλα του Playboy που έδιναν παραστάσεις για τις μονάδες στην πρώτη γραμμή. Όμως, το πιο σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι λεγόμενες “Doughnut Dollies” (σε ελεύθερη μετάφραση, “Οι κούκλες με τα ντόνατς”).

Επρόκειτο για γυναίκες που υπηρετούσαν στον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό και φορούσαν ειδική στολή σε ανοιχτό γαλάζιο χρώμα. Η αποστολή τους ήταν να ετοιμάζουν στα στρατόπεδα καφέδες και να μοιράζουν ντόνατς στους φαντάρους -εξ’ού και ο ανεπίσημος τίτλος τους. Επίσης, έκαναν “φιλική” παρέα στους φαντάρους στα Κ.Ψ.Μ. και τους στήριζαν ψυχολογικά. Αυτό γινόταν αποκλειστικά με κουβέντες αφού οι “Doughnut Dollies” δεν ήταν ιερόδουλες και απαγορευόταν να συνάπτουν ερωτικές σχέσεις με στρατιωτικούς. Ο αμερικανικός στρατός διέθετε τέτοια υπηρεσία τόσο στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όσο και στον Πόλεμο της Κορέας.

Οι περισσότερες νεαρές γυναίκες που έκαναν αίτηση για να μπουν στην υπηρεσία αυτή γίνονταν αποδεκτές. Όμως στο Βιετνάμ από το 1968 και μετά, οι κοπέλες που επιλέγονταν ήταν μεταξύ 18-21 ετών, απόφοιτες λυκείου ή κολλεγίου και ανύπαντρες. Αυτό που δεν ανακοινώθηκε ποτέ ήταν ότι τότε μπήκαν και εμφανισιακά κριτήρια για τις “Doughnut Dollies” καθώς επιλέγονταν μόνο όμορφες! Επιπλέον, αν και είχαν την ίδια στολή του Ερυθρού Σταυρού όπως και πριν, αυτή ήταν τώρα αρκετά κοντή και προκλητική σε σχέση με την αντίστοιχη των νοσοκόμων. Μία άλλη καινοτομία ήταν ότι δεν υπηρετούσαν αποκλειστικά σε βάσεις στα μετόπισθεν, αλλά μετέφεραν γλυκά και σάντουιτς σε μονάδες στην πρώτη γραμμή, ιδιαίτερα πριν από μία μεγάλη εκκαθαριστική επίθεση του αμερικανικού στρατού.

Οι “Doughnut Dollies” έμεναν με τους φαντάρους για κάποιες ημέρες και συμμετείχαν μαζί τους στην εκπαίδευση και τις ενημερώσεις. Έπρεπε όλη την ώρα να είναι γελαστές, να μιλούν πρόσχαρα στους φαντάρους, να φωτογραφίζονται μαζί τους και να περιεργάζονται τα όπλα και τα οχήματά τους. Η επίσκεψη των κοριτσιών ανέβαζε κατακόρυφα το ηθικό των στρατιωτών λίγο πριν από μία πολεμική επιχείρηση αφού για πολλούς ήταν κάτι σαν υποκατάστατο της φιλενάδας ή της αρραβωνιαστικιάς τους. Έτσι, τις αντιμετώπιζαν γενικά με σεβασμό και απέφευγαν να χυδαιολογούν μπροστά τους. Καθώς οι “Doughnut Dollies” ήταν στην πρώτη γραμμή ήταν οι μόνες γυναίκες του αμερικανικού στρατού που είχαν απώλειες στο Βιετνάμ και σήμερα στις ΗΠΑ θεωρούνται βετεράνοι αυτού του πολέμου. Την ίδια εποχή που οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ διέθεταν μέχρι και «Κούκλες με τα Ντόνατς» οι αντίπαλοί τους, Βιετκόνγκ και οι στρατιώτες του Βορείου Βιετνάμ, ήταν ευχαριστημένοι αν διέθεταν λίγο ρύζι και κρέας αρουραίου.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Τι απέγιναν οι γυναίκες που έγιναν εξώφυλλα του «Playboy» τις δεκαετίες ’50, ’60 και ’70. Η έκπληξη των παιδιών τους και το φωτογραφικό αφιέρωμα αμερικανικού περιοδικού (βίντεο)