“Θα σε καθαρίσω”. Οι εικονικές εκτελέσεις της Χούντας και το βασανιστήριο του τάφου. Τους έθαβαν ζωντανούς για να λυγίσουν

Το στρατόπεδο του Διονύσου σήμερα δεν υπάρχει και στην περιοχή έχουν χτιστεί πολυτελείς κατοικίες. Ο οικισμός ονομάζεται Σεμέλη και τίποτα δεν θυμίζει την φρίκη της περιόδου των πραξικοπηματιών.

Στα χρόνια της χούντας το στρατόπεδο λειτούργησε ως τόπος βασανιστηρίων. Πέρασε στην ιστορία για τη φρικτή δοκιμασία της εικονικής εκτέλεσης των κρατουμένων.

Στο πίσω μέρος του προαυλίου υπήρχε ένας μεγάλος λάκκος που έμοιαζε με τάφο. Εκεί μέσα έριχναν τους κρατούμενους, προκειμένου να τους αναγκάσουν να μιλήσουν. Ήταν η “τελευταία ευκαιρία” τους, όπως έλεγαν. Αν αρνούνταν, ακουγόταν το παράγγελμα “επί σκοπόν!”. Αν παρέμεναν σιωπηλοί, διέταζαν “πυρ” και τα όπλα που τους σημάδευαν εκπυρσοκροτούσαν.

Οι κρατούμενοι σωριάζονταν από τον τρόμο και το σοκ. Κανείς, όμως, δεν πέθαινε εκείνη τη στιγμή, αφού οι σφαίρες ήταν ψεύτικες.

Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι βασανιστές χρησιμοποιούσαν αυτή τη μέθοδο για να διασκεδάσουν. Έχουν καταγραφεί μαρτυρίες, όπου ενώ είχαν δείρει άγρια τον κρατούμενο, τον αιφνιδίαζαν τοποθετώντας του το όπλο στο στόμα. Τραβούσαν με δύναμη τη σκανδάλη και το θύμα κατέρρεε από τον τρόμο.  Οι βασανιστές ξεκαρδίζονταν με το κατόρθωμά τους…

Ο Χρήστος Ρεκλείτης συνελήφθη και βασανίστηκε στο στρατόπεδο του Διονύσου. Περιέγραψε στη “Μηχανή του Χρόνου”:

Με πήραν υποβασταζόμενο, σχεδόν σηκωτό, και μου είπαν: Απόψε εδώ είναι το τέλος σου. Ή μιλά ή πεθαίνεις. Θα σε εκτελέσουμε.

Ένα άγημα, με περίπου δεκαπέντε πεζοναύτες, με πήγε προς το πεδίο βολής. Ήταν σκοτάδι. Με έβαλαν μπροστά από ένα βράχο και μου είπαν, “εδώ έχουμε θάψει κι άλλα καθίκια φοιτητές σαν και εσένα. Εδώ θα γίνει ο τάφος σου. Θα μιλήσεις;“

Με πρόσταζαν συνέχεια να μιλήσω. Εγώ δεν μιλούσα με τίποτα. Τότε, φώναξε ο ένας “επί σκοπόν”. Αμέσως, κατέφτασε ένας από τους βασανιστές και με ρώτησε “για τελευταία φορά” αν θα μιλήσω.

“Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η δημοκρατία”, του απάντησα. Φώναξε “πυρ”. Άκουσα κάτι πυροβολισμούς, αλλά όπως αποδείχτηκε είχαν βάλει αβολίδοτα μέσα”.

Τον έθαψαν ζωντανό

Ο Χρήστος Ρεκλείτης πέρασε και το βασανιστήριο του μνήματος, καθώς τον απειλούσαν ότι θα τον εκτελέσουν πάνω από ένα λάκκο. Ο ίδιος περιέγραψε:

“Είχαν σκάψει έναν λάκκο, περίπου ένα – δύο μέτρα βάθος. Γύρω γύρω φαίνονταν τα χώματα και δίπλα απ’ το χαντάκι είχαν τοποθετήσει ένα κασόνι, στενό και περίπου 30-40 πόντους ψηλό. Μου είπαν:

“Χρήστο υπάρχει απόφαση κοινή συναίνεση όλων των αρχών να πεθάνεις απόψε αν δεν μιλήσεις. Εδώ είναι ο τάφος σου, εδώ θα σε σκοτώσουμε, εδώ θα πεθάνεις. Θα σε θάψουμε και θα πας όπως και οι άλλοι δικοί σου”.

“Θα μιλήσεις;”, με ξαναρώτησαν. Εγώ δεν μιλούσα. Τότε, ένας από τους βασανιστές τράβηξε το πιστόλι και αποφασισμένος μου είπε “θα σε καθαρίσω”.

