Οι ιπτάμενοι στρατιώτες του ’50. Τα πειράματα των Αμερικανών με αεροσκάφη τύπου drone που πετούσαν μαζί με τους χειριστές

του συνεργάτη ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η αμερικανική εταιρεία «Χίλερ Αεροσκάφη» (Hiller Aircraft) κατασκεύασε μία σειρά “ιπτάμενων πλατφόρμων” για ένα άκρως απόρρητο πρόγραμμα του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ.

Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «πρωτόγονα» drone, αλλά με τον χειριστή πάνω στο σκάφος και όχι στο έδαφος!

Drone με ανθρώπους

Τα αεροσκάφη αυτά είχαν ρότορα άμεσης ανύψωσης, που χρησιμοποιούσε έλικες με αντίθετα περιστρεφόμενους αγωγούς για ανύψωση μέσα σε μια πλατφόρμα.

Το 60% της ανύψωσης δημιουργούνταν από την ώθηση που παραγόταν από τους αντίθετα περιστρεφόμενους έλικες και το 40% από τον αέρα που κινούνταν πάνω από το πρόσθιο άκρο του ανεμιστήρα του αγωγού.

Πάνω στην πλατφόρμα στεκόταν όρθιος ο χειριστής του αεροσκάφους.

Αυτός το κατεύθυνε με το βάρος του σώματός του. Δηλαδή, απλά έγειρε προς την επιθυμητή κατεύθυνση και η πλατφόρμα θα πήγαινε εκεί. Πρόκειται για τον λεγόμενο «κιναισθητικό έλεγχο» (kinesthetic control)

Σύμβαση με το Πολεμικό Ναυτικό

Η έρευνα για την ανάπτυξη αυτής τεχνολογίας ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 από τον Τσαρλς Ζίμερμαν.

Ακολούθησε περαιτέρω ανάπτυξη, τόσο από τις εταιρείες “Χίλερ Αεροσκάφη” (Hiller Aircraft) και “Ντε Λάκνερ” (De Lackner Company). Τα πρώτα αποτελέσματα έδειχναν ότι η καινοτόμα αυτή τεχνολογία φαινόταν ότι θα μπορούσε πράγματι να χρησιμοποιηθεί για στρατιωτικούς σκοπούς.

Έτσι οι δύο εταιρείες εταιρεία υπέγραψαν το 1953 σύμβαση με το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό για την παραγωγή την κατασκευή πειραματικών αεροσκαφών.

Στο πλαίσιο της σύμβασης κατασκευάστηκαν δύο κύρια μοντέλα “ιπτάμενων πλατφόρμων”, το Χίλερ ONR 1031-A-1 και το κάπως μεγαλύτερο μοντέλο Χίλερ VZ-1 Πόνι (Pawnee) το 1956.

Το δεύτερο προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί από τον αμερικανικό στρατό. Καθώς σε αυτό υπήρχε πρόβλημα με τον «κιναισθητικό έλεγχο», ο χειριστής το κατηύθυνε με χειριστήρια ελικοπτέρου.

Τρία μοντέλα από κάθε τύπο κατασκευάστηκαν προκειμένου να γίνουν δοκιμαστικές πτήσεις.

“Μη πρακτικά”

Κατά τις δοκιμές, τα πρωτότυπα πέταξαν αρκετά καλά. Όμως, διαπιστώθηκαν και σοβαρά μειονεκτήματα.

Η μεγαλύτερη ταχύτητα που ανέπτυσσαν οι “ιπτάμενες πλατφόρμες” ήταν μόλις 27 χλμ την ώρα. Επιπλέον, οι κινητήρες έκαναν αρκετό θόρυβο. Αυτά τα χαρακτηριστικά σήμαιναν ότι οι χειριστές των αεροσκαφών θα ήταν ιδιαίτερα ευάλωτοι στη μάχη.

Ο αμερικανικός στρατός έκρινε ότι δεν είχαν πρακτική χρήση και έτσι αποφασίστηκε να μην ξεκινήσει η παραγωγή τους.

Δείτε εδώ μία κινηματογραφική λήψη από μία δοκιμαστική πτήση  το 1957 μίας “ιπτάμενης πλατφόρμας” Χίλερ ONR 1031-A-1