Οι ερωτευμένοι που έζησαν χώρια και πέθαναν μαζί. Η ρομαντική ιστορία της Ισπανίας που “γιορτάζεται” κάθε χρόνο και είναι αντίστοιχη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας

Το Τερουέλ είναι μια επαρχία στην βορειοανατολική Ισπανία και είναι γνωστή για μια θλιβερή ιστορία αγάπης που συνέβη το 1217 μεταξύ δύο νέων που αγαπήθηκαν αλλά η μοίρα τους ήταν να ζήσουν χώρια και να πεθάνουν μαζί. Αποτελεί τον πιο χαρακτηριστικό θρύλο της πόλης και γιορτάζεται κάθε χρόνο από ντόπιους και τουρίστες.

Η ιστορία αφορά δύο ερωτευμένα παιδιά που κατάγονταν από τις πιο εύπορες οικογένειες της πόλης, τους Μαρκίγια και τους Σεγκούρα. Όταν μεγάλωσαν και έφτασαν σε ηλικία γάμου, η οικογένεια του νεαρού Ντιέγκο έχασε τον πλούτο της και οι Σεγκούρα δεν δέχονταν να παντρέψουν την κόρη τους Ισαμπέλ με ένα φτωχό. Ο Ντιέγκο ζήτησε από τον πατέρα της Ισαμπέλα ένα περιθώριο πέντε ετών για να μπορέσει να επανακτήσει τον πλούτο τους. Η συμφωνία ήταν ότι αν καταφέρει ο Ντιέγκο να επιστρέψει πλούσιος στο Τερουέλ, θα μπορούσε να παντρευτεί την Ισαμπέλ.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Ντιέγκο δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. Τότε, ο πατέρας αποφάσισε να παντρέψει την Ισαμπέλ με κάποιον άλλον. Στο τέλος της τελετής έφτασε ο Ντιέγκο με τα πλούτη που είχε υποσχεθεί, όμως ήταν ήδη πολύ αργά.

Το βράδυ ο Ντιέγκο πήγε κρυφά στο υπνοδωμάτιο της Ισαμπέλ, την ξύπνησε και της ζήτησε να τον φιλήσει. Εκείνη αρνήθηκε γιατί δεν ήθελε να απατήσει το σύζυγό της, αλλά ο Ντιέγκο επέμενε ότι πεθαίνει και το φιλί της είναι η τελευταία του επιθυμία. Η Ισαμπέλ συνέχισε να αρνείται και ο παιδικός της έρωτας πράγματι πέθανε στα πόδια της χωρίς να εκπληρώσει την τελευταία του επιθυμία. Φοβισμένη ξύπνησε το σύζυγό της και του είπε τι συνέβη. Μαζί αποφάσισαν να θάψουν κρυφά το πτώμα του στη τοπική εκκλησία για να μην κατηγορηθεί αδίκως για δολοφονία ο άντρας της. Τη μέρα της “κηδείας” η Ισαμπέλ εμφανίστηκε φορώντας νυφικό, πλησίασε το νεκρό σώμα του Ντιέγκο, τον φίλησε και έπειτα πέθανε δίπλα του.

Οι δύο ερωτευμένοι νέοι που δεν μπόρεσαν να είναι μαζί εν ζωή, ενώθηκαν στο θάνατο.

Η ιστορία του Ντιέγκο και της Ισαμπέλ συγκίνησε τους κατοίκους του Τερουέλ και με χρηματοδότηση της εκκλησίας θάφτηκαν μαζί. Για αρκετά χρόνια οι ντόπιοι μοιράζονταν αυτή την ιστορία αγάπης, αλλά δεν ήταν ξεκάθαρο για το αν επρόκειτο για πραγματική ιστορία ή μύθο, γι αυτό και υπάρχουν ασάφειες, όπως το πώς έγινε η κηδεία.

Όμως το 1555 ανακαλύφθηκαν δύο μούμιες θαμμένες στην τοπική εκκλησία Σαν Πέδρο. Πολλοί θυμήθηκαν τους «Εραστές του Τερουέλ» και υποστήριξαν ότι πρόκειται για τα σώματα του Ντιέγκο και της Ισαμπέλ. Η κοινή γνώμη πείστηκε, ο θρύλος εξαπλώθηκε σε όλη την Ισπανία και ο διάσημος γλύπτης  Χουάν Ντι Άβαλος επιμελήθηκε την κατασκευή δύο νέων τάφων.