Μέσα στο φέρετρο

Διέταξε να με βάλουν στο κασόνι. Έβγαλε από την τσέπη του έναν σπάγκο, τον έδεσε στις σανίδες που σκέπαζαν την κάσα και μου είπε:

“Όταν αποφασίσεις να μιλήσεις, τράβα τον σπάγκο. Εμείς θα έχουμε έναν στρατιώτη, που θα σε παρακολουθεί. Αν όχι, τότε θα σε θάψουμε εδώ”.

Ήτανε το χειρότερο συναίσθημα που είχα ποτέ νιώσει. Ταυτόχρονα, οι στρατιώτες πετούσαν πέτρες πάνω στο φέρετρο και χώμα. Προσποιούνταν ότι με έθαβαν. Τότε, δάγκωσα το χέρι μου και αυτός ο μικροσκοπικός πόνος με έκανε να λιποθυμήσω. Όταν ξαναξύπνησα, ήμουν δεμένος στο κρεβάτι του κελιού μου”.

Μετά την πτώση της Χούντας, ο Χρήστος Ρεκλείτης, μήνυσε τους βασανιστές του. Όταν ξεκίνησε η δίκη στις 17 Σεπτεμβρίου του 1976, θέλησε να καταθέσει το έγγραφο – ντοκουμέντο από το 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, στο οποίο αναφερόταν λεπτομερώς η τραγική κατάσταση της υγείας του την περίοδο της νοσηλείας του. Ωστόσο, το δικαστήριο δεν το δέχτηκε.

Οι άνθρωποι που κατηγορούνταν για τον βασανισμό του απαλλάχτηκαν με βούλευμα, ενώ η κατάθεσή του δεν θεωρήθηκε “ειλικρινής”. Μόνο ο αστυνομικός Πέτρος Μπάμπαλης παραπέμφθηκε για απλές σωματικές βλάβες, αλλά τελικά αθωώθηκε.

Το μαρτύριο της σταγόνας

Εξίσου “ύπουλο” ήταν και το βασανιστήριο της σταγόνας. Το γνωστό και ως “κινέζικο βασανιστήριο του νερού”, το οποίο βασιζόταν και πάλι στην πνευματική εξουθένωση του θύματος. Αρχικά, ξάπλωναν το θύμα και το έδεναν με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε το κεφάλι του να βρίσκεται κάτω από μία βρύση, που ανά τακτά διαστήματα έσταζε μία σταγόνα νερού.

“Μέσα σε ένα τέταρτο ο πόνος είναι αβάσταχτος”, όπως λέει ο δημοσιογράφος Παύλος Κλαυδιανός που το βίωσε.

“Καταρχάς διαμορφώνανε κλίμα. Μέρες πριν έλεγαν ο ένας στον άλλον, ‘θα του κάνουμε σταγόνες‘, ‘θα του κάνουμε σταγόνες’. Ξαφνικά, μια μέρα ήρθαν και μου ανακοίνωσαν ‘μάγκα, σήμερα σταγόνες’. Με ξάπλωσαν κάτω, έβαλαν μερικούς πασσάλους, με έδεσαν καλά, γιατί δεν έπρεπε να κινούμαι και κρέμασαν από πάνω μου ένα δοχείο, που του είχανε κάνει μία τρύπα και έπεφτε κάθε τόσο στο κεφάλι μου, μια σταγόνα.

Στην αρχή λες, τώρα εντάξει δροσίζομαι, τι κουταμάρα, τι θα πάθω.. Με το που περάσει, όμως, λίγο η ώρα αρχίζεις να ζορίζεσαι”.

Το μαρτύριο της σταγόνας δεν έπιανε πάντα λόγω του σαδισμού των βασανιστών. Ήθελαν παράλληλα να χτυπούν το θύμα και έτσι η σταγόνα δεν έπεφτε συνέχεια στο ίδιο σημείο με αποτέλεσμα να αποτυγχάνει το βασανιστήριο.

Στην μεταπολίτευση έγιναν οι Δίκες των βασανιστών της Χούντας

Η πρώτη δίκη των βασανιστών άρχισε στις 7 Αυγούστου του 1975. Στους κατηγορούμενους του ΕΑΤ ΕΣΑ επιβλήθηκαν ελαφρές ποινές κάθειρξης. Μια ακόμη δίκη για τους αστυνομικούς βασανιστές έγινε στη Χαλκίδα στις 11 Νοεμβρίου, ενώ παρόμοια διαδικασία ξεκίνησε στις 15 Δεκεμβρίου 1975 στην Πάτρα. Οι Μάλλιος και Μπάμπαλης κηρύχθηκαν αθώοι, αλλά αργότερα δολοφονήθηκαν από τρομοκρατικές οργανώσεις.