Ο ξέγνοιαστος χειμώνας ενός δρυοκολάπτη εξαρτάται από τα βελανίδια που αποθηκεύει. Πως επιλέγει τους κορμούς για αποθήκη

Ο δρυοκολάπτης, γνωστός στην Ελλάδα και ως “τρυποκάρυδος”, πετά από δέντρο σε δέντρο και χτυπά δυνατά τον κορμό του.

Από τον κρότο καταλαβαίνει ποια δέντρα είναι κούφια και στη συνέχεια ξεκινάει τις εργασίες του.

Αρχίζει να κάνει τρύπες με το ράμφος του για να τοποθετήσει αργότερα τα βελανίδια του. Κάθε τρύπα γίνεται πολύ προσεκτικά γιατί, εάν η τρύπα είναι μεγάλη, ο δρυοκολάπτης κινδυνεύει να του κλέψουν τα βελανίδια του άλλα πουλιά.

Από την άλλη, εάν η τρύπα είναι στενή, τότε είναι πολύ πιθανόν να σπάσει το βελανίδι και να χαλάσει στο εσωτερικό του.

Ο δρυοκολάπτης πραγματοποιεί τις εργασίες του μέχρι και τα τέλη καλοκαιριού. Μέχρι την έλευση του χειμώνα, τα βελανίδια σταδιακά ωριμάζουν και παίρνουν τη θέση τους στο δέντρο.

Ο κορμός ενός μεγάλου δέντρου προσφέρει αρκετό “αποθηκευτικό χώρο” για να περάσει ένας δρυοκολάπτης ξέγνοιαστο χειμώνα, καθώς μπορεί να χωρέσει ακόμη και 50.000 βελανίδια.

Ακόμη, τα κούφια δέντρα είναι χρήσιμα για τους δρυοκολάπτες γιατί εκεί φτιάχνουν τις φωλιές τους. Τα θηλυκά γεννούν στις κουφάλες των δέντρων μέχρι τρεις φορές το χρόνο από 5 – 8 αβγά την κάθε φορά και τα κλωσάνε επί 16 ημέρες.

Χαρακτηριστικά του δρυοκολάπτη

Ο δρυοκολάπτης είναι αναρριχητικό πτηνό και ζει σε δασώδεις περιοχές σχεδόν σε όλο τον κόσμο, εκτός από τη Μαδαγασκάρη και την Αυστραλία. Περιλαμβάνει περισσότερα από 200 είδη, ωστόσο, πολλά από αυτά κινδυνεύουν προς εξαφάνιση.

Το πτηνό αυτό διακρίνεται για ορισμένες ανατομικές ιδιαιτερότητες του. Τα δύο εξωτερικά δάχτυλα των ποδιών του είναι γυρισμένα προς τα πίσω και τα εσωτερικά προς τα εμπρός. Έτσι, μπορούν να γαντζώνονται με μεγαλύτερη ευκολία στα κλαδιά και στις αυλακώσεις των δέντρων.

Επιπλέον, έχει μακρύ λαιμό, μεγάλο κεφάλι και αρκετά μακρύ και δυνατό ράμφος, ώστε να μπορεί να βρίσκει ευκολότερα την τροφή του στις φλούδες των δέντρων ή στα ξύλα όπου ανοίγει τρύπες.

Πηγή πληροφοριών: Γιώργος Στάμκος (Balkans Terra Incognita)