Ο Βίκινγκ της Ν. Υόρκης που μάγευε με τη μουσική του. Ήταν τυφλός και άστεγος. Η Ντόνα Σάμερ τον φιλοξένησε και εξέδωσε τη μουσική του σε παρτιτούρες. Ο Φίλιπ Γκλας τον χαρακτήρισε δάσκαλό του

Κείμενο του αναγνώστη Βαγγέλη Σωτήρη

Από το 1947 έως το 1974, όσοι Νεοϋορκέζοι περνούσαν από τη γωνία μεταξύ 53ης και 6ης Λεωφόρου, αντίκριζαν μια παράξενη φιγούρα με βιβλική γενειάδα, που φορούσε ένα κράνος με κέρατα και κρατούσε ένα πολεμικό δόρυ.

Μετά από λίγο καιρό δε σταματούσαν μπροστά του, λόγω της εκκεντρικής του εμφάνισης αλλά επειδή ήταν ένας ταλαντούχος μουσικός που έπαιζε σε αυτοσχέδια όργανα.

Μια μουσική μινιμαλιστική με ποικίλες επιρροές από την ινδιάνικη παράδοση, την κλασική μουσική καθώς και την jazz.

Για περίπου τριάντα χρόνια (1947-1974) η Νέα Υόρκη φιλοξένησε αυτή την ιδιαίτερη μουσική φυσιογνωμία.

Ο Louis Thomas Hardin διάλεξε για τον εαυτό του το ψευδώνυμο Moondog. Το όνομα το πήρε προς τιμήν ενός σκυλιού που αλυχτούσε προς το φεγγάρι πιο πολύ από τα άλλα.

Ντυμένος σαν τον σοφό πατέρα της σκανδιναβικής μυθολογίας, Όντιν, έπαιζε την μουσική του ή απλά στεκόταν ακίνητος προσφέροντας στους περαστικούς μια ιδιαίτερη εμπειρία, τελείως παράταιρη με την υπόλοιπη πόλη. Η αμφίεση δεν άργησε να του δώσει το προσωνύμιο «Βίκινγκ της 6ης λεωφόρου». Όχι άδικα μιας και στον στο Candor τον τόπο καταγωγής του, διατηρούσε ένα ιερό αφιερωμένο στον θεό Θόριν.

Τη δεκαετία του ’50, ο Alan Freed θα χρησιμοποιούσε για το ραδιοφωνικό του πρόγραμμα το όνομα «The Moondog House» και για τον εαυτό του την ονομασία «Βασιλιάς των φεγγαρόσκυλων».

Οι φίλοι του Moondog τον έπεισαν να διεκδικήσει το όνομά του δικαστικά όπως και έγινε. Λέγεται ότι το θέμα λύθηκε χάρη στην παρέμβαση του Benny Goodman. O Alan Freed μετονόμασε το πρόγραμμά του σε «rock and roll» κατοχυρώνοντας το όνομα-σύμβολο του μουσικού ρεύματος που ακολούθησε.

Η μουσική του Moondog ήταν απλή και πολυεπίπεδη καθώς επιδίωκε να μετατρέψει τους ήχους της πόλης σε μελωδίες. Την πόλη ο ίδιος δεν την είδε ποτέ, καθότι τυφλός από την ηλικία των 17. Έμπνευση για τον Μoondog ήταν η κίνηση του Μανχάταν, οι ομιλίες των ανθρώπων, το κλάμα των μωρών.

Ο βιοπορισμός του βασιζόταν στα ποιήματα και τις παρτιτούρες που πουλούσε για λίγα κέρματα.

Το πρώτο του album «Moondog on the streets οf New York» θα χαρακτηριστεί ως μια συλλογή παράξενων και εξωτικών μελωδιών. Διάφοροι μουσικοί τη εποχής εκτίμησαν το έργο του, όπως ο Charlie Parker και ο Charles Mingus.

Χάρη στο ενδιαφέρον αυτών των ανθρώπων κατόρθωσε να ηχογραφήσει την μουσική του και σταδιακά να αναγνωριστεί ως σπουδαίος συνθέτης. Κατά διαστήματα έβγαζε νέο album  και δεν σταμάτησε να γράφει μουσική ως το θάνατό του.

Ο Philip Glass τον χαρακτήρισε δάσκαλό του. Από το 1974 μετακόμισε στο Μύνστερ της Γερμανίας. Εκεί θα φιλοξενηθεί από την οικογένεια της Dona Summer η οποία μετέφερε την μουσική του Moondog, πού ήταν γραμμένη με το σύστημα Μπράιγ, σε παρτιτούρες.

Το 1989 με πρόσκληση του Philip Glass θα επισκεφτεί για τελευταία φορά την Αμερική ανανεώνοντας το ενδιαφέρον γύρω από την μουσική του. Πέθανε στη Γερμανία το 1999.

Όσοι αναγνώστες επιθυμούν να στέλνουν κείμενα μπορούν να μας τα στέλνουν στη διεύθυνση: [email protected] Εφόσον τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις, που έχουν να κάνουν με το ύφος της ιστοσελίδας, θα δημοσιεύονται. Η «ΜτΧ» δεν ευθύνεται για τυχόν ανακρίβειες στα κείμενα των αναγνωστών.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Τους έριχναν σε λάκκους με φίδια, τους αποκεφάλιζαν και τους έγδερναν ζωντανούς. Τα βασανιστήρια των Βίκινγκς και οι πιο διάσημοι θρύλοι τους (Σκληρές περιγραφές)