Από το 1560 τα σώματα των δύο ερωτευμένων βρίσκονται σε δύο διπλανούς μαρμάρινους τάφους στην εκκλησία του Τερουέλ προσελκύοντας πολλούς τουρίστες. Οι σκαλισμένοι τάφοι απεικονίζουν τους δύο νέους ξαπλωμένους και από μακριά φαίνεται σαν να κρατιούνται χέρι-χέρι. Στην πραγματικότητα αποτελεί μια όμορφη λεπτομέρεια, διότι τα χέρια βρίσκονται πολύ κοντά, χωρίς όμως να αγγίζονται, κάτι που θα ήταν ασέβεια προς το γάμο της Ισαμπέλ.

Η γιορτή που τιμά την ιστορία των δύο ερωτευμένων

Κάθε Φεβρουάριο διοργανώνεται ένα φεστιβάλ στην επαρχία του Τερουέλ, στο οποίο αναπαριστούν την ιστορία των «Εραστών του Τερουέλ». Οι Γάμοι της Ισαμπέλ Σεγκούρα (Las Bodas de Isabel de Segura) είναι μια γιορτή που καθιερώθηκε το 1997 και διαρκεί τέσσερις μέρες.

Eρασιτέχνες ηθοποιοί και τουρίστες ντύνονται με  μεσαιωνικά ρούχα και αναπαριστούν σκηνές από την ιστορία, όπως το γάμο της Ισαμπέλ, το θάνατο του Ντιέγκο, το φιλί και την “κηδεία”.

Όλη η πόλη στολίζεται με τρόπο ώστε να φαίνεται βγαλμένη από τον 13^ο αιώνα με πάγκους φαγητών, αγορά και διάφορες δραστηριότητες που έκαναν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής.

Επιπλέον, διοργανώνεται μια «γαμήλια ταυρομαχία», όπως την αποκαλούν, στην οποία ένας ταύρος αφήνεται ελεύθερος και φορώντας ένα λουλουδάτο στεφάνι τρέχει στους δρόμους του Τερουέλ. Αυτή η τελετή συμβολίζει τη μεταφορά γονιμότητας και δυναμικότητας του ζευγαριού.

Κάθε χρόνο περισσότεροι από ογδόντα χιλιάδες επισκέπτες, συγκεντρώνονται στη μικρή πόλη που για λίγες μέρες μεταμορφώνεται σε ένα ρομαντικό μέρος για ζευγάρια. Η φιέστα είναι κινητή και συχνά συμπέφτει με την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, 14 Φεβρουαρίου.

Η επιρροή του θρύλου στον καλλιτεχνικό χώρο

H ιστορία των δύο ερωτευμένων μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1962 από το σκηνοθέτη Ρέιμοντ Ρουλό και πρωταγωνίστρια την Γαλλίδα πρίμα μπαλαρίνα Λουντμίλα Τσερινά. Τη μουσική της ταινίας επιμελήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ένα χρόνο αργότερα ηχογράφησε με την Εντίθ Πιάφ δύο ακόμα τραγούδια (“Όμορφη πόλη”/ “Les amants de Teruel” και “Quatorze Juillet”).

Επιπλέον, ο μύθος ενέπνευσε λογοτεχνικά βιβλία, παραστάσεις, μια όπερα και πολλούς πίνακες. Από αυτούς ξεχωρίζουν των Juan Garcia Martinez και του δασκάλου του Πικάσσο, Antonio Muñoz Degrain. Οι πίνακές τους βρίσκονται στο μεγαλύτερο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Ισπανίας, το μουσείο Prado στη Μαδρίτη.

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimediamtx Commons

Διαβάστε ακόμα στη «ΜτΧ»: Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου αρχικά δεν είχε καμία σχέση με τον έρωτα. Αντικατέστησε τη λαϊκή γιορτή της γονιμότητας την οποία ο Πάπας θεωρούσε προσβλητική…