Οι άχρηστες εφευρέσεις από τη δεκαετία του ΄90 που έκαναν θραύση και δημιούργησαν κίνημα. Στήριγμα ύπνου για το μετρό, ανεμιστήρας φαγητού, χαρτί υγείας για τη μύτη…

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 διάφοροι επίδοξοι Ιάπωνες εφευρέτες άρχισαν να κάνουν τις ιδέες τους πράξη. Έφτιαχναν έξυπνες καθημερινές συσκευές που φαίνονταν η ιδανική λύση για καθημερινά προβλήματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από άχρηστα gadgets. Παρόλο που με την πρώτη ματιά εντυπωσίαζαν, δεν είχαν κανένα εμπορικό ενδιαφέρον.

Δεν ήταν όμως αυτός ο στόχος αλλά ο αντικαταναλωτισμός! 

Υπήρχαν τόσες πολλές ιδέες που ο εφευρέτης Κέντζι Καγιακάμι αποφάσισε να δώσει ένα ξεχωριστό όνομα σε αυτά τα πρωτότυπα αντικείμενα. Τα ονόμασε chindōgu που σημαίνει “περίεργο εργαλείο”.

Δείτε μερικές από τις πιο τρελές εφευρέσεις των Ιαπώνων:

Ο Καγιακάμι σπούδαζε αεροναυπηγική στο Πανεπιστήμιο Tokai το 1967. Όμως, παράτησε τις σπουδές του γιατί ασχολήθηκε ενεργά με τα φοιτητικά κινήματα του ΄70.

Όταν μεγάλωσε άρχισε να γράφει σε περιοδικά.

Το αίμα του ακόμη έβραζε. Άρχισε να παρουσιάζει στο περιοδικό με είδη σπιτιού “Tsuhan Seikatsu”, τις περίεργες εφευρέσεις του. Ο κόσμος τις λάτρεψε και του ζητούσε να φτιάξει και άλλες.

Όμως, ο Καγιακάμι αρνούνταν να κατασκευάσει μαζικά. Δήλωνε κατά του υλισμού και του καπιταλισμού.

“Μισώ τον υλισμό και πώς το καθετί μπορεί να μετατραπεί σε εμπόρευμα”, έλεγε.

Με την τέχνη των chindōgu ήθελε να δείξει ότι ήταν αντίθετος στον μαζικό καταναλωτισμό και έτσι κάθε χειροποίητη εφεύρεσή του ήταν αδύνατο να παραχθεί μαζικά.

Οι ιδέες του βρήκαν ανταπόκριση από πολύ κόσμο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια κοινότητα Chindōgu.

Τα άχρηστα αντικείμενα του αντικαταναλωτισμού είχαν μετατραπεί σε κίνημα στην Ιαπωνία της δεκαετίας του ΄90.

Γίνονταν ακόμη και εκθέσεις με τις εφευρέσεις.

Ένας από τους υποστηρικτές του ήταν και ο συντάκτης του αγγλόφωνου περιοδικού “Tokyo Journal”, Νταν Πάπια, ο οποίος κάλεσε τους αναγνώστες του να δώσουν τις δικές τους ιδέες για “περίεργα εργαλεία” της καθημερινότητας.

Ο Πάπια και ο Καγιακάμι ίδρυσαν τη Διεθνή Κοινωνία Chindōgu και έγραψαν ακόμη και βιβλίο με τίτλο “101 Ημι-άχρηστες ιαπωνικές εφευρέσεις: Η τέχνη του Chindōgu”, το οποίο εκδόθηκε το 1995. Δύο χρόνια αργότερα βγήκε και δεύτερο μέρος με “99 ακόμη ημι-άχρηστες ιαπωνικές εφευρέσεις: Η τέχνη του Chindōgu”.

Στο πρώτο βιβλίο καταγραφόταν και το σημερινό “selfie stick”, γνωστό και ως “σελφοκόνταρο”. Τότε το θεωρούσαν άχρηστο, αλλά κατά τον 21ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε παγκοσμίως. Ήταν ίσως το μοναδικό από τα εκατοντάδες Chindōgu που κατάφερε να μπει στο εμπόριο.

Ο Καγιακάμι εμπνεύστηκε το “selfie stick” όταν ζήτησε από ένα παιδί να τον βγάλει μια φωτογραφία στον δρόμο. Μέχρι ο Καγιακάμι να στηθεί για τη φωτογραφία, το παιδί είχε γίνει καπνός με τη φωτογραφική του μηχανή. Έτσι σκέφτηκε έναν τρόπο να μπορεί να βγάζει μακρινές φωτογραφίες μόνος του.

Στην Ευρώπη θεωρήθηκε ως ο ιδιοφυής καλλιτέχνης του σουρεαλισμού. Στις ΗΠΑ χαρακτηρίστηκε τρελός εφευρέτης. Στο Χονγκ Κονγκ, περιγράφονταν ως ένας δημιουργός καινοτόμων και δυνητικά κερδοφόρων αντικειμένων.

Ο Καγιακάμι και οι συνεργάτες του δημοσίευσαν τα δέκα κριτήρια για να θεωρηθεί ένα αντικείμενο Chindōgu.

1. Τα Chindōgu δεν είναι για πραγματική χρήση.

2. Πρέπει να έχουν κατασκευαστεί και όχι να υπάρχει μόνο η ιδέα.

3. Πρέπει να έχουν το πνεύμα της αναρχίας. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει πράξη την ιδέα του.

4. Πρέπει ο καθένας να καταλαβαίνει πού θα μπορούσαν να χρησιμεύουν. Είναι εργαλεία για καθημερινή χρήση.

5. Δεν πωλούνται.

6. Σταματήστε να προσπαθείτε να είστε αστείοι. Το χιούμορ δεν πρέπει να είναι ο μοναδικός λόγος για να δημιουργηθεί ένα Chindogu.

7. Τα Chindogu δεν αποτελούν προπαγάνδα.

8. Δεν πρέπει να θεωρούνται ταμπού.

9. Τα Chindogu δεν μπορούν να κατοχυρωθούν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.

10. Τα Chindogu είναι για όλους, χωρίς προκαταλήψεις.

Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: Το μυστήριο πίσω από την εφεύρεση της ραπτομηχανής. Πολλοί προσπάθησαν να την προωθήσουν αλλά κατέληξαν σε πτωχοκομείο. Πώς ο Σίνγκερ έκανε τη διαφορά