Οι ιερόδουλες στα πορνεία στα Βούρλα του Πειραιά εισέπρατταν αγάπη και ξύλο από τους αγαπητικούς. Αν μια κοπέλα ήθελε να αλλάξει αγαπητικό, της χαράκωναν το πρόσωπο και μαχαίρωναν τον καινούριο “προστάτη”

πηγή: huffingtonpost.gr

κείμενο -έρευνα: Τέτη Σώλου

Τα Βούρλα ήταν ένα τεράστιο δημόσιο μπορντέλο στη Δραπετσώνα που έφτιαξε ο δήμος του Πειραιά και λειτούργησε υπό την προστασία του κράτους και την περιφρούρηση της αστυνομίας. Ήταν περιφραγμένο με ψηλό μαντρότοιχο, είχε πτέρυγες με ομοιόμορφα κελιά κι έμοιαζε με φυλακή. Τον καιρό της κατοχής μετατράπηκε σε φυλακή και ως φυλακή τελείωσε τη σταδιοδρομία του το 1970 που κατεδαφίστηκε.

Κάθε πόρνη είχε τον νταβατζή της -τον προστάτη της, τον αγαπητικό της, με άλλα λόγια τον εραστή της, που την αγαπούσε (;), την έδερνε και της τα έπαιρνε.

Τα χρήματα που έδινε η πόρνη στον αγαπητικό λέγονταν μίτζα ή τραμπούκο. Τον αποκαλούσε «το πρόσωπο», «ο δικός μου», «ο άνθρωπός μου». Η πόρνη εισέπραττε από τον «άνθρωπό της» αγάπη και ξύλο.

— Είναι άλλες που ξοδεύουν στους αγαπητικούς τα λεφτά τους. Εγώ, δόξα τω Θεώ, έπεσα σε καλά χέρια, εκτός από μια φορά που μου ‘σπασε τα πλευρά στο ξύλο…

— Κι άλλη μέρα τις μασέλες και σε πήγαμε στο φαρμακείο, της απάντησε η μικρή με τον φιόγκο.

— Ναι, εκτός απ’ όλα αυτά και που άμα θυμώσει λιγάκι βγάζει μαχαίρι, είναι καλός ο Μήτσος. Παράπονο δεν έχω.

Η Λιλίκα Νάκου θέλησε να μάθει ποια ανάγκη κάλυπτε ο αγαπητικός.

— Η μοναξιά μας είναι μεγάλη. Γι’ αυτό πιάνουμε και αγαπητικούς. Αλλιώς είναι κανείς σαν καλαμιά στον κάμπο. Και ψέματα να σου λέει ο αγαπητικός πως σ’ αγαπάει, και αυτό σου γλυκαίνει την καρδιά.

Όσο για το τραμπούκο και την εκμετάλλευση, η Θεανώ είπε:

— Πρώτα-πρώτα δεν είναι όλοι οι αγαπητικοί κακοί. Ύστερα η αγάπη σήμερα πληρώνεται. Οι πλούσιες δίνουν τις προίκες και τα κτήματα του πατέρα τους για ένα στεφάνι και λιγάκι αγάπη. Εμείς εδώ που βρισκόμαστε, έστω και για μια ψεύτικη αγάπη, να μην πληρώσουμε;

Η είδηση αφορά μια περίπτωση εκτός Βούρλων, αλλά είναι διαφωτιστική για τον τρόπο που φέρονται κάποιοι αγαπητικοί. Ο αγαπητικός επί δύο χρόνια όχι μόνον ζούσε ο ίδιος, αλλά και συντηρούσε την οικογένειά του από το τραμπούκο που έπαιρνε από την πόρνη. Όταν εκείνη τον χώρισε και κρυβόταν για να μην τη βρει, εκείνος την ανακάλυψε, της ζήτησε χρήματα κι επειδή του αρνήθηκε την τραυμάτισε σοβαρά.

 Ο Μάρκος Βαμβακάρης  ήταν αγαπητικός στα Βούρλα. Η πρώτη αγαπητικιά του, η Ειρήνη από τη Σύμη, του έδινε λεφτά και κουστούμια. Ύστερα ο Μάρκος αγάπησε μια άλλη πόρνη, τη Ζιγκοάλα από τη Μάνη, και την παντρεύτηκε. Η Ζιγκοάλα δεν στάθηκε καθόλου, μα καθόλου εντάξει, ο γάμος ναυάγησε και ο Μάρκος έγραψε το «Διαζύγιο».

Ο γάμος με τον αγαπητικό ήταν η κρυφή ελπίδα που έτρεφαν πολλές γυναίκες των Βούρλων, γιατί όχι μόνον θα έβγαιναν από την απομόνωση, αλλά θα είχαν και πρόσωπο στην κοινωνία. Το στεφάνι θα τις έκανε «κυράδες και τιμημένες».

Ο αγαπητικός τα είχε με μία πόρνη, αλλά μπορούσε να τα έχει με δυο και τρεις συγχρόνως. Η πόρνη όμως είχε μόνον έναν αγαπητικό. Μπορούσε να τον αλλάξει και να πάρει άλλον, αυτό όμως ήταν απιστία και προσβολή της τιμής, που ξεπλενόταν με αίμα: σήμαινε χαράκωμα του προσώπου της άπιστης και μαχαίρωμα του νέου εραστή, χωρίς να αποκλείεται και ο φόνος. Όταν ο αγαπητικός σκότωνε για τη δικιά του, εκείνη αναλάμβανε να τον συντηρεί μέχρι ν’ αποφυλακιστεί. Έτσι κι αλλιώς η πόρνη έπρεπε να συντηρεί τον αγαπητικό της, αν έμπαινε στη φυλακή. Ενδεχομένως στην περίπτωση που εγκληματούσε για χάρη της, η υποχρέωσή της να ήταν μεγαλύτερη. Εκείνος, πάλι, βγαίνοντας από τη φυλακή, έπρεπε να την ανταμείψει βάζοντάς της στεφάνι.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Πως δημιουργήθηκαν οι «πιάτσες» της πορνείας στα πεζοδρόμια, με γυναίκες που έμοιαζαν με νοικοκυρές. Η πολιτική απόφαση που έβγαλε την πορνεία στο δρόμο…